Terug naar de home page

Met onze Doos naar Zuid-Amerika..

Je bent op pagina mei 2014 Laguna Route naar Bolivia.

We rijden via de Laguna Blanca en Laguna Verde, Laguna Colorada. Deel 1 van de Laguna Route door Bolivia.
7 mei 2014.

Na alweer een slapeloze nacht met alleen maar donkere wolken van onze Doos die op zijn kant in een ravijn ligt, of die onder water verdwenen is bij een iets te diepe doorwading, zit Hans met een suffe kop achter de ochtend koffie. "Laten we maar aan rijden." "Eerst de hoogte pillen nemen!" valt Anja in de reden. "Nou ja, wat is het, 400 of misschien 500 kilometer, dat kan toch geen drama zijn, niet na alles wat we al meegemaakt hebben." "We kunnen natuurlijk ook gewoon de asfalt weg nemen.........................."

Anja heeft voldoende eten ingeslagen voor de komende tien dagen, de tanks zitten allemaal vol. Daar gaat het dus niet aan liggen.
De eerste mooie plek in Bolivia ligt tussen de Laguna Blanca en de Laguna Verde. Dat is op 4360 meter hoogte. We zitten hier in San Pedro de Atacama al weer een paar dagen op 2400 meter hoogte, dus in een keer naar de Laguna rijden is geen goed plan. We zouden dan bijna 2000 meter in een ruk omhoog gaan en dat veroorzaakt zeker hoogteziekte als je daar wilt blijven slapen.
De weg die we op moeten klimmen is dezelfde welke we een week of drie geleden omlaag gereden hebben. In de tweede versnelling en met bijna rokende remschijven. Dus de weg omhoog zal ook wel in de tweede versnelling zijn! Het staat ons bij dat dat een kilometer of dertig was, niet zo ver dus. Uitklaren is een fluitje van 'n cent, stempels met de datum en het woordje Salida, een vriendelijke lach en de vraag of Chili ons bevallen is. Met een "adios en mucho gracias,"verlaten we het kantoor.
Na een half uurtje komen we bij de wegwijzers. "Hans, we zitten in elk geval op de goede weg," lacht Anja. "De weg wordt weer slechter, zoveel verkeer komt hier niet. Nog 5 kilometer naar de grens."
Even later komen we bij een slagboom uit. Gedurende deze reis hebben we geleerd om dit soort slagbomen niet zelf open te maken. "He, Anja, dit is toch nog niet de grens? Die moet boven de 5000 meter liggen, staat in het boek.""Jawel hoor, dit is wel degelijk de grens, zeg maar de streep op de kaart. We moeten ons hier ook melden en dan mogen we weer verder. Bij de douane komen we morgen pas aan. Daar moeten we de auto inklaren, hier zit alleen de immigratie, voor ons dus." Zo'n honderd meter rechts van ons pad staat een armtierig stenen huisje met een paar golfplaten op het dak. "Er komt rook uit de schoorsteen, ik denk dat we daar moeten melden." "Ik pak even de paspoorten." Anja loopt naar achter en haalt ze uit onze geheime plek.
We lopen rond het huisje op zoek naar de ingang. Die blijkt aan de achterzijde te zijn. We worden vriendelijk ontvangen door een politie agent met bruin-rode tanden van het kouwen van Coca blaadjes. Dat is zijn manier tegen hoogte ziekte. Maar als je ziet wat het met zijn gebit doet blijven wij fijn bij onze pillen.

"Buenas tardes, pasaportes por favor," glimlacht hij ons toe. In de hoek brandt een oud houtkacheltje, dat geeft naast wat warmte ook een beetje sfeer in dit dode hok. We geven onze paspoorten en proberen een conversatie op gang te brengen. Dit lukt vaak, ondanks ons belabberd Spaans. Maar deze keer hoeven wij het gesprek niet aan te zwengelen. "Waar komt u vandaan?" "Uit Chili," antwoordt Anja. "Ja, natuurlijk, maar waarvandaan in Chili?" gaat hij verder. "Anja, hij wil weten waar vandaan in Chili," valt Hans volkomen overbodig in de reden, (Anja's Spaans is vele malen beter dan dat van Hans.) "Oh, uit San Pedro de Atacama," antwoordt Anja de man.
We rijden omhoog totdat de GPS 3800 meter aan geeft. Drinken daar een kopje koffie en rijden weer omlaag tot we op 3400 meter zitten. Helemaal volgens het boekje, daar krijgen we geen problemen mee.
Na een lekker maal liggen we op tijd in bed. Geen muziek en geen film, we zitten weer te hoog voor de harde schijven van de computers.
Laguna Verde 4360 m
Laguna Blanca
Slagboom op de grens
"Hebben jullie daar dan twee dagen over gereden?" vraagt hij verbaasd. "Dat rij ik in drie uur!" Anja kijkt Hans aan. "Wat moeten we hier mee?" "Nou ja, je kunt hem vertellen dat we halverwege geslapen hebben. Dat we bang zijn voor hoogte ziekte en dat we het allemaal een beetje kalm aan doen. Met jouw Spaans is dat toch geen probleem?" glimlacht Hans. Dan begint de man te lachen.
"Hoogte ziekte? Je moet Coca blaadjes kouwen, net als ik. Dan heb je er geen last van" antwoordt hij lachend met zijn tanden bloot.

Niettemin hebben we een probleem, je mag in het grensgebied niet slapen en dat wisten wij natuurlijk ook niet. De man neemt zijn datumstempel en draait hem een dag terug. "Zo, nu zijn jullie gisteren aangekomen en is alles weer in orde." We bedanken hem voor zijn inzet en goede zorgen en lopen het kantoortje uit. Hans start de motor en dan begint het wachten. "Zullen we zelf de slagboom open maken?" stelt Hans voor. "Nou, laten we dat maar niet meer doen!" en inderdaad, een paar minuutjes later komt de immigratie man aan lopen. "Moest eerst nog een jas zoeken en een Coca blaadje snoepen."
We rijden onder de slagboom door, roepen nog "mucha grasias" en rijden Bolivia binnen.
Douane kantoor op 5027 meter
Laguna Colorada 4326 meter
De Ripio of weg of hoe je het ook wilt noemen, verspreidt zich direct al in een stuk of wat verschillende sporen. "Dat is een goeie test voor ons orientatie vermogen,"
mompelt Hans.. "De kaart op de iPad geeft toch nog behoorlijk aan waar we rijden, leuk is dat." (Maps.Me Voor nog geen 5 euro een grandioos kaart programma in de App store.)


Nog een keer de bocht om en we zien Laguna Verde voor ons liggen. "Dit lijkt wel een mooi plekje om de nacht door te brengen, Anja. 4360 meter, mooie hoogte! Dit is toch een gouden plek, vannacht duizenden sterren, kraak heldere hemel, geen luchtvervuiling en een kwart maantje om het compleet te maken. Dat is dus de eerste mooie plek die onze vrienden gaan missen!"
Na een half uurtje komen we bij een dicht gevroren Laguna Blanca aan.
We lopen nog wat rond maar de zon verdwijnt achter de bergen en weldra wordt het weer koud. We steken de kachel in de Doos aan en Anja warmt de eerste maaltijd uit de koelkast op. Koken gaat hier niet echt want niets wordt gaar op deze hoogte, tenzij we de hoge drukpan gebruiken. Maar die ligt veel te ver weg opgeborgen.

Vroeg naar bed gaan heeft hier geen enkele zin, je slaapt toch niet. We doen een paar spelletjes en rond een uur of twee in de nacht hebben we het wel gezien. De slaap overmeester ons en eindelijk vallen we in een onrustige slaap. Gelukkig droomt Hans nergens over, dus geen omgevallen vrachtwagentjes vannacht.
09 mei 2014.

Rond de klok van acht uur zijn we weer wakker, uitgerust zijn we zeker niet maar wat wil je op dik vier kilometer boven Nederlands nivo?
De koffie smaakt niet, het water kookt bij een te lage temperatuur. Jammer. De broodmachine doet gewoon, zoals bijna elke dag als we onderweg zijn, zijn werk. Het gaat al lekker ruiken in onze Doos.

We lopen even om de auto heen, controleren de banden en kijken of er geen lekkages zijn. Verder lopen we ook niet, het is fris en er staat veel wind.

Een uurtje later heerlijk vers brood met gebakken eitjes, dan heb je het niet slecht!

Uiteindelijk starten we de Doos. Hans is verbaasd dat de motor zo snel aan slaat. Deze kou, samen met de lage luchtdruk is een frustratie voor elke automotor.
Onze Doos heeft een turbo diesel onder de motorkap. Dat maakt dat hij op hoogte altijd moeilijker zal aanslaan. Dat is een nadeel. Maar het grote voordeel is dat, als hij eenmaal loopt, ook zijn volle vermogen zal kunnen leveren, alsof we op zeenivo zouden rijden. We hebben dan ook geen enkele moeite om door de modder te ploegen of tegen een steile helling omhoog te rijden. Dit zijn de plekken waar we de Toyota's zonder turbo ver achter ons laten. Zo ver dat veel van hen het niet eens proberen, en dat is jammer.
Na een paar uur hobbelen en sturen bereiken we het hoogste punt en eigenlijk ook het hoogte punt van onze reis. Hier hebben we al een hele tijd naar toegeleefd. 5027 meter geeft onze GPS aan. Op het bord bij het douane kantoor staat 5020 meter aangegeven. Wie het weet mag het zeggen!
Waarom die douane zo hoog zit? Ja, dat vroegen we de mannen in het kantoor ook. "Omdat we hier naast het terrein van een ertsmijn zitten. We hebben hier stroom en internet dus kunnen we hier uw auto in klaren." Nou, als dat geen goede reden is?

Het is erg gezellig bij het knetterende houtkacheltje maar we kunnen niet te lang blijven. "Jullie kunnen hier wel blijven staan voor de nacht," zegt de douane man.

"Nee dank u," antwoordt Anja. "Veel te hoog voor ons." Met een glimlach ontbloot hij zijn bruin-rode tanden. "Kom Anja, moeten we niet weer een pil nemen?"
Ja, naast een ertsmijn. We lopen het huisje uit en er komt ons een man tegemoet. Die vindt onze Doos wel heel erg mooi. En hij vindt het prachtig dat wij uit Nederland helemaal hier naar toe gereden zijn! Nou, dat vinden wij ook. "Anja, hier werken mensen in een mijn! Kun je je voorstellen? Ik ben al moe als ik een paar honderd meter moet lopen. Je zal hier een lekke band krijgen, dan is de wanhoop toch nabij?" "Geen tijd voor koffie, zelfs al zou die hier wel smaken. We moeten verder, zien dat we op een verantwoorde hoogte komen voor de nacht. Dit is geen plek om te slapen." "Even een wetenswaardigheidje," valt Hans haar in de reden. Weet je dat we de zuiderkeerkring al gepasseerd zijn? We zitten nu op 22 graden zuider breedte. We zijn de tropen binnen gereden." "Ja, de tropen, en wij lopen te verrekken van de kou!"
"Laten we maar aan rijden, dan kunnen we nog in de buurt van de Laguna Colorada komen." Met een vette zwarte rookpluim komt de Doos weer tot leven. "Kunnen we niet wat naar beneden gaan? Ik krijg het nu toch wel een beetje benauwd hier!" Het lijkt er op dat de Doos zich er mee gaat bemoeien. Anja geeft hem een bemoedigend klopje op de motorkap en tevreden loopt het motortje weer mooi rond. "Nou, fijn dat jullie mijn rookpluimpje gezien hebben! Kom, dan sjouw ik jullie weer verder." Met een sonore brom rijden we het douane terrein af. "Op naar Colorada, het is maar een kilometer of 25."
Na een uur of twee rijden en afdalen zien we in de verte de laguna. Laguna Colorada in Bolivia. Het zou de mooiste moeten zijn! Naarmate we dichterbij komen zien we de echte beauty van deze omgeving. Ja, en dan schiet de kwaliteit van onze camera's echt te kort. "Nou Anja, laten we goed kijken en het in onze hersens proppen, dit krijgen we nooit op een foto!"
Mooie plek voor de nacht aan de Laguna Colorada.
Het is hier stil, ongekend stil. Daarginds vliegen een paar flamingo's weg. Hebben we hun rust verstoord? "Dit is al het rammelen en hobbelen wel waard," vind je ook niet? "Ja ik word er ook stil van." We nemen wat plaatjes en gaan dan weer terug de Doos in. Het kacheltje snort weer lekker. Buiten is het echt te koud. Harde wind en een paar graden onder nul. "Het water van de Laguna's is een beetje brak, dat bevriest pas bij een graad of 10 onder nul, lees ik hier in ons boek".
11 mei 2014.

Na een redelijke nachtrust worden we de volgende dag rond tien uur wakker. De zon schijnt en inderdaad de ondiepe gedeelten van de Laguna zijn bevroren. 4326 meter boven Zee nivo, we zijn weer een stuk lager en het gaat goed met ons. Klik op "volgende" voor het vervolg van onze prachtige reis. En ja, we zijn nog steeds blij dat je op deze manier met ons mee reist!!!!!
Naar Uyuni
Hans heeft een mooie droom. Hij droomt dat hij een dikke 4X4 MAN truck heeft, dan is het een makkie om deze tocht langs de Laguna's te rijden. Maar ja, dan wordt onze dromer wakker. "Weet je wat het is Anja, als het niet gaat lukken draaien we gewoon weer om!" roept onze dromer als hij rond de Doos loopt om de banden te controleren. "Alles goed hier buiten, ook geen olievlekjes onder de auto." "Ja, dat omdraaien van jou is natuurlijk geen optie. Jij wilt pas omdraaien als dat niet meer kan. En dan sta je moederziel alleen!" "Hoezo alleen? Ik heb jou toch bij de hand?" Hans start de Doos en krabt het ijs van de voorruit. "Die mag nu wel even rustig warm draaien, hij krijgt zo meteen weer fors op z'n donder als ie onze 5000 kg de berg op moet sleuren. Dat gaat hem wel lukken hoor, anders waren we hier ook niet gekomen." glimlacht Hans.

Na een kwartiertje is Anja achter ook klaar met opruimen en is de motor een beetje op temperatuur. Met een fris zwart rookpluimpje rijden we verder de berg op.
Nog wat gegevens op ons Map Source GPS hoogteprofiel, voor hen die interesse hebben

Bij km 0.0  Laguna Verde en Blanca  4360 meter.
Nadat we naar 4750 meter gestegen zijn zijn we weer afgedaald naar 4400 meter.

Dan komt de klim naar het douanegebouw om de Doos in te klaren, 5027 meter, hoogte record van de Doos en Hans. (Anja is ooit hoger geweest, maar dan te voet!)

Daarna alleen nog maar omlaag naar de Laguna Colorada, nog steeds op 4300 meter, waar we weer redelijk slapen.
Onze GPS track op map Source.