Vol enthousiasme rijden we het sprookjesachtige Cappadocia binnen. "Even er naar toe rijden en parkeren. kunnen we de sfeer op snuiven!" "Hier gaan we wat langer blijven," roept Anja nog.

We gaan verder op zoek naar de camping. Er zijn er hier een stuk of drie maar eentje steekt met kop en schouder boven de anderen uit. Dat is "Kaya Camping Urgup". Dat wordt dus de onze. We hebben er de coardinaten van voor in de GPS. Noord 38  38,205  Oost 34  51,247 is de positie en het is vandaag 3 juni 2012.
"Lucht ballon?" zul je denken, "Die worden echt gek!"  "Echt gek? Hoe komen jullie daar nu bij? We bedoelen die grote ballonnen die ze met warme lucht op laten stijgen. Met een steekvlam en zo'n mandje er onder. Dat is hier DE attractie. Alleen jammer dat het zo verrekte duur is."

Maar er naar kijken kost niets, we hoeven alleen maar vroeg op en kunnen daarna weer gewoon naar bed.

"Komen jullie je bed uit voor een paar ballonnen? Da's toch niet waar?"
"Ja, wat moeten we daar op zeggen? Kijk eens naar het plaatje hiernaast en hieronder..........."
Nadat we de camping oprijden worden we verwelkomd door een perfect Duits sprekende Turk die ons de mooiste plek van de camping aan wijst.

We staan met de neus tegen een muurtje waarover heen je de hele vallei ziet liggen. Daar zijn we dus tevreden mee.

"Blij dat we doorgereden hebben, morgen komt die club van de NKC hier ook op de camping staan en dan is ie vol!" glimlacht Anja.

We zijn moe en tevreden en gaan op tijd naar bed. Morgen om 6 uur moeten we op, dan komen de luchtballonnen langs. En die kunnen we van hier uit goed zien, we hoeven alleen maar voor in de auto te gaan zitten.
Of deze? Dat moet ontzettend mooi zijn om daar in te zitten.

Elke ochtend, moet het weer natuurlijk wel mee zitten, stijgen er een stuk of ZESTIG van die ballonnen op. En in elk mandje zitten gemiddeld 20 mensen die bijna een uur boven dit maanlandschap rond zweven. En iedereen is er zonder uitzondering helemaal kapot van.

De folders schreeuwen; 'A once in a lifetime experience!" En dat geloven we allebei.

"Dat zou wel een heel mooie herinnering geven, als we hier weer weg zijn. A once in a lifetime experience!" mompelt Hans.
Die hebben we al een," zegt Anja. En dan mijmeren we samen naar een jaar geleden. We waren toen met onze boot onderweg van St. Maarten naar de Azoren. En al bijna 30 dagen onderweg. "Weet je nog dat we die storm hadden? A once in a lifetime experience," gaat ze verder. "Klopt niet, we hebben twee stormen gehad," reageert Hans.

"En die walvis dan?" "Ja, dat was inderdaad een eenmalige aangelegenheid. De adem stokt nog in mijn keel! Maar dat was toch later, op dat stuk tussen de Azoren en de Golf van Biskaye?"

"Maar het blijft een moment om nooit te vergeten." vult Anja aan. "Da's zo'n balonvlucht toch ook?" bromt Hans.
Tegen de tijd dat de laatste ballonnen gaan landen zitten we in de stuurcabine te gapen. "Zullen we weer lekker gaan slapen?" "Goed plan Anja."

Een paar uutjes later hebben we een heerlijk ontbijtje, vers brood en koffie. "Vandaag komt de groepreis binnen rijden. Dat zal wel leuk zijn om te zien." En, inderdaad, na ons late ontbijtje komt de groepsleiding de camping op rijden. Zoekt een mooie plek en gaat de camping rond met genummerde plastic paaltjes. "Kijk," zegt Hans, de plekjes worden al ingedeeld. Makkelijk!"

Even later blijkt dat alle plekken een nummer hebben. De leiding heeft een schaal met een bakje vol lootjes. Iedereen die binnen komt rijden mag een lootje trekken en weet dan wat zijn plaats is. Natuurlijk wil iedereen naast ons staan. Dat ligt niet aan ons, dit zijn de enige plaatsen met echt mooi uitzicht.

"Kijk, daar komt een camper binnen rijden." Anja ziet hem al aan komen. "Hallo allebei, welkom in Cappadocia! willen jullie even je lotje trekken?" Henk en Fredericke komen naast ons staan, en dat vinden we gezellig. Binnen een paar uur is de camping vol gelopen.
Ondertussen is het 5 juni geworden. "Zullen we vandaag naar beneden lopen? Dat schijnt een mooie wandeling te zijn. Trek ik wel eerst mijn andere schoenen aan." "We kunnen dan door de vallei gaan naar dat dorp daar in de verte. Dat is maar vier kilometer en dan nemen we een busje in dat dorp terug naar huis. Dat staat hier in het boek," reageert Anja.

We kleden ons om, trekken onze "wandel" schoenen aan en lopen enthousiast de camping af.

Achter het muurtje kijkt onze Doos ons nog na. "Waarom lopen ze nou? Ik breng ze toch overal met een smile naar toe. Tel ik niet meer mee?" horen we de doos klagen.
Het is kwart voor een, uiteraard het warmst van de dag, maar daar gaan wij voor, da's bekend. We krijgen een mooie afdaling, die al snel zo steil wordt dat je op moet passen niet naar beneden te glijden. We komen twee tegenliggers tegen die uitgeput en bezweet om hoog strompelen. Buiten adem vraagt hij: "Is het nog ver naar boven?" "Weten die dan niet dat er een busje terug gaat? Dat staat toch in dat boek?"  Merkt Anja op. "Niet iedereen gaat zo voorbereid op pad," lacht Hans nog.
Met een beetje inspanning duwt onze held de steen voor de ingang van de tunnel weg. Na een degelijke controle of alles veilig is, kan Anja ook komen.

We genieten, dit is wel zo mooi hier. Een beetje warm misschien, maar verder helemaal in orde hoor!
We zullen wat plaatjes neer zetten zonder al te veel Tekst. Spreekt allemaal voor zich..
Na een prachtige wandeling over smalle paadjes, tunnels, trapjes en meer van dat soort hindernissen, komen we uiteindelijk bij het dorpje aan. "Nou, dit is wel een heel rustig en vredig dorpje zeg, er is hier niemand te zien. Waar zullen de busjes staan?" "Ik denk een stuk verder aan de buitenkant van het dorp," is Anja's suggestie. We lopen nog een stuk verder, nergens is een busje te zien. Ook geen taxi of iets dergelijks.

"Wat nu te doen?" "Ik ben bang dat we het hele stuk weer terug moeten gaan lopen. En dat is niet fijn, ik ben al kapot!" antwoord Hans.

We kopen een paar flesjes water en gaan weer op pad. Niet meer zo enthousiast meer als vanmorgen. Door de brandende zon gaan we de paden weer over, de tunnels weer door. Alleen nu omhoog in plaats van omlaag. Het laatste stuk, dat in het begin zo lekker stijl naar beneden liep, doet ons de das om. Met bonkend hart gaan we langzaam het laatste stukje helling op. Om de tien meter stoppen we even om uit te puffen en uiteindelijk komen we weer op de camping aan. Helemaal kapot maar wel trots op onszelf.

De volgende morgen doet de "groep" hetzelfde. In mooi wandel tenue, met echte wandel schoenen en van die stokken gaan ze op pad. "Ja, maar zij hebben een organisatie achter zich." En inderdaad, na ruim twee uur komen ze fit weer terug op de camping. Ze zijn mooi door een busje terug gebracht.

Oh ja, vergeten te melden: Vandaag 6 juni, Hans is jarig, hoeraaaaaaaa!!
En Anja heeft twee hele leuke verjaardag kado's. Een heuse zak Tum Tum, nog uit Nederland. En nog iets veel mooiers.......... twee tickets voor de ballon vaart voor morgen ochtend. dat wordt prachtig!!!!!!
7 juni 2012.


Om kwart over 4 loopt de wekker af. De spullen om koffie te zetten hebben we gister avond al klaar gezet. We zijn dus zo klaar want om 5 uur staat de bus klaar naar de plaats waar de ballonnen opstijgen.

We drinken ons bakje en lopen naar de ingang van de camping. Het maantje lacht ons toe; "Dat wordt een mooie tocht voor jullie, bijna geen wind vandaag!"
De busjes komen aan rijden, maar we hebben te weinig zitplaatsen, of te veel ballon vaarders. Speciaal voor ons komt er nog een klein Peugeotje aan rijden.
We komen op het terrein aan, er is een drukte van jewelste. Overal worden de ballonnen klaar gemaakt. De linker is de onze.

Terwijl de ballon regelaars druk aan de gang zijn krijgen wij allemaal nog even een kopje koffie.

Na de koffie mogen we naar de ballon. We mogen niet met de Groep van onze camping mee, dat zijn er te veel. Wij gaan naar een andere toe, juist, die linkse.
Het eerste deel worden de ballonnen opgeblazen met grote ventilatoren. Logisch, zou je dat met de vlam doen branden ze direct af!
Maar dan gaat de vlam er in! En in een minuut staat de ballon overeind.
En glunderend zitten we in ons mandje. Blij ook dat we niet met de groep mee gegaan zijn. Wij zitten nu in een bakje met nog 4 kleine Chineesjes, dus hebben wij veel meer plek.

Het mandje is onderverdeeld in 4 vakken, met elk 6 gasten.
Onze piloot blijkt een goeie, enthousiast, net als zijn passagiers. Hij legt alles uit, geeft een grote steekvlam in de ballon en daar gaan we.

Met een snelheid van 3 meter per seconde stijgen we op naar hogere sferen.
En we zijn niet de enigen. Binnen een half uur gaan er dik 60 ballonnen de lucht in!
De ballonnen zakken tussen de bergwanden naar beneden totdat we tegen de toppen van de bomen aanschuren.

Rechts: De veroorzaker van al dit moois. Deze vulkaan heeft 30.000.000 jaar geleden een forse uitbarsting gehad. Doe er een paar riviertjes en even veel jaar erosie bij en je krijgt dit wereldwonder!
Anja heeft het duidelijk naar haar zin!

Rechts: Onder ons stuift de Toyota met zijn aanhanger met ons mee. We gaan alweer bijna landen, nog een paar minuten. JAMMER! We zijn een uur in de lucht geweest.
En een kwartiertje later krijgen we allemaal een glas Champagne, vanwege deze mooie vlucht. De Moslims aan boord krijgen een glaasje sap.

"Hebben we dit jaar toch nog gevaren," zegt Anja. "Ballon varen!"

"Ja, hiervoor wil ik elke dag wel vroeg op staan. Ze roepen dan ook: "The best way to start your new day in Cappadocia!
Nog wat gegevens. We hebben op 915 meter boven het opstijgpunt gevaren. Dat punt was al op 1650 meter hoog, dus we zijn op bijna 2600 meter hoogte geweest. Overigens konden we dus niet dieper dan die 915 meter vallen. We hebben 8 kilomer gevaren in precies een uur.

Maar wel vermoeiend allemaal. Dus eigenlijk bestond het plan voor vandaag uit niksen. Lui onderuit hangen.

Omdat we hier waarschijnlijk niet meer zo heel vaak zullen terug komen is het verstandig toch nog maar eens op pad te gaan. Het is heerlijk weer voor een tochtje naar plaatsen waar niet iedere toerist komt
We moeten dan van de gebaande wegen af gaan, meer de paden volgen die de verhuur Quadjes rijden. Nu hoeven we zo'n ding natuurlijk niet te huren, overal waar die karretjes komen kunnen wij met onze doos ook terecht.
Natuurlijk eerst langs de hoedjes. Op elke ansicht kaart van Cappadocia zie je er wel een afbeelding van. Dus ook op onze ansichtkaart!
Verder happen we eigenlijk alleen een beetje stof. Uiteindelijk hebben we de Doos niet voor niets aangepast voor dit soort wegen. Onze doos gaat echt verder dan de meeste fabriekscampers. Van de groep Nederlanders bij ons op de camping heeft een auto zijn halve onderkant er af gereden. Wat wil je met een bodemvrijheid van net 15 cm? Dan hoef je geen grote steen tegen te komen.

"Morgen gaan we weer verder Anja, vindt je ook niet?" stelt Hans voor. "En Derinkuyu dan?" vraagt Anja. "Wat is dat nu weer?" "Nou, dat is een onderaardse stad waar ooit meer dan 14.000 mensen onder de grond leefden."  "Oh dat bedoel je, nou weet ik het weer en nu snap ik ook waarom we die stad niet gevonden hebben. Komt omdat ie onder de grond zit. Ja, dan vinden we dat natuurlijk nooit." Lacht Hans. "Doen we de volgende keer!"
"Dan gaan we morgen weer verder met onze tocht door het mooie Turkije! Wil je verder lezen?"
Waar we gisteren liepen................. vliegen we nu over heen! Nog wat meer plaatjes, is veel gemakkelijker dan tekst.