Met onze Doos naar Zuid-Amerika..
20 mei 2014.
Na ons ochtend bakje koffie vertrekken we uit Uyuni. Het is mooi geweest. Een ontzettend leuk stadje, pompstations waar je heerlijk kunt pingelen en een Salar de Uyuni die altijd op ons netvlies gegrifd blijft. Bolivia is mooi en we zouden er nog wat langer kunnen blijven, immers onze 30 dagen van het visum zijn nog niet voorbij.
Na ons ochtend bakje koffie vertrekken we uit Uyuni. Het is mooi geweest. Een ontzettend leuk stadje, pompstations waar je heerlijk kunt pingelen en een Salar de Uyuni die altijd op ons netvlies gegrifd blijft. Bolivia is mooi en we zouden er nog wat langer kunnen blijven, immers onze 30 dagen van het visum zijn nog niet voorbij.
Maar Bolivia is arm, straatarm en wij hebben daar toch wat moeite mee. Dat hebben we ook met de temperatuur. Het is er gewoon verrekte koud! En we zitten nu al een paar maanden boven de 3000 meter en we hebben weken op 4000 meter en hoger geleefd. Het went allemaal een beetje, maar je gaat toch aan jezelf twijfelen. Is onze conditie nu zo slecht geworden? Waren we altijd zo kortademig? Wat is er met ons aan de hand?
Het reisdoel van vandaag is Tupiza. Dat ligt ongeveer 80 km voor de grens (Villazon) van Bolivia en Argentinie op 2950 meter. Het is de weg die door de meeste Overlanders gereden wordt, de Panamericana. Ze willen allemaal naar Uyuni maar vinden de Laguna Route een te grote uitdaging.
Naar Tupiza loopt een Ripio. Zeg maar een hele slechte Ripio. En na 200 kilometer komen we er gebroken aan. We hebben nog een paar keer de 4000 meter overschreden. De laatste honderd kilometer zijn adem benemend mooi, dat dan weer wel. We vinden een plaatsje ergens in het stadje en liggen even later doodmoe op bed.
Het reisdoel van vandaag is Tupiza. Dat ligt ongeveer 80 km voor de grens (Villazon) van Bolivia en Argentinie op 2950 meter. Het is de weg die door de meeste Overlanders gereden wordt, de Panamericana. Ze willen allemaal naar Uyuni maar vinden de Laguna Route een te grote uitdaging.
Naar Tupiza loopt een Ripio. Zeg maar een hele slechte Ripio. En na 200 kilometer komen we er gebroken aan. We hebben nog een paar keer de 4000 meter overschreden. De laatste honderd kilometer zijn adem benemend mooi, dat dan weer wel. We vinden een plaatsje ergens in het stadje en liggen even later doodmoe op bed.
21 mei 2014.
De grenspost tussen Bolivia en Argentinie,Villazon, is dan meestal rustig, vandaag is het een complete chaos. Er staan een paar touring cars en een dikke honderd mensen willen allemaal een stempel hebben om de grens over te kunnen. We worden van het kastje naar de muur gestuurd en zijn het uiteindelijk helemaal zat. Met onze stempel in ons paspoort stappen we tevreden weer in de Doos. Volgens allerlei mensen die er uit zagen of ze het wisten hoefden we de Doos niet in te klaren. (!)
Oh wacht, de Doos moet eerst ontsmet worden! Er staat een vriendelijke man in een wit pak langs de weg. Met een onkruidspuit waar niets uit komt loopt hij om ons heen. En dat kost dan 100 Pesos. Veel geld voor niets, maar we hebben het bonnetje nodig voor eventuele controle. Die man moet wel schatrijk worden.
30 mei 2014.
De grenspost tussen Bolivia en Argentinie,Villazon, is dan meestal rustig, vandaag is het een complete chaos. Er staan een paar touring cars en een dikke honderd mensen willen allemaal een stempel hebben om de grens over te kunnen. We worden van het kastje naar de muur gestuurd en zijn het uiteindelijk helemaal zat. Met onze stempel in ons paspoort stappen we tevreden weer in de Doos. Volgens allerlei mensen die er uit zagen of ze het wisten hoefden we de Doos niet in te klaren. (!)
Oh wacht, de Doos moet eerst ontsmet worden! Er staat een vriendelijke man in een wit pak langs de weg. Met een onkruidspuit waar niets uit komt loopt hij om ons heen. En dat kost dan 100 Pesos. Veel geld voor niets, maar we hebben het bonnetje nodig voor eventuele controle. Die man moet wel schatrijk worden.
30 mei 2014.
Links in het zwarte vakje.
Via San Salvador de Jujuy, Salta, Presidencia, Resistencia, Posadas komen we in Puerto Del Iguazu, de grens van Argentinie en Brazilie aan. Een heerlijke asfaltweg welke maakt dat we elke dag ondanks de stromende regen toch een gemiddelde van meer dan 200 kilometer kunnen rijden. Mens wat kan het hier regenen! Of we nu een bui van 1800 kilometer lang gehad hebben of dat de bui met ons mee gereisd is? We zullen het nooit weten.
We komen aan bij de douane waar we Argentinie weer gaan verlaten. Uiteraard breekt de hel los als blijkt dat we bij het verlaten van Bolivia geen inklaringspapieren van de Doos gekregen hebben. Gevolg? Onze Doos is nooit in Argentinie binnen gekomen. We wijzen de Doos aan zodat de douane man kan zien dat hij op Argentijns grondgebied staat.
"Nou, hij kan daar dan wel staan, maar hij is nooit het land binnen gekomen..............................." We gaan jullie de rest van het verhaal besparen, maar zoals altijd komt het goed! Na een paar uur mogen we aan rijden, we stoppen een paar honderd meter bij onze vrienden vandaan voor een welverdiende nachtrust.
Via San Salvador de Jujuy, Salta, Presidencia, Resistencia, Posadas komen we in Puerto Del Iguazu, de grens van Argentinie en Brazilie aan. Een heerlijke asfaltweg welke maakt dat we elke dag ondanks de stromende regen toch een gemiddelde van meer dan 200 kilometer kunnen rijden. Mens wat kan het hier regenen! Of we nu een bui van 1800 kilometer lang gehad hebben of dat de bui met ons mee gereisd is? We zullen het nooit weten.
We komen aan bij de douane waar we Argentinie weer gaan verlaten. Uiteraard breekt de hel los als blijkt dat we bij het verlaten van Bolivia geen inklaringspapieren van de Doos gekregen hebben. Gevolg? Onze Doos is nooit in Argentinie binnen gekomen. We wijzen de Doos aan zodat de douane man kan zien dat hij op Argentijns grondgebied staat.
"Nou, hij kan daar dan wel staan, maar hij is nooit het land binnen gekomen..............................." We gaan jullie de rest van het verhaal besparen, maar zoals altijd komt het goed! Na een paar uur mogen we aan rijden, we stoppen een paar honderd meter bij onze vrienden vandaan voor een welverdiende nachtrust.
1 juni 2014. watervallen van Foz do Iguazu.
In feeststemming staan we op. Het is onze trouwdag en de zon schijn weer. Dan ziet de wereld er toch wat vriendelijker uit.
We rijden naar de , watervallen van Foz do Iguazu, het is maar een paar kilometer hier vandaan.
We komen langs een groot bord langs de weg, mooi parkeerterreintje er bij. "Zullen we hier ons bakje pakken?" stelt Hans voor. Elk half uur komt er een helikopter langs vliegen. "Alweer een helicopter, wat vliegen die dingen hier laag!"
Het duurt even voordat we het door hebben. We staan geparkeerd naast een heliport. Van hieruit maken ze rondvluchten over de watervallen.
We rijden naar de , watervallen van Foz do Iguazu, het is maar een paar kilometer hier vandaan.
We komen langs een groot bord langs de weg, mooi parkeerterreintje er bij. "Zullen we hier ons bakje pakken?" stelt Hans voor. Elk half uur komt er een helikopter langs vliegen. "Alweer een helicopter, wat vliegen die dingen hier laag!"
Het duurt even voordat we het door hebben. We staan geparkeerd naast een heliport. Van hieruit maken ze rondvluchten over de watervallen.
"Zullen we om onze trouwdag te vieren.............?" We informeren naar de prijs en we zijn het snel eens. "We gaan door de lucht de grootste watervallen van Amerika bekijken!!!! We kunnen met de laatste vlucht mee.
Olie druk en temperatuur goed? Hans let op alles!
Iguazu, we komen er aan.....
Hoog in de lucht. Formidabel!
In de duikvlucht naar beneden.
Mensen lief, wat is dit grandioos! We hadden ons er veel van voorgesteld en het is nog uitgekomen ook! We hadden natuurlijk al plaatjes gezien in ons grote boek van Zuid Amerika. En ook plaatjes van mensen die naar de watervallen toegelopen zijn. Maar als je het in het echt ziet, en dan vanuit zo'n sportieve helicopter? Nou dan kun je al die plaatjes die we bij anderen gezien hebben wel weg gooien.
Hiervoor in de plaats een paar plaatjes uit onze collectie, en je begrijpt het al, de onze zijn vele malen mooier!!
Anja roept als ze uitstapt: "Hans, dit was grandioos zo voor onze trouwdag! Waar zijn we volgend jaar? Weer zo'n mooie plek waar bijna niemand komt?"
Hiervoor in de plaats een paar plaatjes uit onze collectie, en je begrijpt het al, de onze zijn vele malen mooier!!
Anja roept als ze uitstapt: "Hans, dit was grandioos zo voor onze trouwdag! Waar zijn we volgend jaar? Weer zo'n mooie plek waar bijna niemand komt?"
Helemaal tevreden lopen we terug naar onze Doos. Tijd voor een hapje eten en de planning voor de volgende etappe van onze reis.
Ja, de volgende etappe. We hadden naar de Pantenal hier in Brazilie gewild. Maar in plaats dat daar de droge tijd aan is gebroken valt ook daar het water met bakken naar beneden. We besluiten om naar de Atlantische kust te rijden.
Ja, de volgende etappe. We hadden naar de Pantenal hier in Brazilie gewild. Maar in plaats dat daar de droge tijd aan is gebroken valt ook daar het water met bakken naar beneden. We besluiten om naar de Atlantische kust te rijden.
Zes dagen met stortregen en overstromingen volgen. Na een dikke 1000 kilometer komen we in Blumenau aan. Een Duits stadje wat elke Overlander, en wij dus ook, aan doen. Veel bijzonders is het niet, we zijn al vaak genoeg in Duitsland geweest. Het trekt ons niet.
Honderd kilometer zuidelijker ligt Florianopolis. Dat moet een toeristeneilandje bij uitstek zijn. We rijden er heen en zelfs het weer klaart op! Daar wordt een mens vrolijk van. Het is inderdaad een leuk eilandje, maar het is allemaal dood. Buiten het seizoen is er niets te beleven en is alles gesloten. Eigenlijk willen we een plek waar we onze waslijn op kunnen hangen. Na drie weken regen wordt het meer dan tijd om de was te doen. Want dat we hebben al lang niet meer gedaan en ons beddegoed, al onze kleren, handdoeken en meer van dat spul is stoffig en aan een wasbeurtje toe.
Honderd kilometer zuidelijker ligt Florianopolis. Dat moet een toeristeneilandje bij uitstek zijn. We rijden er heen en zelfs het weer klaart op! Daar wordt een mens vrolijk van. Het is inderdaad een leuk eilandje, maar het is allemaal dood. Buiten het seizoen is er niets te beleven en is alles gesloten. Eigenlijk willen we een plek waar we onze waslijn op kunnen hangen. Na drie weken regen wordt het meer dan tijd om de was te doen. Want dat we hebben al lang niet meer gedaan en ons beddegoed, al onze kleren, handdoeken en meer van dat spul is stoffig en aan een wasbeurtje toe.
10 juni 2014.
We komen bij een camping, die natuurlijk ook gesloten is. Maar de vriendelijke oppassers bieden ons een plekje aan. De koffie smaakt weer en we hebben ook weer muziek, we zitten op zeeniveau. Warm is wat anders, uiteindelijk zitten we hier op het zuidelijk halfrond midden in de winter. Een wandeling naar het strand trekt niet zo en de onze wasmachine roept iets van: "Gaan we nu nog aan de gang of hoe zit het?"
En ja hoor, zeven volle wasmachines later keert de rust terug in de Doos en omgeving. En gelukkig knap het weer op en kan het ook allemaal drogen.
De camping, in het Parque Estadual do Rio Vermelho, is mooi aangelegd, Jammer dat we er moederziel alleen op staan.
In de avond, na het heerlijke maal dat Anja gemaakt heeft, zitten we uit te buiken. Hans zit een beetje voor zich uit te dromen. "Waar zit je aan te denken?" vraagt Anja. "Wow, dat is een lang verhaal. Ik zit te denken aan de prachtige reis welke we aan het maken zijn en wat we allemaal gedaan en gezien hebben. Ik ben blij dat we toen op het strandje in zuid Spanje de beslissing hebben genomen om hier naar toe te komen. Maar ik heb eigenlijk niet zo'n zin om hier ergens te gaan zitten wachten totdat de winter hier voorbij is. Opnieuw naar Ushuaia rijden?" "Nee Hans, dat wil ik niet. We gaan geen twee keer hetzelfde doen. Toch?" "Eigenlijk zou ik wel een rustpauze in willen lassen. Helemaal ergens anders heen gaan." "Je wilt toch niet terug gaan naar Nederland?" En dan komt het grote woord: "Jawel, ik wil naar het mooiste stukje van Nederland, ik wil naar Bonaire. 29 graden, altijd zon, lekker duiken, terrasjes met een biertje, verse Tonijn eten. En kijken of onze LandRover daar nog staat.""Ohh," antwoordt Anja.
en even later: "Wil je ophouden met reizen dan?" "Nee, ik wil warmte, zon. Dat hebben we in heel zuid Amerika nergens gehad. Niet zoals op Bonaire. Jawel, we hadden maanden zon in de Andes, met een diep blauwe hemel, maar altijd hadden we de kachel aan. We kunnen naar het Noorden gaan, naar een van die Braziliaanse stranden. Maar die zijn toch anders. Op Bonaire spreken ze Nederlands. In Brazilie zit je aan het strand van de Atlantic, op Bonaire zit je aan de Caribische zee. Dat klinkt toch heel wat beter?"
We praten er nog een uurtje over en dan kruipen we in ons schone bed. Heerlijk, lakens fris, slopen fris!
En ja hoor, zeven volle wasmachines later keert de rust terug in de Doos en omgeving. En gelukkig knap het weer op en kan het ook allemaal drogen.
De camping, in het Parque Estadual do Rio Vermelho, is mooi aangelegd, Jammer dat we er moederziel alleen op staan.
In de avond, na het heerlijke maal dat Anja gemaakt heeft, zitten we uit te buiken. Hans zit een beetje voor zich uit te dromen. "Waar zit je aan te denken?" vraagt Anja. "Wow, dat is een lang verhaal. Ik zit te denken aan de prachtige reis welke we aan het maken zijn en wat we allemaal gedaan en gezien hebben. Ik ben blij dat we toen op het strandje in zuid Spanje de beslissing hebben genomen om hier naar toe te komen. Maar ik heb eigenlijk niet zo'n zin om hier ergens te gaan zitten wachten totdat de winter hier voorbij is. Opnieuw naar Ushuaia rijden?" "Nee Hans, dat wil ik niet. We gaan geen twee keer hetzelfde doen. Toch?" "Eigenlijk zou ik wel een rustpauze in willen lassen. Helemaal ergens anders heen gaan." "Je wilt toch niet terug gaan naar Nederland?" En dan komt het grote woord: "Jawel, ik wil naar het mooiste stukje van Nederland, ik wil naar Bonaire. 29 graden, altijd zon, lekker duiken, terrasjes met een biertje, verse Tonijn eten. En kijken of onze LandRover daar nog staat.""Ohh," antwoordt Anja.
en even later: "Wil je ophouden met reizen dan?" "Nee, ik wil warmte, zon. Dat hebben we in heel zuid Amerika nergens gehad. Niet zoals op Bonaire. Jawel, we hadden maanden zon in de Andes, met een diep blauwe hemel, maar altijd hadden we de kachel aan. We kunnen naar het Noorden gaan, naar een van die Braziliaanse stranden. Maar die zijn toch anders. Op Bonaire spreken ze Nederlands. In Brazilie zit je aan het strand van de Atlantic, op Bonaire zit je aan de Caribische zee. Dat klinkt toch heel wat beter?"
We praten er nog een uurtje over en dan kruipen we in ons schone bed. Heerlijk, lakens fris, slopen fris!
In ons Uruguay boek staat geschreven dat Piriapolis een leuk oud stadje is aan de Oceaan. Het ligt aan de Ruta 10, de kustweg naar het zuiden. Omdat het een oud stadje met een boulevard en een jachthaventje is, zou het er buiten het seizoen ook leuk kunnen zijn.
Als we daar na een paar dagen aan komen blijkt het inderdaad zo te zijn! Elke avond een mooie zonsondergang, lekker weer, terrasjes en heerlijke restaurantjes. Het bevalt ons hier wel. We staan op de boulevard voor een hotel welke ons van gratis internet voorziet. En zo ontvangen we een berichtje van onze makelaar in Caribisch Nederland. De huurders van ons huis op Bonaire hebben de huur opgezegd, per 1 augustus komt het leeg. Hij denkt dat wij dat vervelend vinden, maar niets is minder waar. "Anja, we gaan naar Bonaire!" roept Hans enthousiast.
Als we daar na een paar dagen aan komen blijkt het inderdaad zo te zijn! Elke avond een mooie zonsondergang, lekker weer, terrasjes en heerlijke restaurantjes. Het bevalt ons hier wel. We staan op de boulevard voor een hotel welke ons van gratis internet voorziet. En zo ontvangen we een berichtje van onze makelaar in Caribisch Nederland. De huurders van ons huis op Bonaire hebben de huur opgezegd, per 1 augustus komt het leeg. Hij denkt dat wij dat vervelend vinden, maar niets is minder waar. "Anja, we gaan naar Bonaire!" roept Hans enthousiast.
Ja, vijf jaar geleden hebben we daar een huis gebouwd, maar we hebben er nooit in gewoond. Nog niet een nacht in geslapen. Hans werd toen ziek en we moesten terug naar Nederland om een paar ziekenhuizen te gaan bezoeken. Hij werd gelukkig weer gezond, maar intussen had een makelaar het huis al verhuurd. Heel vreemd, je gaat verder met je leven en je staat er niet meer bij stil hoe mooi Bonaire is. "Dat laten we staan voor onze oude dag!" was ons devies.
Via onze "hotel internet" gaan we op zoek voor een vlucht naar Bonaire. Dat valt nog niet mee, alle vluchten daar naartoe komen , of uit Nederland, of uit Curacao.
Uiteindelijk vinden we een mooie vlucht. Eerst naar Miami, dan naar Curacao en dan naar Bonaire. Je bent dan 24 uur onderweg. "Zullen we dat dan maar doen?"
We vinden een veilige plek om onze Doos te parkeren, tussen andere campers van mensen die even weg zijn. We poetsen hem helemaal op, pompen de banden wat harder, laten de tanks leeg lopen en na een paar dagen zijn we klaar voor vertrek. De baas van de stalling brengt ons naar het vliegveld.
Uiteindelijk vinden we een mooie vlucht. Eerst naar Miami, dan naar Curacao en dan naar Bonaire. Je bent dan 24 uur onderweg. "Zullen we dat dan maar doen?"
We vinden een veilige plek om onze Doos te parkeren, tussen andere campers van mensen die even weg zijn. We poetsen hem helemaal op, pompen de banden wat harder, laten de tanks leeg lopen en na een paar dagen zijn we klaar voor vertrek. De baas van de stalling brengt ons naar het vliegveld.
We zwaaien hem na en twee uur later zitten we op onze stoeltjes in het vliegtuig.
Het duurt lang. De vlucht naar Miami precies 10 uur. Dat gaat nog wel, maar dan moeten we weer 10 uur op het vliegveld wachten op de aansluiting naar Curacao. Weer 5 uur later landen we daar en onze vrienden Paula en Gijs staan al op ons te wachten. We logeren een nachtje bij hen. We hebben heel wat te vertellen, het is al weer een paar jaar geleden dat we hen spraken.
Het wordt laat, maar de volgende ochtend zijn we weer vroeg op. Onze vrienden brengen ons weer naar het vliegveld. Na een vlucht van 16 minuten staan we op het vliegveld van Bonaire.
"Hier wordt een mens gelukkig van!"roept anja enthousiast
Het duurt lang. De vlucht naar Miami precies 10 uur. Dat gaat nog wel, maar dan moeten we weer 10 uur op het vliegveld wachten op de aansluiting naar Curacao. Weer 5 uur later landen we daar en onze vrienden Paula en Gijs staan al op ons te wachten. We logeren een nachtje bij hen. We hebben heel wat te vertellen, het is al weer een paar jaar geleden dat we hen spraken.
Het wordt laat, maar de volgende ochtend zijn we weer vroeg op. Onze vrienden brengen ons weer naar het vliegveld. Na een vlucht van 16 minuten staan we op het vliegveld van Bonaire.
"Hier wordt een mens gelukkig van!"roept anja enthousiast
Van de aanblik van ons huis worden we een beetje minder gelukkig. We zijn er drie maanden mee onder de pannen, maar dan is het weer als nieuw!`We mopperen er niet over hoor, uiteindelijk zijn we van de huuropbrengst heerlijk in zuid Amerika op pad geweest!
Links legt Anja de laatste hand aan haar schilderwerk, en Hans, ook niet te beroerd om zijn handen uit de korte mouwen te steken, helpt op zijn eigen manier ook een beetje mee.
Onze Landrover blijkt bij aankomst overleden. Na een nieuwe accu liep hij weer direct, maar op allerlei plekken waar dat niet moest, kwam stoom omhoog. "Lijkt wel de Geysers van El Tatio," grapt Anja.
Maar na een maand sleutelen kwam die ook weer tot leven en nu toeren we elke dag over dit mooie eilandje.
Onze Landrover blijkt bij aankomst overleden. Na een nieuwe accu liep hij weer direct, maar op allerlei plekken waar dat niet moest, kwam stoom omhoog. "Lijkt wel de Geysers van El Tatio," grapt Anja.
Maar na een maand sleutelen kwam die ook weer tot leven en nu toeren we elke dag over dit mooie eilandje.
Ja, en zo zitten de twee hoofdrolspelers tussen het koraal op een Bonairiaans strandje. Gewoon genieten van het uitzicht? Of alweer andere reisplannen aan het smeden? We gaan jullie op de hoogte houden. En alweer vonden we het heel fijn dat jullie met ons meegereisd zijn. Tot ziens!
Het updaten heeft even geduurd. Vanwege een nieuwe PC met een ander besturingsprogramma hebben we een gedeelte van deze site opnieuw moeten maken. Dat houdt ons dus van de straat!
