Met onze Doos naar Zuid-Amerika..
12 oktober 2013.
"Nou, wie had dat nu gedacht. Binnen een half uur de grens van Uruguay naar Argentinië overgestoken en afgewerkt!" roept Hans als we het grenskantoor uit lopen. Dat blijkt anders uit te vallen want er komt nog een extra half uurtje bij. Er ontbreekt nog een velletje papier. Behulpzaam wijst de Douane man ons de weg en loopt voorop naar zijn kantoortje.
Bij deze Douane post is alles met computers geautomatiseerd. Lijkt allemaal heel leuk, maar dat werkt natuurlijk niet altijd even goed. Op het standaard invoerscherm moet de Douane man ons thuisland aanklikken. Ja, en hoe heet dat nu? Holland? Holanda? Nederland? De lage landen, the Netherlands, of Koninkrijk der Nederlanden zoals op het paspoort staat?
We kunnen er genoeg verzinnen, maar ze staan niet op zijn beeldscherm, dus kan hij ze niet aanklikken en loopt alles vast.
Opeens een Big Smile op zijn gezicht. Hij heeft het gevonden. Antilles, Netherlands. Een klik met zijn muis en zijn programma loopt weer door. Hij kan weer verder met het invullen. Een Nederlands paspoort heeft hij nog nooit gezien. Dus nu heeft Hans een nieuwe achternaam gekregen, BOXTEL. Want daar is dat paspoort afgegeven........ "En we zijn tegenwoordig Antillianen" lacht Anja.
"Nou, wie had dat nu gedacht. Binnen een half uur de grens van Uruguay naar Argentinië overgestoken en afgewerkt!" roept Hans als we het grenskantoor uit lopen. Dat blijkt anders uit te vallen want er komt nog een extra half uurtje bij. Er ontbreekt nog een velletje papier. Behulpzaam wijst de Douane man ons de weg en loopt voorop naar zijn kantoortje.
Bij deze Douane post is alles met computers geautomatiseerd. Lijkt allemaal heel leuk, maar dat werkt natuurlijk niet altijd even goed. Op het standaard invoerscherm moet de Douane man ons thuisland aanklikken. Ja, en hoe heet dat nu? Holland? Holanda? Nederland? De lage landen, the Netherlands, of Koninkrijk der Nederlanden zoals op het paspoort staat?
We kunnen er genoeg verzinnen, maar ze staan niet op zijn beeldscherm, dus kan hij ze niet aanklikken en loopt alles vast.
Opeens een Big Smile op zijn gezicht. Hij heeft het gevonden. Antilles, Netherlands. Een klik met zijn muis en zijn programma loopt weer door. Hij kan weer verder met het invullen. Een Nederlands paspoort heeft hij nog nooit gezien. Dus nu heeft Hans een nieuwe achternaam gekregen, BOXTEL. Want daar is dat paspoort afgegeven........ "En we zijn tegenwoordig Antillianen" lacht Anja.
Na amper 4 uur rijden worden we bij een politiecontrole van de weg gehaald. "Buenos tardi senor, como esta usted?" vraagt Hans aan de agent. Die man denkt dat we vloeiend Spaans spreken en begint uit te leggen dat er tegenwoordig een wet is die zegt dat auto's overdag minimaal dimlicht moeten voeren. "Waarom we dan geen Luz Baja voeren?" Anja kijkt Hans vragend aan. "Natuurlijk heb ik mijn licht aan staan, dat doe ik in Nederland toch ook. Dat gaat vanzelf aan zodra ik de motor start."
Gepikeerd stapt Hans uit om die domme agent te laten zien dat de lichten branden. Zijn bek valt open, de lichten zijn uit. "Hoe kan dat nu?" De agent gaat verder: "Dat kost 620 Pesos mijnheer." "Maar we zijn net vier uur in Argentinie," moppert Hans nu. "Oh, dan is dit uw eerste overtreding, dan krijgt u korting."
"Anja, hoe gaan we dit oplossen?" "Vertel gewoon een leuk verhaal, misschien werkt dat wel." antwoordt ze. De agent kijkt omhoog als Hans weer op zijn stoel achter het stuur gaat zitten en zijn leuke verhaal begint. In gebrekkig Spaans, want dat blijkt veel moeilijker dan dat we geleerd hadden.
"Er was eens een mooi meisje dat met haar vader op vakantie mee ging naar Bariloche." "Si, Bariloche," dat kent onze agent wel. "Dat meisje wilde graag gaan dansen in een discotheek." "Si, si, dicotheca, muchos discotheca's en Bariloche!" valt de agent bij. Hans gaat verder. "Om middernacht sluipt ze het hotel uit en gaat naar een discotheek. Op de dansvloer ontmoet ze een blonde man. Hij danst houterig maar blijkt een echte prins te zijn. Dolverliefd gaat ze uren later weer naar het hotel terug." De agent kijkt Hans vragend en verbaasd aan. "Wat moet die sul?" zal hij gedacht hebben. Maar Hans gaat verder. "Dat meisje is uiteindelijk getrouwd met die prins. En die prins komt uit Nederland, Holanda!" "Holanda?" vraagt de agent. Daar heeft hij dus nog nooit van gehoord! Hans weet van geen ophouden en roept stralend: "AHOR LA CHICA ES LA REINA MAXIMA DE HOLANDE! LA REINA MAXIMA! Nou Anja, daar heeft hij niet van terug joh!"
De agent kijkt of hij het in Bariloche hoort donderen en blijkt van heel onze Maxima nog nooit gehoord te hebben. Met een "Pagar senor por vavor, vamoz!" loopt hij voorop naar zijn auto. Na de aftrek van de korting voor eerste vergrijp moet Hans in plaats van 620 "slechts" 480 Pesos afrekenen. Toch bijna 50 Euro!
Welkom in Argentinië, maar de agent had gelijk en doet slechts zijn werk. En zeg nou zelf. "Wat zou er gebeuren als je een dergelijk verhaal in Nederland tegen een agent gaat vertellen?"
We rijden verder en kamperen "wild" bij een pompstation en een vrachtwagen parkeerplek voor een tolhuisje. Dat was wel gezellig daar. Er liepen vier meisjes die in een nacht meer verdienden dan de bezochte chauffeurs in een hele week. Slim bezig!
Gepikeerd stapt Hans uit om die domme agent te laten zien dat de lichten branden. Zijn bek valt open, de lichten zijn uit. "Hoe kan dat nu?" De agent gaat verder: "Dat kost 620 Pesos mijnheer." "Maar we zijn net vier uur in Argentinie," moppert Hans nu. "Oh, dan is dit uw eerste overtreding, dan krijgt u korting."
"Anja, hoe gaan we dit oplossen?" "Vertel gewoon een leuk verhaal, misschien werkt dat wel." antwoordt ze. De agent kijkt omhoog als Hans weer op zijn stoel achter het stuur gaat zitten en zijn leuke verhaal begint. In gebrekkig Spaans, want dat blijkt veel moeilijker dan dat we geleerd hadden.
"Er was eens een mooi meisje dat met haar vader op vakantie mee ging naar Bariloche." "Si, Bariloche," dat kent onze agent wel. "Dat meisje wilde graag gaan dansen in een discotheek." "Si, si, dicotheca, muchos discotheca's en Bariloche!" valt de agent bij. Hans gaat verder. "Om middernacht sluipt ze het hotel uit en gaat naar een discotheek. Op de dansvloer ontmoet ze een blonde man. Hij danst houterig maar blijkt een echte prins te zijn. Dolverliefd gaat ze uren later weer naar het hotel terug." De agent kijkt Hans vragend en verbaasd aan. "Wat moet die sul?" zal hij gedacht hebben. Maar Hans gaat verder. "Dat meisje is uiteindelijk getrouwd met die prins. En die prins komt uit Nederland, Holanda!" "Holanda?" vraagt de agent. Daar heeft hij dus nog nooit van gehoord! Hans weet van geen ophouden en roept stralend: "AHOR LA CHICA ES LA REINA MAXIMA DE HOLANDE! LA REINA MAXIMA! Nou Anja, daar heeft hij niet van terug joh!"
De agent kijkt of hij het in Bariloche hoort donderen en blijkt van heel onze Maxima nog nooit gehoord te hebben. Met een "Pagar senor por vavor, vamoz!" loopt hij voorop naar zijn auto. Na de aftrek van de korting voor eerste vergrijp moet Hans in plaats van 620 "slechts" 480 Pesos afrekenen. Toch bijna 50 Euro!
Welkom in Argentinië, maar de agent had gelijk en doet slechts zijn werk. En zeg nou zelf. "Wat zou er gebeuren als je een dergelijk verhaal in Nederland tegen een agent gaat vertellen?"
We rijden verder en kamperen "wild" bij een pompstation en een vrachtwagen parkeerplek voor een tolhuisje. Dat was wel gezellig daar. Er liepen vier meisjes die in een nacht meer verdienden dan de bezochte chauffeurs in een hele week. Slim bezig!
En dan komen we in Buenos Aires aan. Mensen wat een stad. Met 18.000 autobussen en 40.000 taxi's is het een drukke bedoeling op de straten. Het duurt dan ook even voordat we op onze plek zijn aangeland. Het parkeerterrein van Buquebus, midden in het centrum aan de haven.
We hebben daar een prachtige plek, slechts 5 minuten lopen en we zijn midden in de stad. En een veilige plek. Achter ons ligt een opleidingsschip van de Marine, daar lopen altijd mariniers de wacht.
We hebben daar een prachtige plek, slechts 5 minuten lopen en we zijn midden in de stad. En een veilige plek. Achter ons ligt een opleidingsschip van de Marine, daar lopen altijd mariniers de wacht.
De eerste avond uiteraard uit eten. Dat is dus de lekkerste biefstuk geworden die we ooit gegeten hebben, en dan ook nog voor een prijs waar je in Nederland in het Gulden tijdperk een aangebrand stuk vlees en een bakje sla kreeg. En als je een biertje er bij bestelt moet je wel op letten, anders krijg je allebei een fles van een liter voor je. Voor ons dus een fles met twee glazen. Maar het lijkt wel wat hoor, zo'n fles in een champagne koeler met ijs!
Het centrum is eigenlijk om het plein van de 25ste mei heen gebouwd. Bijna alle straten komen daar op uit. Op dit plein zijn revoluties begonnen en hebben de "moeders" van de verdwenen mannen en zonen jarenlang geprotesteerd tegen hun verdwijning.
En van tijd tot tijd zijn ze er weer, want nog steeds zijn die verdwijningen niet opgelost. En nog steeds zijn veel lichamen onvindbaar.
Zo vindt je hier nu ook weer spandoeken over de Falkland eilanden, hier de Malvinas genoemd. Een klein eilanden groepje, zo'n 500 kilometer van de zuid Oost kust van Argentinie. De Engelsen vinden dat het bij hen hoort en de Argentijnen vinden dat het hen ontnomen is.
En van tijd tot tijd zijn ze er weer, want nog steeds zijn die verdwijningen niet opgelost. En nog steeds zijn veel lichamen onvindbaar.
Zo vindt je hier nu ook weer spandoeken over de Falkland eilanden, hier de Malvinas genoemd. Een klein eilanden groepje, zo'n 500 kilometer van de zuid Oost kust van Argentinie. De Engelsen vinden dat het bij hen hoort en de Argentijnen vinden dat het hen ontnomen is.
Dit is nooit zo'n issue geweest, totdat begin tachtiger jaren de economie van Argentinie in elkaar stuikte. Het geld was niets meer waard en de schulden van het land waren torenhoog opgelopen. Voor hen geen weg naar de geldmarkt meer.
Als vanouds moest de regering de aandacht ergens anders leggen. "Leidt het volk af en creëer samenhorigheid," zo was toen het devies, net zoals het nu nog is.
"De Malvinas zijn van ons, laten we ze terug veroveren!" en al ras stond weer een groot deel van de bevolking achter de regerering. En zo werden de Falkland eilanden binnen gevallen. Een dure grap voor een bijna failliet land.
Als vanouds moest de regering de aandacht ergens anders leggen. "Leidt het volk af en creëer samenhorigheid," zo was toen het devies, net zoals het nu nog is.
"De Malvinas zijn van ons, laten we ze terug veroveren!" en al ras stond weer een groot deel van de bevolking achter de regerering. En zo werden de Falkland eilanden binnen gevallen. Een dure grap voor een bijna failliet land.
Maar er was nog een regering die problemen had, en dat was de regering van mevrouw Thatcher.
"Zij zullen ons England niet klein krijgen, England rules the world!" En England stond weer achter Thatcher en verpletterde Argentinie in een paar weken tijd.
Die eer was weer gered. 400 doden kostte het om er voor te zorgen dat de diverse regeringsleiders hun aanhang weer terug kregen.
Ach, wat is een mensenleven als het de politiek dient? Wij denken daar toch anders over!
Nog steeds, (of is het alweer?), staan er mooie borden, door de overheid langs de autowegen geplaatst. We zien er elke dag wel een staan.
"Zij zullen ons England niet klein krijgen, England rules the world!" En England stond weer achter Thatcher en verpletterde Argentinie in een paar weken tijd.
Die eer was weer gered. 400 doden kostte het om er voor te zorgen dat de diverse regeringsleiders hun aanhang weer terug kregen.
Ach, wat is een mensenleven als het de politiek dient? Wij denken daar toch anders over!
Nog steeds, (of is het alweer?), staan er mooie borden, door de overheid langs de autowegen geplaatst. We zien er elke dag wel een staan.
Ja, want het gaat slecht met Argentinie! Alweer kunnen ze hun buitenlandse schulden niet betalen. En een inflatie van ruim 30% per jaar is natuurlijk een ramp. De overheid wordt er nu van beschuldigd dat ze de inflatiecijfers kunstmatig laag houden. Maar voor ons heeft de inflatie een voordeel, het wordt met de dag goedkoper!
Ja, wat is nu een van de gevolgen van inflatie?
Toen ons schip in Zarate binnen liep om daar een dikke 3500 auto's af te leveren en eenzelfde aantal weer in te laden, waren we dus ook in Argentinië.
Er kwam een man op houten krukken aan boord met een doos vol GSM's. Daar kon de bemanning goedkoop mee naar huis bellen. Wat een service!
Maar hij had nog meer. Hij wilde jouw Dollars en Euro's wel hebben. daar gaf hij een goede koers voor. Bij de bank krijg je voor een Dollar 5,70 Pesos en voor een Euro 7,50.
Hij gaf er 10 voor een Euro dus hebben we bij hem de eerste Peso's gekocht. Toch mooi 30% meer dan bij de bank!
Toen ons schip in Zarate binnen liep om daar een dikke 3500 auto's af te leveren en eenzelfde aantal weer in te laden, waren we dus ook in Argentinië.
Er kwam een man op houten krukken aan boord met een doos vol GSM's. Daar kon de bemanning goedkoop mee naar huis bellen. Wat een service!
Maar hij had nog meer. Hij wilde jouw Dollars en Euro's wel hebben. daar gaf hij een goede koers voor. Bij de bank krijg je voor een Dollar 5,70 Pesos en voor een Euro 7,50.
Hij gaf er 10 voor een Euro dus hebben we bij hem de eerste Peso's gekocht. Toch mooi 30% meer dan bij de bank!
We slenteren een paar dagen door de stad en liggen elke avond dood moe in bed. maar het went, de conditie verbetert.
Opeens zegt Hans: "Anja, we moeten geld wisselen, dat zal hier wel ergens moeten lukken." "Ja, daar heb ik ook aan gedacht. Zullen we morgen eens op pad gaan?"
Opeens zegt Hans: "Anja, we moeten geld wisselen, dat zal hier wel ergens moeten lukken." "Ja, daar heb ik ook aan gedacht. Zullen we morgen eens op pad gaan?"
18 oktober 2013.
"Goedemorgen! We gaan geld wisselen........" "Nemen we 200 Dollar mee, kunnen we kijken hoe het gaat." "Goed plan Anja, eerst uitzoeken waar we moeten zijn."
We gaan naar de tourist information en daar zit een aardige dame die ons de buurt wijst waar de banken zijn. "Ja, maar wij hebben Blue Dollars!" merkt Hans op. Met een glimlach wijst ze ons die kant op. (Blue Dollars wissel je op straat tegen een hoge koers om voor Peso's. Zo wordt dat genoemd.) Dat we een half uurtje later door het financiële centrum lopen is al snel duidelijk. Van elke 5 auto's die door de straten rijden zijn er zeker 3 voor geld transport. Wisselen kunnen we overal, elke bank geeft ons graag 5,70 Peso voor een Dollar. "Maar dat is te weinig, de man op de boot vertelde ons toch dat de Dollar 7,50 Peso waard is?"
"Goedemorgen! We gaan geld wisselen........" "Nemen we 200 Dollar mee, kunnen we kijken hoe het gaat." "Goed plan Anja, eerst uitzoeken waar we moeten zijn."
We gaan naar de tourist information en daar zit een aardige dame die ons de buurt wijst waar de banken zijn. "Ja, maar wij hebben Blue Dollars!" merkt Hans op. Met een glimlach wijst ze ons die kant op. (Blue Dollars wissel je op straat tegen een hoge koers om voor Peso's. Zo wordt dat genoemd.) Dat we een half uurtje later door het financiële centrum lopen is al snel duidelijk. Van elke 5 auto's die door de straten rijden zijn er zeker 3 voor geld transport. Wisselen kunnen we overal, elke bank geeft ons graag 5,70 Peso voor een Dollar. "Maar dat is te weinig, de man op de boot vertelde ons toch dat de Dollar 7,50 Peso waard is?"
"Hier komen we niet verder mee," mompelt Anja. "Nee, dat klopt, maar wat dan?" "Zullen we eens vragen bij een boekenstalletje?" oppert ze.
Een eindje verder staat een echte Nerd zijn tijdschriften te verkopen. "Die zal wel Engels spreken." En dus, "hello, do you change money?" "No sir, banks everywhere you look!" "No, but we mean blue Dollars." "Ohhhh," kijkt hij ons aan. "First street on your right!" We lopen de bedoelde straat in en overal hoor je zachtjes roepen: "Cambio, Cambio." Van net uit ziende heren tot aan echte zwervers, ze roepen het allemaal. Wij kiezen voor de middenmoot en spreken hem aan. "What rate is the US Dollar?" "Nine Peso's sir." "Dat is een stuk hoger dan op de boot. Zullen we met hem mee gaan?"
Een eindje verder staat een echte Nerd zijn tijdschriften te verkopen. "Die zal wel Engels spreken." En dus, "hello, do you change money?" "No sir, banks everywhere you look!" "No, but we mean blue Dollars." "Ohhhh," kijkt hij ons aan. "First street on your right!" We lopen de bedoelde straat in en overal hoor je zachtjes roepen: "Cambio, Cambio." Van net uit ziende heren tot aan echte zwervers, ze roepen het allemaal. Wij kiezen voor de middenmoot en spreken hem aan. "What rate is the US Dollar?" "Nine Peso's sir." "Dat is een stuk hoger dan op de boot. Zullen we met hem mee gaan?"
We lopen achter hem aan en een eindje verder verdwijnt hij in een vuil, donker drank winkeltje. "Hier is dus al jaren geen drank meer verkocht," denkt Hans nog. We wachten even totdat een andere toerist is uitgelegd hoe en waaraan je kunt zien wanneer de Peso's echt zijn en wanneer niet. We wisselen onze 200 Dollars en stoppen 1.800,-- Peso's in onze zak. "What if we bring 1.000 Dollars tomorrow?" "I will pay you 9,20." Met een "Oké, see you tomorrow," lopen we tevreden de zaak uit.
We lopen terug naar onze Doos om het geld weg te brengen. We ruimen de centjes op en nemen een kopje koffie.
"Als we nu met 2.000 Dollar terug lopen kunnen we die tegelijk gaan wisselen. Ze verwachten ons pas morgen," denkt Hans. "Anja, ik heb een idee!!!!" roept hij.
En tien minuutjes later lopen onze zakenlieden met 2000 dollar in hun zak het centrum weer in. We hebben er een gemengd gevoel bij, maar het verschil met de bankkoers is wel heel erg groot. "Ze betalen bijna het dubbele als de bank, waar doen ze dat van?"
"Als we nu met 2.000 Dollar terug lopen kunnen we die tegelijk gaan wisselen. Ze verwachten ons pas morgen," denkt Hans. "Anja, ik heb een idee!!!!" roept hij.
En tien minuutjes later lopen onze zakenlieden met 2000 dollar in hun zak het centrum weer in. We hebben er een gemengd gevoel bij, maar het verschil met de bankkoers is wel heel erg groot. "Ze betalen bijna het dubbele als de bank, waar doen ze dat van?"
We komen terug op het kruispunt, maar onze man is er niet. "Laten we maar direct naar het winkeltje gaan." Maar dan loopt alles toch een beetje anders dan we gedacht hadden. In plaats van een paar wisselende toeristen zitten er twee Tattoo Boys een bordje spaghetti te eten. Ze kijken ons nors aan, zo van: "Wat doen jullie hier?" Gelukkig komt de man van de hoek met een brede glimlach naar ons toe. "We want to change some more money." De baas komt er aan en vraagt hoeveel we willen wisselen. "Twee duizend Dollar" antwoordt Hans zachtjes, maar de Tatoo's kijken al geïnteresseerd op.
De baas geeft de man van de hoek een stapel geld en zegt dat die vast moet gaan uittellen. Hij begint stapeltjes van 10 biljetten te maken. "Mucho dinera, mucho dinera," zucht hij terwijl het zweet van zijn voorhoofd af druppelt.
De baas geeft de man van de hoek een stapel geld en zegt dat die vast moet gaan uittellen. Hij begint stapeltjes van 10 biljetten te maken. "Mucho dinera, mucho dinera," zucht hij terwijl het zweet van zijn voorhoofd af druppelt.
In een pijnlijke flits schiet de waarschuwing van Hans zijn oudste dochter door zijn hoofd. "Kijk je uit Pa??" "Waar ben ik in Gods naam aan begonnen!" denkt Hans als hij Anja aan kijkt. Die staat ingespannen mee te tellen en heeft het ondertussen duidelijk ook warm gekregen. En de Tatoo's nemen weer een hapje van hun spaghetti terwijl ze vol belangstelling deze vertoning gade slaan. 'Dit komt niet goed!" denkt Anja. Er liggen ondertussen 160 stapeltjes van 10 biljetjes van 100 Peso. En dan is het geld op. Daar staan we dan. Een van de Tattoo boys gaat, met een sliert spaghetti tussen zijn lippen, anders op zijn stoel zitten zodat hij het allemaal beter kan zien. "Maar hij hoeft helemaal niet te kijken, hij heeft onze hoekman toch horen tellen?" denkt Hans nog. Een paar zweet minuten gebeurt er niets en dan komt de baas weer binnen stappen. Hij heeft het ontbrekende geld bij zich. Bij de buren geleend? En dan liggen er 184 stapeltjes op de bar. We krijgen er ook nog elastiekjes bij. De helft wordt verdeeld in Anja's zakken, de rest gaat bij Hans in zijn zakken.
"Can we come back tomorrow for more cambio?" vraagt Hans. Verbaasd antwoordt de baas. "Yes, we are open from 10 to 6." "Oké, we will be back at 12."
We nemen afscheid, groeten de Tattoo's vriendelijk en lopen de tent uit. "Die denken dat we morgen terug komen, dus laten ze ons nu met rust." Niet overtuigd van zijn eigen opmerking loopt Hans achter Anja aan.
"En natuurlijk ziet iedereen nu dat we een berg Peso's in onze zakken hebben. Je kunt toch zien hoe ze naar ons kijken!" mijmert Hans. "Ik kan deze gedachten maar beter voor mijzelf houden, Anja hoeft niet alles te weten."
We gaan een Cola op een terrasje drinken, maar zien nergens Tattoo's lopen. Uiteindelijk lopen we naar onze doos. "Dat doe ik dus nooit meer............., niet van die grote bedragen tenminste."
We nemen afscheid, groeten de Tattoo's vriendelijk en lopen de tent uit. "Die denken dat we morgen terug komen, dus laten ze ons nu met rust." Niet overtuigd van zijn eigen opmerking loopt Hans achter Anja aan.
"En natuurlijk ziet iedereen nu dat we een berg Peso's in onze zakken hebben. Je kunt toch zien hoe ze naar ons kijken!" mijmert Hans. "Ik kan deze gedachten maar beter voor mijzelf houden, Anja hoeft niet alles te weten."
We gaan een Cola op een terrasje drinken, maar zien nergens Tattoo's lopen. Uiteindelijk lopen we naar onze doos. "Dat doe ik dus nooit meer............., niet van die grote bedragen tenminste."
En nu staan er kruizen voor de gevallen soldaten en wordt er met spandoeken geroepen dat de Malvinas bij Argentinie horen. Je gaat je dan toch af vragen of deze kruizen en spandoeken door nabestaanden zijn neergezet of door???????
Ja, inflatie. Met een inflatie van 30% wordt de Peso een derde per jaar minder waard, en dat terwijl de Dollar een gelijke waarde blijft houden. Verruil je je Dollars na een jaar weer met Pesos heb je eventjes 30% winst gemaakt en je hoeft er geen belasting over te betalen........... Kun je je een betere investering voorstellen?
20 oktober 2013. Peninsula Valdez
We springen weer een paar dagen vooruit.
Na een tocht van vier dagen via Azul, Bahia Blanca, een pompstation en Puerto Madrin komen we aan op de volgende "Place not to miss" in Argentinie. Peninsula Valdez. Een schiereilandje aan de oostkust. Ongeveer 80 bij 100 kilometer.
We betalen onze bijdrage van 130 Pesos per persoon (13 Euro pp het is een nationaal park) en mogen op een mooie asfaltweg het schiereiland op rijden. Maar zoals op de brochure stond, er is maar 30% van de wegen verhard en dus rijden we na tien minuten al op een mooie Ripio. Dat is een weg welke verhard is met steenslag en zand en meestal voorzien van dwarsrichels zodat het is alsof je over golfplaten rijdt.
We springen weer een paar dagen vooruit.
Na een tocht van vier dagen via Azul, Bahia Blanca, een pompstation en Puerto Madrin komen we aan op de volgende "Place not to miss" in Argentinie. Peninsula Valdez. Een schiereilandje aan de oostkust. Ongeveer 80 bij 100 kilometer.
We betalen onze bijdrage van 130 Pesos per persoon (13 Euro pp het is een nationaal park) en mogen op een mooie asfaltweg het schiereiland op rijden. Maar zoals op de brochure stond, er is maar 30% van de wegen verhard en dus rijden we na tien minuten al op een mooie Ripio. Dat is een weg welke verhard is met steenslag en zand en meestal voorzien van dwarsrichels zodat het is alsof je over golfplaten rijdt.
We rijden door naar Playa Pardelas, een matig strandje maar een mooie plek om te staan. En we staan bijna helemaal alleen. Op een Franse LandRover na, maar die staat zo ver weggestopt dat je hem niet kunt vinden.
"Ook niets te beleven, zo'n strandje," zul je denken. Nou, dat klopt wel een beetje, het is koud en het waait hard, heel hard!
"Ook niets te beleven, zo'n strandje," zul je denken. Nou, dat klopt wel een beetje, het is koud en het waait hard, heel hard!
Maar het wordt al laat, Anja maakt nog gauw een snelle hap en dan naar bed, we zijn moe. Het wordt een onrustige nacht, de Patagonische winden maken dat de Doos staat te schudden op zijn banden. Het weer slaat hier al snel om en de volgende ochtend is de wind weg en schijnt de zon weer heerlijk.
Al ras komen er nog een paar andere overlanders aan rijden. En in de verte springen de walvissen. Iedereen loopt met camara's te sjouwen, allemaal willen we net zo'n foto maken als in de folders. En dat lukt natuurlijk niet. En dat is teleurstellend! We hebben bijna 1000 foto's geschoten. En nee, DE foto zit er niet bij.
Al ras komen er nog een paar andere overlanders aan rijden. En in de verte springen de walvissen. Iedereen loopt met camara's te sjouwen, allemaal willen we net zo'n foto maken als in de folders. En dat lukt natuurlijk niet. En dat is teleurstellend! We hebben bijna 1000 foto's geschoten. En nee, DE foto zit er niet bij.
Maar we komen wel in de buurt! Het eiland heeft nog veel meer te bieden aan de dierenliefhebber.
Lama's, zo noemen wij ze, uiteraard heten die beestjes hier anders, maar we kunnen nu even niet meer op de naam komen. Het hek er achter is niet voor hen bedoeld, ze springen er zo overheen. Er zijn een paar mooie plekken waar we naar toe willen. Op een plek zit een Pinguin kolonie en weer aan de andere kant van het eiland zit een kolonie met Zeeleeuwen.
We gaan dus een rondje eiland doen. Het is een mooie dag, de hemel is blauw. We hobbelen over de inmiddels bekende Ripio's langs een zoutmeer naar de andere kant van het eiland. Overal staan borden van 60 Km en waarschuwingen dat een Ripio geen asfaltweg is. Niet fel sturen, niet te hard remmen, opletten in de bocht enzovoort. De kans dat je de macht over het stuur verliest is groot, zeker als je er geen ervaring mee hebt.
En wat een mooi eiland is dit! Er zijn bijna geen mensen, het kan een kwartier duren voordat je een tegenligger ziet. In de verte zie je een stofwolk en daarna zie je dat er een auto bij hoort. En dan al die dieren.......................
Een hele klus om zijn 4000 kilogram het strand op te hijsen, maar als het dan eindelijk gelukt is? Een brul van "meiden, wacht even, ik kom er aan................."
Ja, om dan nog een dik uur verder te rijden zagen we niet meer zitten, dus weer terug naar ons strandje. Morgen weer een dag.
En een mooie gelegenheid voor Anja om ook met de doos te gaan 'Ripio rijden". Dat is in het begin wel spannend, zeker als je voelt dat de auto soms de andere kant heen glijdt dan dat je stuurt. Maar ze heeft het al snel onder de knie.
En een mooie gelegenheid voor Anja om ook met de doos te gaan 'Ripio rijden". Dat is in het begin wel spannend, zeker als je voelt dat de auto soms de andere kant heen glijdt dan dat je stuurt. Maar ze heeft het al snel onder de knie.
We blijven hier nog wel eventjes hangen. Tot de volgende update!
Bijna vergeten, ons traditionele kaartje. Bij het lezen van reisverhalen van andere reizigers zien we vaak door de bomen het bos niet meer omdat er allerlei plaatsnamen genoemd worden waarvan wij helemaal niet weten waar die liggen.
Nu is het ook niet belangrijk om exact te weten waar het allemaal gebeurt, maar met een kaartje er bij wordt het al een stuk duidelijker.
Bij het bovenste vlaggetje zijn we Argentinie binnen gereden. als je de blauwe lijn naar beneden volgt is het eerst volgende vlaggetje Buenos Aires. Van daaruit loopt het blauwe pad naar het zuiden, de onderste vlaggetjes zijn bij het schiereiland valdez, waar de walvissen zwemmen. De vlaggetjes geven aan waar we geslapen hebben. Het tweede kaartje is het schiereiland Valdez.
Nu is het ook niet belangrijk om exact te weten waar het allemaal gebeurt, maar met een kaartje er bij wordt het al een stuk duidelijker.
Bij het bovenste vlaggetje zijn we Argentinie binnen gereden. als je de blauwe lijn naar beneden volgt is het eerst volgende vlaggetje Buenos Aires. Van daaruit loopt het blauwe pad naar het zuiden, de onderste vlaggetjes zijn bij het schiereiland valdez, waar de walvissen zwemmen. De vlaggetjes geven aan waar we geslapen hebben. Het tweede kaartje is het schiereiland Valdez.
Je bent op pagina: Oktober 2013. Argentinie, Buenos Aires, Valdez.
Maar een paar honderd meter uit de kust zien we de eerste al zwemmen. Een walvis! En een grote ook. En een einde verder nog een! Soms zwemmen ze te dicht aan de kust en dan kan het fout gaan. We gaan een stukje lopen en vinden een vers lijk, ligt net een dag op het strand.
Zo ook een man en vrouw uit Buenos Aires die hier een week op vakantie zijn. Hij rijdt 80, wil uit het spoor rijden, raakt in een slip en slaat 2 keer over de kop met het bijna nieuwe Peugeotje van de vrouw. Uiteraard total loss en je vraagt je werkelijk af hoe ze er uit gekomen zijn.
Het was net gebeurd toen we langs kwamen en ze waren beiden erg overstuur.
Veel auto's komen er hier niet langs, dus we zijn bij ze gebleven totdat de takelwagen en de politie na ruim een uur op kwamen dagen.
Het was net gebeurd toen we langs kwamen en ze waren beiden erg overstuur.
Veel auto's komen er hier niet langs, dus we zijn bij ze gebleven totdat de takelwagen en de politie na ruim een uur op kwamen dagen.
