20 mei 2012.  Positie Noord 37 52,061  Oost 027 15,926  Kusadasi. Er zijn 2 campings aan de boulevard, vlak naast elkaar.
Vakantie!!!!!! We staan op een camping aan de boulevard. Niet groot en zeker niet vol. Leuk toeristenplaatsje met winkeltjes en een heuse grote afmeer steiger voor Cruise schepen. Vandaag lag er de "Crown Princess". Die hebben we ook in Bonaire en op de Maagden eilanden gezien. Zo'n schip legt ook hele afstanden af!

De tocht hierheen was een genot voor Hans en ook Anja. In plaats van ingehaald worden op de hellingen zijn wij het die de andere vrachtwagens in halen!

Hans glunderen en hij roept "We kopen helemaal geen andere auto onder onze doos!"

En................. we hebben hier WiFi op de Camping, dus morgen gaat de reisbrief eruit!
We lopen door het stadje, heel mooi aangelegd allemaal. In het oude centrum, of wat daar voor door moet gaan, vinden we weer hele rijen winkeltjes voor de toeristen. Vooral de toeristen die op de cruise schepen mee varen. Er zijn dagen dat er drie schepen naast elkaar liggen, dan komen er dus echt duizenden bezoekers op de wal. De verkopers in de winkels blijven overigens heel hoffelijk, ook als ze hun halve magazijn leeg laden zonder wat te verkopen.

Verder valt er weinig over dit leuke stadje te vertellen.
22 mei 2012.  Noord  37 54,983  Oost  29 07,281  Pamukkale Camping Dolphin Yunus achter hotel.

Na een mooie tocht komen we uiteindelijk in Pamukkale aan. En ja, op de hellingen weer heerlijk alles ingehaald! Maar we maken wel eens heel spannende dingen mee hoor!
Op een gegeven moment werden wij ingehaald. Je kunt niet altijd de snelste zijn, toch?
Wel vreemd, hij had zijn motoren uitgeschakeld terwijl wij best wel veel gas gaven.

Je ziet wat de straf is als je onze doos in haalt!
We zijn op weg naar Pamukkele, weer zo'n wereldwonder. In hoge mate teleurstellend als je het voor het eerst op een afstandje ziet.

Wat het is? Al heel oud, misschien wel een miljoen jaar geleden is hier een bron ontstaan welke warm water over de rotsen naar beneden laat lopen. "Niets bijzonders!" zul je denken. Je zou gelijk hebben als dit water niet toevallig veel kalk bevat. Het warme water verdampt en de kalk blijft dus achter.

Allemaal heel simpel. Maar omdat de toeristen met busladingen worden aangevoerd zal er toch wel iets te zien zijn. Althans dat lijkt ons.
Eerst zoeken we een plaatsje voor de nacht en lopen dan beneden langs de berg. Mooi!!!!!! Zeker omdat er, als het donker is, allerlei spots aan gaan welke een kleurrijk schouwspel geven.

We eten een hapje in een bijna leeg restaurantje. Vlees op stokjes met salade en rijst. De stokjes geven we terug met het verzoek ze nog even op de gril te leggen, anders kunnen we morgen de berg niet op.

Het dorpje is leeg. "De toeristen komen pas over een maand," wordt ons verzekerd. Na alweer een heerlijke nacht, we slapen als marmotjes in ons doosje, breekt de nieuwe dag aan. De zon straalt en de lucht is blauw. "Camera's klaar? Zonnebrillen op de neus? Nou, laten we dan maar gaan lopen."
Ja, en dan begint de klim. Uiteraard beginnen we op het heetst van de dag, dat hoort nu eenmaal bij ons. Niet te vroeg op, kopje koffie. En dan: "Lust je nog een kopje?" Ja, en voor je het weet is het weer 12 uur.

En het is ontzettend mooi, wat water, kalk, zon en rotsen samen kunnen maken. Je moet het zien om te geloven.

We scharrelen een dikke drie uur op de berg rond, maken ontelbare foto's en komen bekaf weer beneden bij de doos aan. Al met al dik de moeite waard.

Morgen gaan we weer verder, terug naar de kust. Naar Marmaris.
24 mei 2012.  Positie Noord 36 50,232  Oost 028 17,723   Marmaris op het strand.
Na een ontzettende mooie tocht zijn we in Marmaris aangekomen. De bergketen die we gisteren vanuit Pamukkale al zagen liggen moeten we dus inderdaad over. Onze doos heeft weer flink moeten werken!
Het eerste gedeelte van de weg was mooi vierbaans, maar naarmate de hellingen steiler werden ging de weg steeds vaker over naar 2 baans of minder.

Er wordt hier heel hard gewerkt om de wegen te verbeteren en dit gaat met een ongekende snelheid.

Hele stukken berg worden afgegraven en een eindje verder worden komplete ravijnen opgevuld. De aarde kleurt van licht grijs tot vuur rood. Als het dan gaat regenen, en dat hebben we dus ook flink gehad vandaag, loopt het rode water door de rivier bedding. Dit hadden we nog niet eerder gezien.
Uiteindelijk vallen de hagelstenen weer bij bosjes naar beneden, net toen we de laatste bergrug voor Marmaris over moesten rijden. En dan op eens de zee dik 600 meter beneden ons. De regen houdt op, de zon breekt door. Dit is mooi!!!!!!!!!!!!!!!
Een half uurtje later staan we op ons way pointje voor een camping. Enthousiast komt een van de medewerkers aan hollen. "Hello Hello, you are looking for a camping, sir? Come to our place." En dan volgt de standaard discussie. "Wat kost het?"  Er volgt dan altijd een speciale prijs voor buitenlandse toeristen. We vertellen dan dat dat veel te duur is. Zij vinden van niet want de zon schijnt en het is mooi. Uiteindelijk gaan we akkoord met 35 Lira, eigenlijk nog te veel maar ja, we zijn moe en zo.

We rijden het terrein op en kunnen de auto op een parkeerplek zetten waar ook een gestalde caravan staat. Net niet te hard klinkt de muziek uit de bomen. Alsof we in de Carieb zijn. De strandstoelen staan klaar, wel 50 stuks. De bar is open en het restaurant ook. Alleen................, wij zijn de enige gasten.

We halen een drankje uit onze koelkast en gaan lekker op het strand zitten. Zeilbootjes varen voor ons langs. De zon brandt zo hard dat we toch maar verhuizen naar een schaduwplekje onder een boom.
We nemen onze glaasjes: "Op betere tijden." proosten we.

De volgende ochtend regent het weer pijpestelen, we blijven dus nog een dagje hangen. Vanmiddag begint de zon weer te schijnen en we zitten lekker op de stoel aan het strand. "Morgen weer verder rijden?" "Goed plan An! Gaan we naar Kas, dat is een leuk dorpje, ook aan het water." "We gaan toch eerst langs de kloof?"
We rijden weer verder en na weer een ontzettende mooie tocht komen we in Kas aan. Leuk dorpje met een haventje midden in het oude deel. Vol met Turkse boten waar je een dagtochtje mee kunt maken. Een hoop leuke restaurantjes en winkeltjes. De weg loopt dood bij het haventje dus we draaien weer om, alleen maar plaats voor taxi's. En die mensen moeten ook de kost verdienen, dus daar gaan we niet in de weg staan.

Net buiten de "stad" is een grote nieuwe, dus ongastvrije jachthaven. In zo'n haven kun je met je camper niet staan, overal hekken en portiers met slagbomen. Op weg er naar toe komen we langs een braak liggend stuk grond met boompjes en hier en daar een geparkeerde tractor en vrachtwagen.

"Laten we hier maar gaan staan," zegt Anja. "Veilig, zo vlak tegen het kerkhof aan, daar overkomt je niets."
"Er staat ook een Spaanse camper," merkt Hans op.

We lopen nog wat met stenen te sjouwen voor onder de wielen, nergens is het horizontaal. Daarna kopje koffie en op pad naar de stad. Uiteraard komen we op het pleintje bij de oude haven terecht. Heel gezellig al die lampjes en voor we het eigenlijk in de gaten hebben zitten we bij de Pizzeria op het terras.

Na een heerlijk maal lopen we weer naar onze doos. Onderweg kopen we nog een wandkleedje waarvan wij vinden dat we te veel betaald hebben en hij vindt dat we te weinig betaald hebben. Zo is iedereen weer bijna tevreden, maar het kleedje is prachtig!

De volgende ochtend loopt Anja naar de Migros, de eieren zijn bijna op. Hans vult ondertussen de watertanks, er staat een kraan midden op het veld. Kunnen we meteen een bakje met water vullen voor de zwerfhondjes.

We rijden aan. "Wat staat er vandaag weer voor bijznders op het programma?" vraagt Hans. "Vandaag komen we langs Myra, en daar gaan we zeker kijken. Daar zijn die graftombes die boven in de bergen zijn uitgehakt. Honderden jaren geleden al. En je hoeft je geen zorgen te maken, het is maar een paar kilometer ten Noorden van de weg waar we toch al rijden.
26 mei 2012   Positie  Noord 36 12,189  Oost 029 38,201     Kas bij de graftombes.
We rijden aan, eerst op weg naar de kloof.

We verlaten de mooie 4 baans weg en verruilen hem voor een smal slinger weggetje. 
Op de borden staat "Saklikent" aangegeven. daar schijnt een smalle kloof te zijn waar je een stuk in kunt.
Er zijn watervalletjes, maar het bijzondere is dat het water niet van boven komt maar uit de bodem.

Een verzameling van bronnen die zowaar een hele rivier voeden! Wel speciaal, want dat kennen we nog niet. Verder een hoop toeristische opsmuk, maar het was ook maar 25 km omrijden dus dat kan nog wel.
We komen in de buurt van het stadje "Demre". 
"Moeten die tombes hier in de buurt zijn?" vraagt Hans. "Nou, volgens ons boek moet het daarginds zwart zijn van de toeristen en veel kinderen die zich aanbieden als gids." "Dat zal nu nog wel mee vallen, zo veel bussen heb ik nog niet gezien en het seizoen is nog lang niet begonnen." "Een paar kilometer verder moet je links af."

En inderdaad, we komen een bordje tegen dat ons de weg wijst naar de tomben. We rijden de stad door en zien steeds meer touringcars vol met toeristen. Er springt iemand voor de auto en roept dat we bij hem moeten parkeren. "Dat is geen goed idee mijnheer, wij rijden altijd zo ver mogelijk door," reageert Hans. En, zoals meestal, is er een plek vrij vlak voor de ingang. Doos aan de kant, camera's mee, wij er uit en de deuren op slot. (dat gaat alleen in deze volgorde.)
We staan even in de rij bij de kassa, er is net een chauffeur voor ons die een stuk of veertig kaartjes wil hebben. Anja koopt onze kaartjes, we lopen de poortjes door, en dan worden we los gelaten.
Het is niet zo heel erg groot en er zit ook nog veel onder de grond. Dat wordt nu voorzichtig uit gegraven.

Die graftomben zijn wel wonderbaarlijk. Die zijn dus honderden jaren geleden uit de rotsen gehakt. Behoorlijk gereedschap hadden ze toen nog niet, en natuurlijk al helemaal geen hoogwerkers! En toch hebben ze daar een dikke honderd meter boven de grond die kamers uitgehakt.

Daarna hebben ze een lijk omhoog gehesen en de tombe dicht gemaakt. En bij het volgende sterfgeval in de familie werd alles opengehakt om het volgende lijk op te bergen, waarna alles weer werd dicht gemaakt.
Een hoop werk, wat een paar honderd jaar later helemaal kapot gemaakt werd door de grafrovers. Ja, die moesten dus ook weer een heel stuk klimmen om de buit er uit te stelen. Wie weet, zijn er wel een paar grafschenners te pletter gevallen? Zal best wel.
Er is ook nog een goed geconserveerd theater bij. Op de foto lijkt het niet zo veel, maar het is erg groot hoor! Kijk maar naar die kleine mensjes beneden.
Soms gehinderd door overstekend wild, rijden we langs de kust en ook een stuk door de bergen. Het is alweer een prachtige tocht. Uiteindelijk komen we in Beldibi aan, 25 km voor Antalya.

27 mei 2012.  Positie  Noord  36 43,271  Oost 030 33,828  In Beldibi op de camping aan het water.
Nee, alle gekheid op een stokje natuurlijk, na de paal vloog hij gewoon verder hoor! Anja weet gewoon precies wanneer ze een foto moet maken.