Terug naar de home page


Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
Uzbekistan.
Elke keer dat je een volgend land binnen komt is er wel wat. Vandaag niet anders. Uzbekistan staat er bij de Overlanders om bekend dat de douane mannen bijzondere interesse hebben in Medicijnen en Porno. Wat heb je bij je en mag dat wel? Op de website van Belinda, www.2xperiance.nl, hebben we gelezen dat zij problemen had omdat op haar medicijnenlijst geen stempel stond. "Klopt niet," besliste de Douane en dat gaf veel moeilijkheden.

Met dat verhaal in het achterhoofd hebben we onze lijst nog gauw voorzien van een mooie stempel. "Ons kan niets gebeuren!" riepen we nog toen we bij de poort aan kwamen, "voor elk doel hebben we wel een stempel."
Het standaard verhaal begint, papieren, paspoort, enzovoort. Een Douane man loopt met Hans naar de Doos en vraagt belangstellend of we medicijnen bij ons hebben. "Natuurlijk." antwoordt Hans. "Mag ik dan uw medicijnenlijst even zien?" Hans klimt in de Doos en pakt de lijst met de verse stempel. "Mag ik ook weten waar u die medicijnen bewaart?" Hans opent de deur van de cabine, achter Anja's stoel staat onze kist. Hans mag de spullen mee naar binnen nemen en alles wordt op een grote tafel uitgestald. Ze knijpen in rolletjes verband en proberen steriele dingetjes uit te pakken.  "Met zes man rond ons kistje Anja, wat een belangstelling." "Ja, we zijn vandaag ook de eerste klant en waarschijnlijk ook de laatste. Over deze grenspost komt geen hond." Elk pillendoosje wordt leeg gemaakt, gekeken of het op onze lijst staat en of het op de Uzbeekse lijst van verboden middelen staat.
En ja hoor, we hebben iets bij ons dat verboden is in Uzbekistan. En dan begint de ellende. "Problems Sir!!!" "Mooi niet," antwoordt Hans. "Deze pijnstiller mag over de hele wereld vervoerd worden als het maar op de medicijnenlijst staat." Ze komen met een wetboek in hun schrift wat wij niet kunnen lezen. "Ziet u wel mijnheer, hier staat het duidelijk."

Vaak loopt dit soort dingen af met een boete of een zakgeldje voor de douane man maar daar doen wij uit principe niet aan mee. Op de balie staat een soort menukaart met een, alweer onleesbare tekst. Maar wel met twee plaatjes er op. Een hand met geld en een rood kruis er doorheen en een donker figuur achter tralies. Hans houdt het een tijdje duidelijk zichtbaar in zijn hand. "Kijk Anja, dit snappen we wel he?" roept hij terwijl iedereen het ziet.

Ze willen de Pillen in beslag nemen. "Dat is Okey. Ik wil wel graag een getekende verklaring dat ze in beslag genomen zijn." En nu ontstaat het probleem pas echt, ze willen die verklaring niet afgeven, geen mens die daarvoor de verantwoording durft te nemen.

Het gaat drie uur duren. Het overleg in een groep van 12 mensen loopt stroef. Uiteindelijk worden alle papieren die door hen zijn opgemaakt kapot gescheurd. Hans moet de pillen uit de verpakking drukken en samen met de kapotgescheurde papieren mee naar het niemandsland tussen Turkmenistan en Uzbekistan nemen. Daar loopt de grens rivier. "Gooit u het daar maar in. Dan mag u direct verder rijden en wordt de auto niet meer gecontroleerd."
Maar zo simpel gaat dat niet. De gewapende militair die bij onze binnenkomst zo vriendelijk was, is nu resoluut. Hans mag niet door de poort naar niemandsland. Weer andere mensen er bij en na een uur staat er een andere gewapende militair bij het hek. Die kijkt professioneel de andere kant op als Hans langs loopt.

Op de medicijnenlijst wordt de pijnstiller doorgestreept en zo komt Hans opnieuw Uzbekistan binnen, maar nu zonder foute middelen.
Over een iets betere weg rijden we naar Khiva. Het is even zoeken maar uiteindelijk staan we voor de stadswal geparkeerd. Een bijzonder veilige plek want de doden waken over ons. Die slapen in die kleine graftombes op de brede onderkant van de wal.
06 Juni 2016.

Toen we met de voorbereidingen van deze reis bezig waren wisten we wel welke landen we zouden aandoen voordat we in Zuid-Oost Azie zouden aankomen. Turkije, Georgie, Armenie, Iran en dan de Stanlanden. Maar waar die nu echt lagen? Geen flauw idee hadden we. Totdat de plannen serieuzer werden en we de Visa moesten aanvragen. We kunnen ons goed voorstellen dat onze gemiddelde lezer vroeger tijdens de aardrijkskundeles net zo goed heeft opgelet als wij. "Kom ik toch nooit!" dacht ik toen.............
De rode straap is de afgelegde weg tot nu toe. 10.600 kilometer.

Onverschrokken loopt Anja naar de stadspoort, natuurlijk met Hans in haar kielzog. We lopen de poort binnen en komen in een compleet andere wereld. Zandpaadjes, graftombes, een moskee en terrasjes! Je moet weten dat het nu een uur of zeven is en het is nog steeds bloedje heet. "Een koel biertje zou er wel in gaan. ik ben toch jarig!" Voor ons een leuk terrasje. "Kunnen we met Dollars betalen? We hebben nog geen Uzbeeks geld." Nee dus. "Da's een domoor Anja, wedden dat de buren ons welkom heten?"

"Juist, die snapt het tenminste, hier zijn we welkom. Die krijgt straks de fooi, en niet die buurman." lacht Anja. De terras juffrouw wijst een leuk tafeltje in de schaduw aan, een collega van haar spuit de tegels nat voor de broodnodige koelte. "Nou, dat helpt wel," zegt Anja. "Weet je wat helpt? Twee dikke vette bieren!"
Hans bestelt ze meteen. Anja glinlacht "Ons eerste biertje in 5 weken, in Iran was geen bier, in Turkmenistan hebben we er niet naar gekeken. Maar nu is er een jarig! Gefeliciteerd en nog veel gezonde en fijne jaren samen met mij. Proost, op betere tijden!"

Nou ja, op een been kun je niet lopen........................................................................  Maar na zo'n lange tijd van onthouding valt het niet mee om in een vreemde oude stad over zandpaadjes met gaten en kuilen de weg naar onze Doos terug te vinden. "Kijk, hij staat er nog!"

De volgende morgen blijkt al snel dat bijna iedereen geld wil wisselen, dat probleem is dus opgelost. "We kunnen weer de oude stad in. De tourist uithangen."
Zandpaadjes
Graftombes
Vrouwen lopen hier met een paraplue. Niet vanwege de regen, die is hier niet, maar vanwege de zon. Hier geen Nivea met Q10 of Oil of Olaz.
De oude stad is niet groot en nadat we een tas en een beeldig poppetje in traditionele klederdracht gekocht hebben, lopen we er aan de endere kant weer uit. "Kijk eens Anja, daar staat een LandRover Discovery met een Nederlands nummerbord. Zullen we even gaan kijken?" "Doen! Misschien zijn het wel heel leuke mensen."
Aan de Discovery is een luifeltje gemaakt, daaronder staat iemand aan zijn motorfiets, een KTM te sleutelen. "Kapot?" vraagt Hans. "Nee hoor, gewoon onderhoud. Olie verversen en zo. Trouwens, ik ben Wilco." We maken kennis met de anderen en nemen gezellig een biertje. Zij zijn onderweg naar Tokio, twee motorfietsen en een Discovery die ook wat spullen voor de motoren mee sleept. Leuke groep en het klikt al snel. We halen onze Doos op en parkeren die naast hun hostel, Met hun WiFicode kunnen we onze website weer updaten. We gaan uit eten, bij het meisje van gisteravond.
Het wordt laat, iedereen geeft genoeg te vertellen. Aan alle gezelligheid komt een eind, morgen rond een uur of negen gaan ze verder. Hun plan is om in 100 dagen in Tokio te zijn. Wat wij doen maar dan in Mongolie naar het Noorden en Rusland in dan naar Vladivostok en daar op de boot naar Japan. "Een heus eind rijden in 100 dagen." Ja, hadden ze maar wat meer tijd." (van hiero naar tokio en www.midlifecruiser.com/visitor)

07 juni 2016. Khiva.

Rond een uur of 8 rijdt er een Disco toeterend voorbij. Een half uur later horen we twee KTM's wegrijden. Hans gaat er uit om de koffie te maken, de zon brandt alweer aan de hemel. "Anja, vandaag de hele dag internet, dankzij de jongens!"

We lezen de kranten, kijken op Facebook, maar daar lopen we zo ver achter dat we dat maar opgeven. Dan dik 100 E-mailtjes waarvan de grote hoop in de prullenbak kan. En daarna komt de uitdaging. De update van onze website moet de lucht in. Iran en Turkmenistan. In een land als Nederland staat dat er in een paar minuten op. Hier duurt het bijna de hele dag, ondanks dat we Iran al in drie stukken hebben geknipt. Het probleem zijn de foto's, dat weten we. Maar we vinden onze website best wel mooi. Makkelijk leesbaar van boven naar beneden, meer als een boek. En plaatjes, veel plaatjes. We zijn nu bijna 11 jaar op pad, en nu blijkt hoe leuk we het zelf vinden om alles nog eens door te lezen en dan vooral de plaatjes te bekijken.

In de avond, als het koeler is gaan we weer gezellig met z'n tweeen naar hetzelfde restaurantje voor een etentje. Biertje na en de dag is weer voorbij.

09 juni 2016.
Uzbekistan heeft niet zo veel te bieden voor de tourist. Die zie je hier dan ook niet veel. Onze volgende bestemming is Bukhara.
Het begint met een prachtige, nieuwe vierbaans weg

Hier staan om de 10 kilometer fop politiauto's langs de weg. Een stevige foto op twee poten en het ziet er reuze echt uit. We stoppen op een parkeer terreintje, net voorbij zo'n auto. Even een plaatje maken en dan aan de gang. Onder onze Doos hangen 4 jerrycans met reserve brandstof, nu nog gevuld met diesel uit Iran waar die bijna niks kost. Slangetje er in, zuigen en dan loopt het in de tank. Af en toe hoor je een raar geluid en dan kijk je op. "Verrek, komt er weer politie." zo goed werkt het. De voorkant van de auto staat bovenaan deze pagina.
Uiteraard wordt de mooie nieuwe vierbaansweg na een uurtje een mooie nieuwe tweebaansweg en weer een uurtje later hobbelen we over een stuk weg, dat wil je niet weten. Nou ja, ze zijn er tenminste aan begonnen. Best laat komen we in de stad aan. We parkeren naast de Ark, een deel van de oude binnenstad.

De volgende morgen zijn we vroeg wakker. Naast onze Doos staat een grote graafmachine de tegels uit het plein te trekken. Stof, stof, stof, en dat allemaal door onze openstaande ramen naar binnen. "Wie slaapt er nou met zijn ramen open?" zul je zeggen. "Nou, dat antwoord is simpel, wij dus. Onze ramen zitten zo hoog dat je niet naar binnen kunt klimmen. En het is hier bloedje heet, ook midden in de nacht. En alles is al een stofboel, we wennen er aan."
De drie grote steden, Khiva, Bukhara en Samarqand hebben alle drie een oude stad in hun centrum liggen. Omdat we Khiva al gedaan hebben slaan we Bukhara over. Dat schijnt toch al niet zo interessant te zijn.

Na een forse rit rijden we Samarqand binnen. ( Geen U achter de Q) De eerste opslag is OHHHHH dat is mooi. Maar als je verder kijkt.....
Dan blijkt alles een complete bouwval. Alle torens staan scheef en worden onder steeds dikker en dus minder hoog. Dat hou je met restaureren niet bij. Je zal als stad maar zo'n mooi complex binnen je muren hebben, en dan de rekening voor het onderhoud gepresenteerd krijgen.
Er wordt een forse entree geheven. "We hebben nu al zo veel van die tegeltjes gebouwen gezien, wat mij betreft slaan we deze over." merkt Anja op. "Ben ik het helemaal mee eens. We hebben al een oud tegeltje in de Doos, hoeveel wil je er hebben? Misschien dat iemand die struiken daar boven op dat dak kan verwijderen. Dat ziet er niet uit en maakt alles kapot. Zullen we kijken naar een terrasje?" Een half uurtje later zitten we in een restaurantje waar we op de eerste etage met een mooi uitzicht genieten van een koud biertje. En zo hoort het!
"Zie ik nou Wilco lopen?" roept Anja. "Waar dan?" "Daarginds." Hans ziet wel iemand lopen maar volgens hem is dat iemand anders. "Die moeten hier al lang weer weg zijn." De man verdwijnt om de hoek en wij kletsen weer verder. Een half uur later: "Verrek, dat is ie wel,"roept Hans nu. "Rood Tshirt met Ashgabat er op. Zo zijn er niet veel." Heeee Ashgabat, hoe gaat het met je?" roept Hans. Wilco kijkt verbaasd naar boven. "Kom even een glaasje drinken." Wilco komt de trap op, keurig kaal gemaakt bij de kapper. "Dan zit mijn helm beter." Hij vertelt dat de rest weer ziek in bed ligt en bestelt een fles water. Hij blijft niet lang zitten, moet terug naar de patienten. Wel vertelt hij ons dat, als wij willen rijden wat ons plan is, de grens daar gesloten zal zijn. We moeten 150 kilometer verder naar het zuiden.............. die grens is wel open.
En terwijl de mannen in het theehuis hangen, zijn het de vrouwen die de zinvolle dingen doen. We slapen op een mooi terrein bij de moskee.

11 juni 2016.

Laatste dag Uzbekistan.
We hobbelen de laatste kilometers naar de grens, het is al een uur of 8. "Waar rij je helemaal naar toe." vraagt Anja. "Naar de grens." "Die is allang gesloten., antwoordt ze. "Dat denk ik niet, en als hij al gesloten is, dan slapen we gewoon voor de poort." Het lijkt er op dat Anja het helemaal niet ziet zitten. "" Het is al laat en we moeten nog eten." Hans reageert er niet op en rijdt door. Even later staan we voor de gesloten poort van de grens. Er staan al een paar vrachtwagens te wachten. Het wordt donker maar aan de andere kant van de poort zien we veel bedrijvigheid.
Er komt een militair aan lopen.  "Mag ik de paspoorten zien?" bedoelt hij te zeggen, maar hij zegt slechts op een onvriendelijke toon: "Passports." "Geef ze een apenpak en ze denken dat ze alles zijn, nou zo is het dus mooi niet." reageert Hans terwijl hij de paspoorten aan geeft. De man schudt met de paspoorten want er moeten papiertjes uitvallen. Onze registratie bewijzen van de overnachtigingen. Maar er valt niets uit. "Registeration?" snauwt hij. "We komen weer dichter bij Rusland." reageert Hans. Militair kijkt Hans verbaasd aan. "Russia?" of we Russisch spreken? "No. off course not." En dan komt het: "Problem sir, big problem!"
Hans trekt de paspoorten uit zijn handen en geeft ze aan Anja. Verbaasd loopt de soldaat terug naar zijn hek. En zo herhaalt dit tafereel zich nog drie keer. Ondertussen zijn we al even onder de pannen en we hebben honger. Uiteindelijk blijkt dat over een half uur de chef komt. En, na twintig minuten staat de chef er. Licht blauw shirt, duidelijk geen militair. Vriendelijk vraagt hij waarom we geen registratie bewijzen hebben. "Jullie moeten toch ergens geslapen hebben?" "Dit is ons hotel, hotel California," antwoordt Hans. De man heeft duidelijk nog nooit van de Eagles gehoord. "Ja, maar dat is hier bij wet verplicht." "Nou Anja, ze hebben wetten tegen onze pillen, ze hebben wetten dat we niet in de Doos mogen slapen, ze zoeken het maar uit." Hans wordt een beetje pissig. "Niemand heeft mij verteld over die absurde wet hier in Uzbekistan en dat terwijl we zes uur aan de andere kant van het land door 12 mensen vriendelijk (?) geholpen zijn. We zijn nu hier, we hebben geen registratie, we zijn moe en hebben er meer dan genoeg van. Wat wij willen? Wij willen naar Tadjikistan." Einde verhaal. Hans pakt de paspoorten terug en bergt ze op. De man weet zich even geen houding te geven en loopt uiteindelijk weg.

Tien minuten later gaat de poort open, iedereen is vriendelijk en een kwartier later rijden we Uzbekistan uit.
Uzbekistan.
Mooi land, vriendelijke mensen. We zijn zeker een keer of tien van de weg geplukt voor controles, maar altijd even vriendelijk en met een handdruk konden we verder. Maar die grenscontroles, ze komen echt onze strot uit. "Uzbekistan doe er wat aan want op deze manier krijg je geen extra inkomsten uit de Overlanders." De grote hoop rijdt al met een boog om jullie heen.
Nog even een kaartje, zomaar, voor het idee. De  groene lijn rechts is ons pad in Uzbekistan.

Verder lezen? Klik op "volgende" rechtsonder in de hoek. Je komt dan in Tadjikistan. Ook nooit van gehoord? Maar in tegenstelling met Uzbekistan grandioos!!!!!
KHIVA