Terug naar de home page

Kyrgystan of Kirgizie, net hoe je het wilt noemen.

25 juni 2016.
Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
De grens over, Kirgizie binnen gaat snel. Wel moeten we 40 dollar wegenbelasting betalen, veel geld voor een korte tijd.
Omdat we hier de Russische douane unie binnen rijden moeten we douane papieren op laten maken welke we tot aan de grens van Mongolie bij ons moeten houden. "Niet weg gooien maar bewaren dus!" waarschuwt de Douaneman ons nog.

Vol goede moed gaan we op pad, al glijdend door de rode klei langzaam de pas naar beneden. Na een uurtje bereiken we de mooie asfaltweg naar Osh.
"Anja, hoe ziet Kirgizie er eigenlijk uit? Net zo veel mooie bergen als in de Pamir?" Hans kijkt in zijn spiegel en ziet de laatste besneeuwde toppen van dat mooie gebied achter zich verdwijnen. "Ik heb geen flauw idee, misschien hadden we wat meer huiswerk moeten maken?" antwoordt Anja. "Nou ja, we gaan het vanzelf zien. Nu ziet het er wel mooi uit, gelukkig weer eens een goede asfaltweg. In de verte reist een sneeuwbui met ons mee. "Ben benieuwd of die ons nog gaat vangen. Is mooi, maar sneeuw hoeft niet voor mij," mijmert Hans voor zich uit.
"Maakt ook niet zo veel uit, dat huiswerk," gaat Hans verder, "voor zover ik weet is het alleen maar een doorgangsland richting Mongolie." "Ja," antwoordt Anja, "maar we moeten hier wat langer rond zwerven want met dit tempo komen we te snel in de buurt van Mongolie. 22 Augustus is de inreisdag voor Mongolie want 20 september rijden we China binnen. We hebben maar 30 dagen voor Mongolie. Vandaag is het 25 juni, we moeten er dus bijna twee maanden over doen." "Wat zeg je nu allemaal?" valt Hans in de rede. "Het is nog een heel eind naar de Mongoolse grens, een dikke drieduizend kilometer. Da's verder dan van Nederland naar Marokko." "Ja maar Hans, twee maanden moeten we er over doen. En van die twee maanden mogen we maar 15 dagen in Kazachstan blijven, meer visum krijgen we daar niet."
En zo kleppen ze maar verder, maar of Hans het allemaal begrijpt? Hij probeert het nog eens. "Dus dan moeten we wat langzamer gaan bedoel je? Dan blijven we toch een paar dagen in Osh hangen? Moet een leuke stad zijn." "Da's gezellig, maar daar gaan we het niet mee redden. Er is een eind verder nog een groot meer, het grootste van Azie zeggen ze. Misschien dat we daar op een strandje kunnen staan?" "Op een strandje bij een meer gaan staan.................?" denkt Hans.

26, 27, 28 en 29 juni 2016 Osh.

Leuke stad, met eettentjes. We eten sjaslik met een biertje en in de Pizza tent hebben ze redelijke WiFi.
Internet, moet je er altijd blij mee zijn? We krijgen leuke mailtjes en alles in Nederland is Oke. Dan gaat Hans naar Facebook. "Leuk Anja, er is een pagina aangemaakt, speciaal voor mensen die naar Thailand gaan, dat ga ik even lezen, dan kletsen we straks wel weer verder, Oke?" "Geen probleem, ik schrijf nog even een mailtje."  Gezellig met de Pizza's voor onze neuzen internetten. "Trouwens, de Pizza is heerlijk!" "Biertje ook. Een echte Stella Artois."
Hans z'n glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. "Wat is er?" vraagt Anja. "Geen goed verhaal Anja. In Thailand gaat vandaag een nieuwe wet in. Per vandaag mogen er geen voertuigen met een buitenlands kenteken meer binnen." "Die is gek. Wat is dat nou voor onzin?" reageert Anja. "Ja, dat dacht ik ook. Maar dit verhaal is van iemand die in Cambodja voor de grens van Thailand staat, en hij mag er niet in. En hij moet er wel in want hij wil zijn motorfiets op de boot in Maleisie zetten voor transport naar Europa. En van Cambodja naar Maleisie kan alleen als je door Thailand rijdt." "Is dat niet de route die wij ook moeten rijden om op een schip te komen?" vraagt Anja. "Wacht, er staat een link bij naar het Ministerie van transport in Thailand. Die gaan er over."
De eetlust is over, de Pizza's worden ingepakt en we lopen weer terug naar onze Doos. Anja zet ze in de koeler en gaat zitten. "Weet je wat de gevolgen hiervan zijn?" vraagt Hans. "We komen eind november China uit rijden, Laos in. We kunnen dan ook verder naar Cambodja. En daar loopt ons spoor dood. We kunnen niet verschepen vanuit Thailand of Maleisie. En we moeten natuurlijk wel van dat schiereiland af. Vanuit Cambodja verschepen is een drama want wij passen niet in een container. Onze tweede optie was via Mayanmar naar India en dan verder. Ik dacht niet dat er een internationale grensovergang is tussen Laos en Myamar (Burma). We rijden een fuik in waar we niet meer uit komen, tenzij we in het voorjaar weer via China naar het Noorden gaan. Maar dan hebben we geen visum van Mongolie en Rusland meer. Ook een doodlopend pad. Ik ga naar bed een muziekje draaien, misschien dat ik daar van op knap, want dit is klote, zwaar klote. Ga je mee?"

Maar wat voor muziek Hans ook draait, rustig wordt hij er niet van. Uiteindelijk valt hij in een onrustige slaap, vol verwarde dromen. Chinese poppetjes die lange neuzen trekken. Verkeerstekens met "Doodlopende weg" er op. En Thaise restaurants met bordjes voor de deur: "Niet voor jullie." Rond tien uur wordt hij weer wakker. "Zal ik koffie maken Anja? Heb je lekker geslapen?" "Koffie? Heerlijk. En lekker geslapen? Helemaal niet."

"We zouden eens moeten kijken hoe dat zit met dat annuleren van onze tour door China. Weet jij nog hoe dat zat?" vraagt Hans. "Ik denk dat ik dat in mijn PC heb zitten. Ik zal even kijken." Anja start haar laptop op en even later staan de leveringsvoorwaarden op het scherm. "Wil je annuleren dan?" vraagt ze.
De leveringsvoorwaarden. Het is een heel verhaal maar het komt er op neer dat als we langer dan 41 dagen voor aanvang van de tour annuleren dat er 80% van de reissom wordt terug betaald. "Nou, dan hebben we nog wel even de tijd." Hans voelt zich al weer wat beter. "Dan hebben we tijd genoeg om te beslissen." "Dat denk jij, maar als we dan ergens zijn waar we geen internet hebben, dan loopt het fout."

Hans zit de leveringsvoorwaarden nog eens door te pluizen. "Weet je wat we kunnen doen? We kunnen afmelden. Als blijkt dat het allemaal kletskoek is, dan zeggen we dat we weer wel mee gaan. Dan hebben we het zekere voor het onzekere. Gaan we vanavond doen." "Weer Pizza? Er ligt nog een hele in de koeling." "Ze hebben daar ook Hamburgers Anja."
Uiteindelijk kijken we het nog even aan.
China
Hans klikt de link aan. "Department of Land Transport's Notification of the kingdom of Thailand."
"Nou Anja, dat ziet er echt niet goed uit joh. Er staat dat het alleen over buitenlands geregistreerde voertuigen gaat. Die mogen er met ingang van 27 juni 2016 niet meer in.

Maar er is een uitzondering, eigenlijk drie.
1. Passagiers voertuig met niet meer zitplaatsen dan       negen, inclusief de chauffeur.
2. Pick-up trucks niet zwaarder dan 3500 kilogram.
1 en 2 kunnen een ontheffing aanvragen.
3. Voertuigen met kenteken van Laos, Cambodja of Maleisie en beroepsgoederen vervoer.

"Zeg jij maar in welke groep onze Doos valt," klinkt Hans somber.
"Nou joh! Die soep wordt toch niet zo heet gegeten als die wordt opgediend," spreekt Anja bemoedigend.  "Kijk maar Anja, het is de letterlijke wettekst. Die gaan ze voor onze lol niet veranderen."
02 juli 2016.

Na een paar dagen heerlijk niks doen in Osh rijden we weer aan. Het rijden is een genot op die mooie asfaltwegen, zonder gaten nog wel. We slapen bij een stuwmeer, een mooie plek.

Daarna weer verder richting Bisjkek, de volgende grote stad. Misschien dat we daar internet kunnen vinden. We rijden over twee hele mooie passen. Rouwe bergen en steile hellingen, maar allemaal asfalt! Grandioos mooi!

Hans ergert zich rot aan de chauffeurs hier. Je komt veel oude Mercedessen en Audi's tegen. Dat volk gaat nog wel. Maar dan de nieuwe rijken, die kopen voor weinig geld in Japan een auto met het stuur aan de verkeerde kant, want in Japan rijden ze aan de linkerkant van de weg, net als in England.. Die zotten zien dus niets als ze achter een auto rijden. Willen ze inhalen moeten ze eerst de volle wagenbreedte naar links om wat te zien.
Maar het is nog veel erger. Als ze geen tegenligger zien, kunnen ze inhalen. Dat hebben ze waarschijnlijk geleerd op de rijles, als ze die al gehad hebben. Dus als je achter een auto zit, kun je zo inhalen want je ziet geen tegenligger. Zo ook vlak voor een haarspeldbocht of bij een helling. En als het dan niet lukt omdat ze zien dat het niet past, gaan ze met hun lichten knipperen. Dan moeten wij dus op zij. "Kijk, dat is nou het leuke van het verhaal. Wij gaan niet opzij want we zijn veeeeel groter........."
Maar als we dan vlak voor een echt scherpe bocht door twee tankwagens worden ingehaald is Hans het kotsen nabij. "Dit is werkelijk van de zotte, met tankwagen opleggers van bijna 20 meter lang." Eerbiedig trapt Hans op de rem. "Tja, die zijn weer een heel stuk groter dan wij, nietwaar."

Bisjkek is weer zo'n grote stad waar we eigenlijk een hekel aan hebben. Als we dan eindelijk door allerlei smalle straatjes terecht komen in een doodlopend steegje, zijn we waar we moeten zijn. Een Hostel, Nomands Home. We kunnen er niet terecht, de Doos is veel te groot. We moeten dus een heel eind achteruit terug om weg te komen. "Dit is de laatste keer dat ik een tip van een ander opvolg. Mooie plek voor een Toyota of een LandRover, niet voor ons. Waarom zetten die mensen dat er niet bij?" (iOverlander is een site waarop je leuke plekken kunt vinden of aangeven. Daar kun je aangeven of het "big rig friendly is of niet.)

Ons humeur is de laatste dagen al van een wat lager peil en dan heb je slechts een doodlopend steegje in een drukke vreemde stad nodig om Hans onderuit te krijgen. "Dood lopende weg, waar heb ik dat eerder gehoord deze week?" Maar als we bij een shopping Mall een Hamburgertje met frietjes pakken knapt Hans weer op.

We rijden de stad weer uit, nu richting dat mooie grote meer van Karakol. Aan de Noordzijde van dat meer heb je overal strandjes. Dus staan we een paar uur op zo'n pitoresk plekje. Helemaal alleen en wat een rust. De zon schijnt in het blauwe water. Wat wil een mens nog meer?  "Wat, muggen? Het hele raam zit vol," roept Hans verbijsterd.

Kijk, en dit is nu ons probleem. Zijn andere mensen helemaal gelukkig met zo'n strandje, wij geven er, verwend als we zijn, helemaal niets meer om. Wij hebben een paar jaar met onze boot in het Caribisch gebied rond gezeild. Tientallen eilandjes met blauw warm water, spierwit zand en Palmbomen. Ja, dan knap je hier toch een beetje op af.
We drinken een kopje koffie en kijken elkaar aan. "Zullen we verder rijden? Naar een restaurantje waar ze WiFi hebben?"

05 juli 2016.

Kyrgyszkoe Vsmorje, aan het Noorden van het Karakol meer. Uitspreken kunnen we de naam niet maar er zijn nogal wat leuke restaurantjes in de buurt, met WiFi. "Hier gaan we onze Tour door China afmelden, Okey?" "Ja, en lekker eten ook."
De muziek staat keihard, speciaal voor Anja draait de DJ Engelse hits. Het eten smaakt prima, het bietje ook. Hans stuurt het E-Mailtje naar China. "De kogel is door de Kerk, Anja. Proost, op betere tijden."

06 juli 2016.

Na het laatste stuk van de weg, 40 km Piste, komen we om kwart over zes bij de grenspost tussen Kirgizie en Kazachstan aan. Die is dus net gesloten, morgen weer een kans. Gelukkig hebben we, op aandringen van Anja, 80 kilometer geleden de tank vol gegooid met onze laatste Kirizische Soms. Sindsdien geen pompstation meer gezien.

We parkeren een paar kilometer van de grens langs de weg. "Verkeer zal er wel niet meer komen, de grens is dicht." Maar na een half uur: "Hans er staat een auto naast ons. Zo'n Japanner met het stuur aan de verkeerde kant." De man klopt aan onze voordeur en laat iets van legitimatie zien. "Ik ben van de grenscontrole en woon in dat dorp daarginds." "Ik ben Hans uit Nederland en ga hier dadelijk slapen, want de grens is gesloten."  De mannen overleggen. Alles is goed en de mannen rijden aan. "Grenswachten in een auto met rechts stuur?" vraagt Anja zich nog af.
Thailand
Maleisie
07 juli 2016.

Na een heerlijke nachtrust zitten we rond de klok van 10 aan de koffie.
De grens is heel gezellig, na een half uurtje zijn we er doorheen.
Oh ja, bijna het landkaartje vergeten! De rode lijn is ons spoor.
We hebben 1334 kilometer door Kyrgyzie gereden en we leven nog steeds!

Ga je mee naar Kazachstan? Klik dan op "Volgende" rechts onder in de hoek.
Kyrgyzie
Kazachstan
China
Tadjikistan
Uzbekistan
Karakol meer