Terug naar de home page
Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie, Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodja, Maleisie..........
Elke maand hebben we wel twee weken een paar loge's, heel gezellig om iedereen weer eens te zien. En ze hebben allemaal goeie zin, je moet van goede huize komen om hier een pestbui te krijgen! We eten elke week wel een keer een lekker vers Tonijntje, zitten op woensdagavond op de stoep van de boulevard een biertje te drinken. Leren weer veel leuke mensen kennen en hernieuwen de vriendschappen met de mensen van vijf jaar geleden. Dit is hier werkelijk een paradijs!

Maar vanwege duistere visum eisen mogen wij Nederlanders maar 180 dagen in dit Nederlandse paradijsje blijven. Te zot voor woorden dus!
Na een hoop gedoe, compleet met een verklaring van goed gedrag uit Nederland, krijgen we uiteindelijk onze verblijfsvergunning. We mogen altijd blijven........................ En, we mogen ook zo vaak we willen weer weg, met maar een beperking. Als we al gaan dan moeten we binnen drie jaar weer terug zijn anders vervalt onze toelating en moeten we weer van voor aan beginnen. Hier moeten we dus in de toekomst rekening mee houden!

"Wat zit je te dromen joh? Voor altijd hier blijven? We kunnen hier helemaal niet blijven. We waren op wereldreis weet je nog? Het is nog geen tijd voor ons pensioen. En onze Doos moet voor 1 juni uit Uruguay. Wake up man!"
Anja zegt het, Hans weet het nu ook.

"Op de Bonairiaanse Marktplaats staat een diascanner te koop, Anja. Ze vragen er 25 Dollar voor. Zullen we die gaan kopen? Kan ik eindelijk de dia's van lang geleden inscannen. Lijkt me wel leuk!" "Ja, leuk, en dan kan ik eens zien of al je verhalen van je eerste verre reis echt waar zijn," lacht ze.
Een paar uur later sluiten we de scanner op de laptop aan en hij doet het nog ook! Voor we het weten hebben we een paar honderd dia's uit 1974 en 1975 op de Pc. De wereldreis van Hans & Gon door Iran, Afghanistan, Pakistan, India................

Na dagen kan Hans de dia's nog niet uit zijn hoofd zetten. Langzaam wordt er een nieuw plan geboren. Misschien naar Iran? Of India? China? Laos, Cambodja, Thailand en Vietnam?" Hans ziet het al helemaal voor zich en Anja begint aan het zotte idee te wennen. We zitten vaak op de boulevard naar de zonsondergang te kijken en hebben het er samen steeds weer over. En we worden steeds enthousiaster!

"Gaan jullie weer weg? Nou al weer? Waar ga je naar toe? Jullie komen toch wel weer terug he?" Dat horen we steeds vaker. Langzaam verbreken we de band met dit paradijsje. "Jullie zijn hartstikke gek!" roepen ze. "Laat ons maar weer alleen!" horen we naast ons fluisteren.

We gaan naar de makelaar en vertellen onze plannen. "Goed plan, dan gaan we jullie huis weer verhuren," is het antwoord.

Mei 2015.

Het huis is leeg, de garage tot aan de nok vol geladen. Zelfs de Land Rover staat weer op zijn oude plekje. Een beetje triest zoals die daarbinnen weer op zijn bokjes staat. "Deze keer blijven jullie niet zo lang weg he? Ik wil niet weer helemaal kapot zijn als jullie terug komen hoor!" "Maak je geen zorgen joh," antwoordt Hans.  Dit gaat deze keer geen vijf jaar duren hoor. Hooguit een jaar of twee, drie."
De deur gaat dicht en Wolmoet staat al klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Ze heeft een paar flesjes afscheidsbier bij zich. In de ondergaande tropenzon drinken we ze op een bankje voor het vliegveld leeg. Een paar tranen later zitten we in de lucht. "We gaan naar de Doos in Montevideo. Ben benieuwd of die er nog staat."

Na een nachtje logeren op Curacao bij Paula en Gijs vertrekken we naar Miami. Daar mogen we acht uur wachten op onze aansluiting naar Montevideo en alweer tien uur later landen we op dat mooie nieuwe vliegveld. We zijn keurig op tijd in de aankomsthal. "Om twaalf uur komt Emmanuel ons ophalen, we kunnen hier nog wel een hamburgertje eten bij de Mac."
Een uur later, de hamburgers en de koffie zijn al lang op, beginnen we ons toch wat zorgen te maken. Auto's rijden af en aan, maar Emmanuel is nergens te bekennen. En om half twee is hij er nog steeds niet. We hebben geen telefoonkaart dus bellen valt niet mee. Uiteindelijk krijgen we met de iPad via de Wifi van het vliegveld en Skype onze gastheer aan de telefoon. "I thought it was tomorrow!" Vijf minuten later komt hij in zijn kleine Japanner aanrijden. Vrouw voorin en zijn twee kinderen achterin. Onze twee grote tassen achter in de koffer met de maxi cosy, allebei de kinderen bij moeder voorin en wij op de achterbank. Het regent bakken met water en de wegen staan blank. Voor Emmanuel geen enkel probleem, hij stuift als een razende iedereen voorbij en na drie kwartier zien we onze Doos weer staan. "Welkom thuis!" roept hij ons toe. Hij staat nog keurig op de plek waar we hem 8 maanden geleden hadden neergezet!
Binnen is het een beetje muffig maar gelukkig hebben er geen huisdieren rond gehuppeld. De motor loopt direct en we rijden naar de stad om inkopen te doen. We moeten natuurlijk wel eten he?
2015. Bonaire.

Ja, voor je het weet is ons huis helemaal op orde, rijdt de Land Rover als nooit te voren en heeft Hans weer een baantje gevonden. Helpen op een catamaran die met cruiseboat toeristen door de baai vaart. Hoe gek kan het zijn?
Om die teleurstelling te voorkomen hadden we het idee wat langer te gaan, en eigenlijk willen we ook naar Tibet en de Himalaya. We houden nu eenmaal van woest hoog berglandschap. Uiteindelijk maken we samen met een Duits stel een kaartje om door China te rijden. Om alles te zien wat we willen zien en ook wat meer tijd te hebben wordt dat uiteindelijk een plan van 49 dagen. Hans vindt nog een Engels stel wat ook mee wil. Daarna komt er ook nog een stel uit Zwitserland bij. Twee LandRovers, een Mercedes G en onze Doos. We kennen deze mensen niet, de afspraak is om elkaar op 18 september in Mongolie vlak voor de Chinese grens te ontmoeten. We hebben dan ruim 20.000 km op de teller staan.

De slapeloze nachten hebben ons wel wat opgeleverd. We hebben een mooi tijdsplan opgemaakt, gebaseerd op onze inreisdatum van China op 20 september 2016, dan komen we half november in Laos aan, mooi net na de regentijd.
Mongolie
Kazachstan
Laos
China, het is niet eenvoudig! Wij, als buitenlanders, mogen daar niet zelfstandig met een auto rond rijden. Blijkbaar hebben die Chinezen nog heel wat te verbergen. We moeten dus met een gids op pad, en dat gaat niet voor niets. De meeste overlanders rijden via Mongolie China binnen en in het zuiden China weer uit naar Laos. Ze doen daar dan een dag of 25 over en zien niet zo veel, lange dagen rijden want China is groot. Eigenlijk veel te weinig tijd om bij de highlights langs te gaan en te stoppen. Natuurlijk is dat, zeker als je met een groepje auto's gaat, de goedkoopste oplossing. Je leest dan ook vaak dat de tocht door China tegen gevallen is omdat er veel te weinig tijd was.
En dat is jammer! Je komt niet zo heel erg vaak met je eigen camper in China, althans wij niet.
 
Het maken van een planning voor een reis als deze gaat niet in de kouwe kleren zitten! En we zijn toch echt wel wat gewend.
Tot diep in de nacht zitten we achter onze PC's. Zoeken de Visa uit en gaan overdag op pad om die dan ook te halen. Het grootste probleem is dat je bijna nooit lang tevoren een visum krijgt. Als je je visum krijgt, dan gaan ze er van uit dat je ook binnen drie maanden in dat land binnen reist, anders vervalt het. Dan zijn er nog landen, Turkmenistan bijvoorbeeld, die eerst een visum van de buurlanden wil zien voordat zij het visum van hun eigen land af geven. Ja, en die drie maanden, dat is de bottle neck. We mailen wat af om het voor elkaar te krijgen.
Uiteindelijk hebben we nu het visum voor Turkije (makkelijk), Iran, Turkmenistan, Tadjikistan, Uzbekistan, een Multiple van Rusland voor een heel jaar en een multiple van China voor 60 dagen. Multiple wil zeggen dat we vaker in en uit mogen reizen. De rest zullen we onderweg moeten regelen. En leuk, in China halen we het Chinese rijbewijs en krijgt onze Doos Chinese nummerborden.

Maar er komen meer hoogtepunten. Iran, en wat dacht je van Tajikistan met de prachtige, 5000 meter hoge Pamir Highway en Mongolie? Maar dat moeten we eerst mee gaan maken voordat we er over kunnen vertellen. Een ding is zeker...... Anja gaat in de sluier!

04 april 2016.

We staan op een camping in Vessem. Hier kunnen we de enorme zooi in onze Doos op ruimen voordat we vertrekken. Gelukkig is het mooi weer en kan alles naast de auto. Morgen vertrekken we, of misschien overmorgen.........
We gaan jullie op de hoogte houden!!!!!!!!


Een paar weken later rijden we in Hamburg van het schip af. Naar Nederland. Onze huurder wil liever wat eerder vertrekken dan dat zijn contract liep en voor we het weten wonen we weer in een huis, in Baarle Nassau.

Januari 2016.

"Dat was dus zuid Amerika," mompelt Hans, als hij deze website nog eens door kijkt. "Grandioze tijd hebben we daar gehad." "En zo mooi," valt Anja bij. "Die Andes passen, Bolivia, Ushuaya, Perito Moreno, geld wisselen op de zwarte markt in Buenos Aires." Alle highlights en avonturen komen weer voorbij.
We hebben het wel gezellig in Nederland. En gelukkig is de winter niet koud. Maar het kriebelt ontzettend. We spitten het hele internet af om uit te zoeken of we ons plan wel waar kunnen maken, onze reis naar Zuid-Oost Azie. Wat hebben we nodig, hoe zit het met de visa? Kan onze Doos dat nog aan na die zware reis door Zuid-Amerika?
Hans krijgt er slapeloze nachten van.

Bij onze vriend Bob mogen we weer een tijdje in de hal staan. De Doos onderhanden nemen. Na een week of zes staat die weer buiten. Fris in de lak, nieuwe rubbers, nieuwe schokbrekers, zelfs een heel nieuwe achterkant. Die kan er weer tegen.
Anja heeft het al snel weer naar haar zin in Montevideo, het is alleen wel even wennen, we hebben de tropen achter ons gelaten. Overdag schijnt de zon, in de nacht brandt ons kacheltje weer. Na een week kunnen we aan boord bij de Grande America, het schip dat onze Doos en ons naar Hamburg zal brengen.
We lopen Rio de Janeiro binnen om nog een paar honderd auto's uit te laden en een even groot aantal containers op te laden.
Voor ons een mooie kans om met de bus naar Copacabana te gaan. Je weet wel, het strand waar zoveel mensen verliefd worden. Nou, het doet ons niet zo veel, maar een terrasje met een biertje is ook gezellig.

Na de oversteek van de Atlantische Oceaan lopen we bij Dakar in Senegal binnen. Paspoorten worden aan boord gecontroleerd, maar een stempel? Ho maar. Een visum is niet meer nodig voor ons Nederlanders.
We lopen het haventerrein af, de stad in en worden irritant gevolgd door verkopers met van alles wat maar te slijten zou zijn aan een tourist. We kopen een paar kleine doosjes en een stuk of wat T-shirts van een oud mannetje wat echt zijn geld nodig heeft. Afrika, niet ons werelddeel!
2015 - 2016 Hoe een droom en plan werd.   Naar Zuid - Oost Azie.                     updated 04 mei 2016.