Met onze Doos naar Zuid-Amerika..
5 november 2013.
We rijden langs de Panaderia voor brood en een stuk of vier verse croissants. Die laatsten zijn hier echte smuldingen, jammer dat ze zo klein zijn.
Nog even langs de pomp maar die blijkt echt leeg te zijn. Jammer want in Chili is de diesel duur. Vaak al boven de 1,20 Euro! Scheelt al gauw 70 cent per liter!
We laten het kleine Rio Mayo achter ons, rijden de legerplaats voorbij en voor we het weten zitten we weer op de Ripio. Deze is lekker breed en best wel goed. En alsmaar recht door.
We rijden langs de Panaderia voor brood en een stuk of vier verse croissants. Die laatsten zijn hier echte smuldingen, jammer dat ze zo klein zijn.
Nog even langs de pomp maar die blijkt echt leeg te zijn. Jammer want in Chili is de diesel duur. Vaak al boven de 1,20 Euro! Scheelt al gauw 70 cent per liter!
We laten het kleine Rio Mayo achter ons, rijden de legerplaats voorbij en voor we het weten zitten we weer op de Ripio. Deze is lekker breed en best wel goed. En alsmaar recht door.
"170 kilometer rechtdoor?" Nee hoor, de bochten komen nog wel als we meer in de buurt van Chili zijn. Chili is een en al berg. "En druk op de weg?" zou je ook kunnen vragen. We komen wel een stuk of 10 auto's tegen hoor. Net genoeg om niet te denken dat het hele pad voor ons is. Het landschap verandert langzaam. Gele paardenbloemen, zo ver je kunt kijken. En soms een Pichi. Leuke beesten en niet zo schuw. Overgebleven uit de pre-historie.
Alles wordt wat vochtiger en groener, dus ook al kleine riviertjes, met voor ons een onbekend soort bruggen. In het begin ben je huiverig, maar als je een tankwagen tegen komt die ook over deze weg rijdt, ja, wat is dan het probleem?
Halverwege de middag komen we aan bij de grenspost waar je Argentinie verlaat. In het niets staan twee gebouwtjes met een golfplaten dak en een slagboom. Het is niet druk, niet veel mensen nemen deze overgang.
Er staat een jonge militair die ons naar binnen begeleidt. We moeten een paar formuliertjes invullen en mogen naar een klein kantoortje waar ze met een stuk of vijf dames en heren zitten om ons te helpen. We leveren de papieren van de auto in en het gevecht met de computer gaat weer beginnen. Ondanks dat zijn we snel klaar.
De dame zet een stempel in ons paspoort. "Salida Argentina 05 OCT 2013." Dat ze er een maand naast zit geeft niet, we hebben geleerd daar niets van te zeggen. Anders gaat onze dame af bij haar collega's en dat kan dan weer fout voor ons uitpakken. "Geen gedoe aan de grens," is ons motto.
De jonge militair laat ons weer uit, er wordt verder nergens naar gekeken. "Over 20 kilometer is het kantoor van de Chilenen, goede reis verder."
Er staat een jonge militair die ons naar binnen begeleidt. We moeten een paar formuliertjes invullen en mogen naar een klein kantoortje waar ze met een stuk of vijf dames en heren zitten om ons te helpen. We leveren de papieren van de auto in en het gevecht met de computer gaat weer beginnen. Ondanks dat zijn we snel klaar.
De dame zet een stempel in ons paspoort. "Salida Argentina 05 OCT 2013." Dat ze er een maand naast zit geeft niet, we hebben geleerd daar niets van te zeggen. Anders gaat onze dame af bij haar collega's en dat kan dan weer fout voor ons uitpakken. "Geen gedoe aan de grens," is ons motto.
De jonge militair laat ons weer uit, er wordt verder nergens naar gekeken. "Over 20 kilometer is het kantoor van de Chilenen, goede reis verder."
"Dat was een makkie!" roept Anja als we onder de slagboom door rijden. "Nu de volgende grens nog," antwoordt Hans en zwijgend gaan we verder op weg. Na een kilometer of tien staat er een groot bord met welkom in Chili en verder verandert er niets. En, inderdaad, na nog eens zo'n afstand komen we aan bij weer twee gebouwtjes. Achter het kantoor staat een container met een stroom aggregaat en er staan twee grote schotels. Tv of Internet?
Er komt een man aanlopen en met een "welkom in Chili," geeft hij ons (ook Anja!!) een hand en hij gaat ons voor. Binnen branden twee mooie houtkacheltjes, het is er bijna gezellig. De man helpt ons met het invullen van de o zo belangrijke import papieren. We mogen geen groenten, fruit, zuivel, eieren, zaden en vlees mee nemen.
Er staan twee vakjes op het papier. Eerste is "niets in te voeren." De tweede is dus voor als je wel wat in te voeren hebt. Vul je in "niets in te voeren," en ze zouden je controleren terwijl je wel wat bij je hebt? Dan ben je dus de Sjors en krijg je een forse boete die je direct moet afrekenen. Dus vul je vanzelf in dat je wel wat bij je hebt, en vraag je om controle. Wordt er niets gevonden? Mag je zo verder rijden. In ons geval vult onze helper al in dat we wel wat bij ons hebben en is ons probleem opgelost. Nou ja, opgelost is het pas na controle natuurlijk.
We moeten de naam van de grensplaats invullen en natuurlijk weten we die niet. Het loopt al tegen zessen en hij wil wel naar huis. "Koiakkie alto," zegt hij. "Wat zegt ie nou?" vraagt Hans aan Anja. "Koiakkie alto," zegt hij nogmaals. Verdwaasd geeft Hans zijn pen aan de man en geeft aan dat die dat moet invullen. Hij schrijft een onduidelijke kriebel op het papier. Hans geeft Anja's papier aan en op dezelfde plek wordt dezelfde onleesbare krabbel geplaatst. De man glimlacht. Alles is nu klaar op de controle na.
En controleren willen ze altijd wel. Wie wil er niet de binnenkant van zo'n mooie Doos zien? We hebben hier al een leuke routine voor opgebouwd. Anja gaat door de voordeur naar binnen en natuurlijk willen ze haar volgen maar dan trekt ze de deur achter zich dicht en ik wijs naar onze deur in de zijkant van het woongedeelte. Weldra opent Anja de deur van binnen uit en glimlacht vriendelijk: "Komt u maar binnen!" Maar bij controles moet je het ze niet te gemakkelijk maken. We hebben dus onze trap niet onder de deur staan en dan is de opstap bijna een meter hoog. Onder de deur zit een klein opstapje en als je een beetje lenig bent kun je naar binnen klimmen.
Onze man is geen stijve hark en klimt zo naar binnen. "Bueno, Bueno!" roept hij en kijkt vol bewondering in het rond. Ja, wie verwacht er nu zo iets moois in een vrachtautootje? Hij trekt zijn latex handschoenen aan en gaat aan de gang.
Hij probeert de kastjes te openen maar dat lukt hem niet. Anja doet het voor en hij maakt aldus alle kastjes open. De koelboxen moeten open en uiteindelijk opent hij de deur van de badkamer. "Banjo," zegt Anja. "Bueno!" zegt hij weer.
Dan kijkt hij nog eens bewonderend rond en springt uit de auto. "Goede reis en tot ziens!"
"Wat heeft ie nu ingevuld op dat papier?" vraagt Anja. Nou, heel simpel, ik denk iets van "Koiakkiealto". Anja pakt de kaart er bij. "Hij bedoelt Coyhaique Alto." "Oh, dan weten we nu tenminste hoe we dat uit moeten spreken."
Op dus naar Coyhaique een stadje een kilometer of veertig verder. De Ripio verandert al snel in een smal asfalt weggetje wat breder wordt naarmate we de stad naderen. De stad is mooi, heeft alle winkels die we nodig kunnen hebben. Maar een leuk plekje om te slapen vinden we niet. Althans niet een plekje waar we beiden geen twijfels over hebben. We zitten in een ander land en kennen de gewoontes nog niet. Uiteindelijk komen we bij de Shell pomp midden in de stad. Die hebben nog een mooi plekje voor ons.
Er komt een man aanlopen en met een "welkom in Chili," geeft hij ons (ook Anja!!) een hand en hij gaat ons voor. Binnen branden twee mooie houtkacheltjes, het is er bijna gezellig. De man helpt ons met het invullen van de o zo belangrijke import papieren. We mogen geen groenten, fruit, zuivel, eieren, zaden en vlees mee nemen.
Er staan twee vakjes op het papier. Eerste is "niets in te voeren." De tweede is dus voor als je wel wat in te voeren hebt. Vul je in "niets in te voeren," en ze zouden je controleren terwijl je wel wat bij je hebt? Dan ben je dus de Sjors en krijg je een forse boete die je direct moet afrekenen. Dus vul je vanzelf in dat je wel wat bij je hebt, en vraag je om controle. Wordt er niets gevonden? Mag je zo verder rijden. In ons geval vult onze helper al in dat we wel wat bij ons hebben en is ons probleem opgelost. Nou ja, opgelost is het pas na controle natuurlijk.
We moeten de naam van de grensplaats invullen en natuurlijk weten we die niet. Het loopt al tegen zessen en hij wil wel naar huis. "Koiakkie alto," zegt hij. "Wat zegt ie nou?" vraagt Hans aan Anja. "Koiakkie alto," zegt hij nogmaals. Verdwaasd geeft Hans zijn pen aan de man en geeft aan dat die dat moet invullen. Hij schrijft een onduidelijke kriebel op het papier. Hans geeft Anja's papier aan en op dezelfde plek wordt dezelfde onleesbare krabbel geplaatst. De man glimlacht. Alles is nu klaar op de controle na.
En controleren willen ze altijd wel. Wie wil er niet de binnenkant van zo'n mooie Doos zien? We hebben hier al een leuke routine voor opgebouwd. Anja gaat door de voordeur naar binnen en natuurlijk willen ze haar volgen maar dan trekt ze de deur achter zich dicht en ik wijs naar onze deur in de zijkant van het woongedeelte. Weldra opent Anja de deur van binnen uit en glimlacht vriendelijk: "Komt u maar binnen!" Maar bij controles moet je het ze niet te gemakkelijk maken. We hebben dus onze trap niet onder de deur staan en dan is de opstap bijna een meter hoog. Onder de deur zit een klein opstapje en als je een beetje lenig bent kun je naar binnen klimmen.
Onze man is geen stijve hark en klimt zo naar binnen. "Bueno, Bueno!" roept hij en kijkt vol bewondering in het rond. Ja, wie verwacht er nu zo iets moois in een vrachtautootje? Hij trekt zijn latex handschoenen aan en gaat aan de gang.
Hij probeert de kastjes te openen maar dat lukt hem niet. Anja doet het voor en hij maakt aldus alle kastjes open. De koelboxen moeten open en uiteindelijk opent hij de deur van de badkamer. "Banjo," zegt Anja. "Bueno!" zegt hij weer.
Dan kijkt hij nog eens bewonderend rond en springt uit de auto. "Goede reis en tot ziens!"
"Wat heeft ie nu ingevuld op dat papier?" vraagt Anja. Nou, heel simpel, ik denk iets van "Koiakkiealto". Anja pakt de kaart er bij. "Hij bedoelt Coyhaique Alto." "Oh, dan weten we nu tenminste hoe we dat uit moeten spreken."
Op dus naar Coyhaique een stadje een kilometer of veertig verder. De Ripio verandert al snel in een smal asfalt weggetje wat breder wordt naarmate we de stad naderen. De stad is mooi, heeft alle winkels die we nodig kunnen hebben. Maar een leuk plekje om te slapen vinden we niet. Althans niet een plekje waar we beiden geen twijfels over hebben. We zitten in een ander land en kennen de gewoontes nog niet. Uiteindelijk komen we bij de Shell pomp midden in de stad. Die hebben nog een mooi plekje voor ons.
"He jongens, waar blijft de landkaart? We weten niet waar jullie zijn!" gaan jullie dadelijk denken. Nou, daar hebben wij ook aan zitten denken, maar dat kaartengedoe wordt wel steeds moeilijker. "Moeilijker?" "Ja, en dat komt omdat we op een notebook schermpje moeten werken, dus het overzicht is nu weg. Hoe zou het er op een normaal beeldscherm uit zien? We hebben daar geen zicht op, maar we doen ons best! Dus een kleine verklaring: Het linker kaartje ken je al uit de vorige pagina. Het stuk Chili wat we nu doen is maar klein vergeleken bij het grote Argentinie. Dat is dus het blauw omlijnde blokje. Rechts de vergroting er van. De groene vlaggetjes zijn de plekken waar we geslapen hebben. De violet kronkellijn is de grens tussen Chili en Argentinie, de donker blauwe lijn is onze track, zeg maar ons spoor. We kunnen er niet meer van maken!!"
We blijven een paar dagen in Coyhaique om wat inkopen te doen. We gaan driftig op pad voor internet, maar ook hier gaat dat niet zo soepel. Uiteindelijk komen we bij de bibliotheek. Dat werkt wel, maar Hans kan niet bij zijn e-mail omdat hij zijn wachtwoord kwijt is. En met de eigen PC mogen we nergens aan het snoertje. Maar zij die ons lief hebben hebben ons telefoon nummer en kunnen altijd SMSen. Dat ontvangen we wel. Het is rustig op de telefoon dus alles is goed, nietwaar?
We gaan op pad voor echte bergschoenen. Daar hadden we in Nederland geen tijd meer voor en hier is veel keus en nog goedkoper ook. Hans heeft nu echte Adidas bergschoenen en Anja heeft echte Timberland's.
Bij toeval zien we bij ons "eigen" Shell station gasflessen staan, en we kunnen ze nog kopen ook. Dat is fijn want meestal worden flessen alleen geruild. Maar we hebben geen flessen uit Chili, kunnen dus ook niets ruilen! De Shell verkoopt echter geen gasregelaars en die moeten we wel hebben. Zonder regelaar kunnen we niet koken en de flesaansluiting is uiteraard anders dan in Nederland. Hier hebben ze de Spaanse aansluiting. Op onze vraag waar we zo'n regelaar kunnen kopen wijst hij omhoog naar achter het gebouw.
We lopen die richting in en wat blijkt? Een gigantische bouwmarkt grenst aan de achterkant van de pomp. Dozen vol regelaars en nog honderden andere leuke dingen die we best willen hebben maar netjes laten liggen. Dat is het voordeel als je reist in een Doos als de onze. Je hebt geen ruimte om iets mee te nemen. Dat maakt reizen wel goedkoper.
Toen we met onze boot op reis waren kwamen we op mooie eilandjes. Daar was niets te koop en dat was jammer want we hadden o zo veel ruimte! En nu kunnen we hier alles kopen en hebben we geen ruimte. Wie verzint dit nou?
We blijven een paar dagen in Coyhaique om wat inkopen te doen. We gaan driftig op pad voor internet, maar ook hier gaat dat niet zo soepel. Uiteindelijk komen we bij de bibliotheek. Dat werkt wel, maar Hans kan niet bij zijn e-mail omdat hij zijn wachtwoord kwijt is. En met de eigen PC mogen we nergens aan het snoertje. Maar zij die ons lief hebben hebben ons telefoon nummer en kunnen altijd SMSen. Dat ontvangen we wel. Het is rustig op de telefoon dus alles is goed, nietwaar?
We gaan op pad voor echte bergschoenen. Daar hadden we in Nederland geen tijd meer voor en hier is veel keus en nog goedkoper ook. Hans heeft nu echte Adidas bergschoenen en Anja heeft echte Timberland's.
Bij toeval zien we bij ons "eigen" Shell station gasflessen staan, en we kunnen ze nog kopen ook. Dat is fijn want meestal worden flessen alleen geruild. Maar we hebben geen flessen uit Chili, kunnen dus ook niets ruilen! De Shell verkoopt echter geen gasregelaars en die moeten we wel hebben. Zonder regelaar kunnen we niet koken en de flesaansluiting is uiteraard anders dan in Nederland. Hier hebben ze de Spaanse aansluiting. Op onze vraag waar we zo'n regelaar kunnen kopen wijst hij omhoog naar achter het gebouw.
We lopen die richting in en wat blijkt? Een gigantische bouwmarkt grenst aan de achterkant van de pomp. Dozen vol regelaars en nog honderden andere leuke dingen die we best willen hebben maar netjes laten liggen. Dat is het voordeel als je reist in een Doos als de onze. Je hebt geen ruimte om iets mee te nemen. Dat maakt reizen wel goedkoper.
Toen we met onze boot op reis waren kwamen we op mooie eilandjes. Daar was niets te koop en dat was jammer want we hadden o zo veel ruimte! En nu kunnen we hier alles kopen en hebben we geen ruimte. Wie verzint dit nou?
8 november 2013.
We kopen de gasflessen en proppen ze achter in de garage. "Nog even vragen of we de watertanks mogen vullen," Dat blijkt even te duren want hun slang is lek en loopt maar langzaam. Een kwartiertje later rijden we weer op een Ripio. Het landschap verandert en al snel zitten we tussen de besneeuwde bergtoppen.
We rijden nu over de Carretera Austral. Dit is een weg van Noord naar Zuid Chili, het meeste is Ripio. Echte kenners zeggen dat dit de mooiste weg ter wereld is. Nou zijn wij nog geen kenners, maar misschien gaan we dit nog worden.................
We kopen de gasflessen en proppen ze achter in de garage. "Nog even vragen of we de watertanks mogen vullen," Dat blijkt even te duren want hun slang is lek en loopt maar langzaam. Een kwartiertje later rijden we weer op een Ripio. Het landschap verandert en al snel zitten we tussen de besneeuwde bergtoppen.
We rijden nu over de Carretera Austral. Dit is een weg van Noord naar Zuid Chili, het meeste is Ripio. Echte kenners zeggen dat dit de mooiste weg ter wereld is. Nou zijn wij nog geen kenners, maar misschien gaan we dit nog worden.................
Coyhaique
Puerto Ingeniero Ibanez
Puerto Tranquillo
Santa Clara
Chile Chico
Buenes Aires
Valdez
Punta Tombo
Rada Tilly
"Anja, alweer een Road Block." roept Hans boven de herrie van de Ripio uit. "Hier in niemandsland, wie moeten ze hier tegen houden, er komt hier geen mens." roept ze terug.
"Er ligt een blok op de weg," roept Hans terug terwijl hij stopt. Anja kijkt op en ziet het enorme rotsblok op het pad liggen. "Dat is een echte lawine geweest, je zal er maar net staan."
Langzaam rijden we verder en wat blijkt? Een bulldozer is ons voor geweest en heeft een smal pad achter het blak gemaakt. Een beetje manouvreren en we kunnen er net langs.
We rijden nog een uurtje verder en dan stoppen we voor de nacht op een breder stuk langs de weg. Er staat al een oudere Solo Overlander in een Toyota uit Zwitserland. Hij hangt een beetje verdwaasd over zijn stuur.
"Er ligt een blok op de weg," roept Hans terug terwijl hij stopt. Anja kijkt op en ziet het enorme rotsblok op het pad liggen. "Dat is een echte lawine geweest, je zal er maar net staan."
Langzaam rijden we verder en wat blijkt? Een bulldozer is ons voor geweest en heeft een smal pad achter het blak gemaakt. Een beetje manouvreren en we kunnen er net langs.
We rijden nog een uurtje verder en dan stoppen we voor de nacht op een breder stuk langs de weg. Er staat al een oudere Solo Overlander in een Toyota uit Zwitserland. Hij hangt een beetje verdwaasd over zijn stuur.
Hans vraagt of alles Okay is. "Alles is goed hoor, ik ben alleen een beetje moe van het rijden en de herrie. Ik blijf hier slapen, jullie ook?" "Ja, dat is ons plan," antwoordt Hans. "Waar gaan jullie naartoe, Noord of Zuid? Ik ga naar het Zuiden." "Wij ook, tot aan Ushaia en dan weer omhoog." "Nou, dan zullen we elkaar nog wel eens tegen komen!" "Dat denk ik ook, welterusten voor straks."
Hans loopt terug naar de Doos. "Anja, die man is een stuk ouder dan ik en hij zit helemaal alleen in die auto." "Dat lijkt me een saaie bedoeling. De Doos staat wel heel erg scheef, Hans, moeilijk als je moet koken." "Ja, ik zal een steen onder het voorwiel leggen, dan komt ie wel bij." Hans stapt uit en zoekt een steen. Dat is niet moeilijk want alles is hier stenen. Hij legt er een voor het wiel, stapt weer in en rijdt het voorwiel er op. "Zo beter?"
Even later brandt ons kacheltje ook. "Dat ding maakt het echt gezellig hier. Vannacht zal het wel koud worden, we zitten hoog in de bergen, zullen we hem aan laten?" stelt hans voor.
We slapen heerlijk. De volgende morgen, zo rond een uur of zeven, hoort Hans de Toyota starten. "Die man heeft liggen verrekken van de kou, Anja." Geen reactie, Hans draait zich om en doezelt weer weg. "Ben ik blij met onze kachel!"
Het is al negen uur geweest als Hans weer wakker wordt. "Zo, nu eerst een kopje koffie zetten, dan kan de nieuwe dag weer beginnen."
Even later brandt ons kacheltje ook. "Dat ding maakt het echt gezellig hier. Vannacht zal het wel koud worden, we zitten hoog in de bergen, zullen we hem aan laten?" stelt hans voor.
We slapen heerlijk. De volgende morgen, zo rond een uur of zeven, hoort Hans de Toyota starten. "Die man heeft liggen verrekken van de kou, Anja." Geen reactie, Hans draait zich om en doezelt weer weg. "Ben ik blij met onze kachel!"
Het is al negen uur geweest als Hans weer wakker wordt. "Zo, nu eerst een kopje koffie zetten, dan kan de nieuwe dag weer beginnen."
9 november 2013.
"We moeten iets met die gasflessen regelen, anders is fles waar we nu aan hangen leeg, en dat gebeurt altijd onder het koken, of nog erger, onder het koffie zetten als we s'morgens op staan. En die fles moet onderhand leeg zijn, we koken er al meer dan 6 weken op." moppert Hans zachtjes.
Mopperen? Jazeker, het is ook nogal een klus om die nieuwe fles aangesloten te krijgen. Heel onze garage, dat is de bergruimte onder het bed, moet leeg om het te maken. We moeten een andere gasregelaar monteren en zoals verwacht past er niets van onze leidingen, slangen en nippels.
"He lezer, je wilt weten wat er allemaal in die garage zit?" "Valt wel mee hoor, 4 grote vouwkratten met reserve spul, 3 gereedschapkisten met steek en ringsleutels, schroevendraaiers, tangen, hamers, beitels. Een kist met electrisch spul als draadjes, soldeerbout, lampjes, tangetjes en meer. Een grote doppendoos. En nog een grote kist met electrisch gereedschap als boormachine, slijptol, decoupeerzaag en ga zo maar door. Twee hydraulische krikken en een grote kruissleutel. En dan ook nog de tuinstoelen, tafeltje en krukjes om de benen op te leggen als we lui zijn. En dus ook nog de gasflessen. Alles zit keurig op zijn plaats klem of vastgesjord met sjorbanden. Ik ben vast nog iets vergeten, maar dat zie ik wel bij het uitladen straks!"
"En waar ga je dat doen?" vraagt Anja. "Hier of ergens anders?" "Liever waar asfalt is, als er dan wat valt kan ik het terug vinden en dan zit ook niet alles onder het stof." "Laten we naar Puerto Ingeniero Ibanez rijden. Als het je niet lukt kan de ingenieur altijd even komen helpen," lacht Anja.
"We moeten iets met die gasflessen regelen, anders is fles waar we nu aan hangen leeg, en dat gebeurt altijd onder het koken, of nog erger, onder het koffie zetten als we s'morgens op staan. En die fles moet onderhand leeg zijn, we koken er al meer dan 6 weken op." moppert Hans zachtjes.
Mopperen? Jazeker, het is ook nogal een klus om die nieuwe fles aangesloten te krijgen. Heel onze garage, dat is de bergruimte onder het bed, moet leeg om het te maken. We moeten een andere gasregelaar monteren en zoals verwacht past er niets van onze leidingen, slangen en nippels.
"He lezer, je wilt weten wat er allemaal in die garage zit?" "Valt wel mee hoor, 4 grote vouwkratten met reserve spul, 3 gereedschapkisten met steek en ringsleutels, schroevendraaiers, tangen, hamers, beitels. Een kist met electrisch spul als draadjes, soldeerbout, lampjes, tangetjes en meer. Een grote doppendoos. En nog een grote kist met electrisch gereedschap als boormachine, slijptol, decoupeerzaag en ga zo maar door. Twee hydraulische krikken en een grote kruissleutel. En dan ook nog de tuinstoelen, tafeltje en krukjes om de benen op te leggen als we lui zijn. En dus ook nog de gasflessen. Alles zit keurig op zijn plaats klem of vastgesjord met sjorbanden. Ik ben vast nog iets vergeten, maar dat zie ik wel bij het uitladen straks!"
"En waar ga je dat doen?" vraagt Anja. "Hier of ergens anders?" "Liever waar asfalt is, als er dan wat valt kan ik het terug vinden en dan zit ook niet alles onder het stof." "Laten we naar Puerto Ingeniero Ibanez rijden. Als het je niet lukt kan de ingenieur altijd even komen helpen," lacht Anja.
Een poosje rijden we langs een rivierbedding. Al snel verdwijnt de vegetatie en blijven er alleen dode bomen over. Ziet er allemaal een beetje desolaat uit. In 1991, nog niet zo heel lang geleden dus, was er een uitbarsting van een nabij gelegen vulkaan. De as is over de bedding neergedaald en dit is dus het resultaat. Wij hoeven de natuur niet kapot te maken, dat doet de natuur zelf wel.
Vlak voordat je Puerto Tranquillo over het bruggetje binnen rijdt is een smal paadje. Dat loopt naar Santa Clara. Uiteraard weer een dorpje van niks, maar daar gaat het niet om. Want daar is een mogelijkheid om over smalle padjes naar een gletsjer te lopen. Dat lijkt ons wel wat, we hebben niet voor niets schoenen gekocht! "Dat gaan we morgen doen!" spreken we af.
Het wordt weer een mooie dag met een mooie tocht door heel mooi gebied, maar de gletsjer? Die laten we waar hij is. Als we vlak voor het paadje naar boven staan barst de hemel open. Voor ons dus geen wandeling naar het ijs! Maar de gletsjer is er echt. Kolkend stroomt het witte water langs de weg naar beneden.
Tegen het einde van de dag rijden we na een vergeefse tocht van 145 kilometer Ripio weer Puerto Tranquillo binnen.
Tegen het einde van de dag rijden we na een vergeefse tocht van 145 kilometer Ripio weer Puerto Tranquillo binnen.
"Zitten we weer in dit stomme dorp," moppert Hans. "Niks te beleven en alleen maar oud brood te koop. We kunnen hier een tochtje maken naar de marmer grotten. Maar dan moeten we met een bootje van krap 6 meter lang mee. Da's dus helemaal niets voor mij. Op de terugweg zie je ze komen, recht tegen golven van een halve meter hoog in en het buiswater spat over de passagiers heen. Stel je voor, buiswater van 2 graden boven nul! En dat terwijl de wind om je oren giert en de regen met bakken naar beneden valt. Toch zitten er telkens weer mensen in die bootjes."
"Vindt je dat gek dan? Die mensen hebben ooit een tour geboekt en daar zit dit bij. Die gaan wel mee, ze krijgen hun geld echt niet terug!"
"Vindt je dat gek dan? Die mensen hebben ooit een tour geboekt en daar zit dit bij. Die gaan wel mee, ze krijgen hun geld echt niet terug!"
Dit was onze eerste tocht door Chili, er zullen er nog wel een paar gaan volgen, dit is een ontstellend mooi land!! Maar we gaan weer naar Argentinie toe. Je kunt in Chili niet naar het verre zuiden rijden zonder telkens weer door Argentinie te moeten. Er zijn simpelweg geen wegen in Chili die helemaal naar het zuiden gaan.
Deze mooie verkeersborden willen we toch even laten zien, want die hebben we in Nederland niet!
Als je goed kijkt kun je een fietser achter de rechter vrachtwagen zien hangen. Dat zou die trouwens beter op de weg omhoog kunnen doen.
Als je goed kijkt kun je een fietser achter de rechter vrachtwagen zien hangen. Dat zou die trouwens beter op de weg omhoog kunnen doen.
Je bent op pagina: November 2013. Chili, Carretera Austral.
Pinochet heeft hem aan laten leggen en er zijn nogal wat mensen die beweren dat dit het enige goede is wat hij gedaan heeft.
Net als de Route 66 in de USA, de Ruta 40 in Argentinie is de Carretera Austral een weg die je gereden moet hebben. Deze laatste voert door de meest mooie landschappen, zo mooi dat je het met al je fantasie niet voor de geest kunt halen. Nu hebben we dat al vaker gehoord van andere reizigers, maar laat het nou nog waar zijn ook!
De meeste overlanders rijden deze weg of minstens een deel daarvan. Het stuk dat in "de run naar het warmere Noorden" eigenlijk heel vaak overgeslagen wordt is het stuk wat wij nu gaan rijden. Die run naar het warme Noorden komt omdat de meeste Overlanders de Kerst in het zuidpuntje van Argentinie door brengen. Maar zelfs in hartje zomer, want dat is het daar met Kerstmis, is het daar nog vaak koud en nat en het waait er altijd hard, dus het voelt nog kouder. Iedereen wil dan wel weer weg naar het warmere Noorden en rijden dan dit mooie stuk Chili voorbij.
Net als de Route 66 in de USA, de Ruta 40 in Argentinie is de Carretera Austral een weg die je gereden moet hebben. Deze laatste voert door de meest mooie landschappen, zo mooi dat je het met al je fantasie niet voor de geest kunt halen. Nu hebben we dat al vaker gehoord van andere reizigers, maar laat het nou nog waar zijn ook!
De meeste overlanders rijden deze weg of minstens een deel daarvan. Het stuk dat in "de run naar het warmere Noorden" eigenlijk heel vaak overgeslagen wordt is het stuk wat wij nu gaan rijden. Die run naar het warme Noorden komt omdat de meeste Overlanders de Kerst in het zuidpuntje van Argentinie door brengen. Maar zelfs in hartje zomer, want dat is het daar met Kerstmis, is het daar nog vaak koud en nat en het waait er altijd hard, dus het voelt nog kouder. Iedereen wil dan wel weer weg naar het warmere Noorden en rijden dan dit mooie stuk Chili voorbij.
We rijden aan en na een paar uurtjes zijn we er. Een schattig dorpje waar toch zeker een paar honderd mensen wonen. Wel met een prachtige boulevard waar misschien vijf mensen langs komen in een paar uur. Een heerlijke plek om de garage leeg te laden en de gasleidingen te maken. Al ras is de bankschroef op de achter bumper gemonteerd en kunnen we aan de gang. Nippeltjes aanpassen, leiding aanpassen en voor je het weet kunnen we koffie drinken van water wat warm is gemaakt met Chili gas. "Nee, we hebben de hulp van de ingeniero niet nodig gehad. Hij zal als ingeniero ook niet zo veel voorgesteld hebben, anders hadden ze wel een grotere plaats naar hem vernoemd," lacht Hans.
De Ripio's zijn niet breed, en als er een vrachtwagen aan komt kun je beter aan de kant gaan. Dat is best wel eens eng want we komen dan wel scheef te staan. De wegen worden hier bol gehouden zodat ze beter afwateren. Kom je zo'n man met hond tegen, dan geeft dat niets. Dat paard kan goed op een scheef wegdek lopen. Overigens vindt Anja het niet leuk meer als de auto zo scheef staat, Hans trouwens ook niet!
De omgeving wisselt zich hier ontzettend snel af. Uiteindelijk komen we aan in Puerto Tranquillo. Al weer zo'n dorp met honderd inwoners en een kerk. De schotel van de kerk is een lelijk ding, maar nu hij opgefrist is met een schilderij van de vorige pastoor................. zal het beeld op de TV ook wel beter zijn.
11 november 2013.
We worden wakker en het water valt met bakken uit de hemel. "Zullen we ons tripje naar de gletsjer maar uitstellen tot morgen?" stelt Anja nog een beetje slaapdronken voor. "Ben je gek joh, het regen hier nooit de hele dag," beurt Hans haar op. En inderdaad, na de koffie klaart het weer een beetje op. We eten nog een broodje en gaan op pad.
Maar al ras dalen de wolken naar beneden en begint het te regenen, soms wel eens natte sneeuw er bij.
We worden wakker en het water valt met bakken uit de hemel. "Zullen we ons tripje naar de gletsjer maar uitstellen tot morgen?" stelt Anja nog een beetje slaapdronken voor. "Ben je gek joh, het regen hier nooit de hele dag," beurt Hans haar op. En inderdaad, na de koffie klaart het weer een beetje op. We eten nog een broodje en gaan op pad.
Maar al ras dalen de wolken naar beneden en begint het te regenen, soms wel eens natte sneeuw er bij.