Met onze Doos naar Zuid-Amerika..

Anja wijst naar het kleine opstapje. De eerste man ziet hoe het werkt en is zo binnnen, Hij hoeft alleen maar te kijken of er nog passagiers in de auto zitten. Nou, die zitten er niet, dus hij springt er weer uit. Nu is het de beurt aan onze dikke helper.
Hij is eigenlijk best stoer, zijn bril hangt achteloos aan de buitenkant van zijn broekzak. Maar naarmate hij dichterbij komt verdwijnt de glimlach van zijn gezicht. Hij trekt zijn latex handschoenen aan en moet dus naar binnen om ons voedsel te controleren. Ja, en met ruim 100 kg is dat moeilijk en zwaar belastend voor je lichaam. Hans blijft altijd buiten staan en ziet dus van dichtbij het gestuntel van de man om binnen te komen. Eindelijk is het zo ver en staat hij puffend en met een rood voorhoofd binnen.
Vol verbazing valt zijn mond open. "Bueno, bueno," zegt hij telkens als hij rond kijkt. "Banjo," zegt Anja en wil de deur van de douche openen. Dat hoeft niet, hij wil eigenlijk maar een ding, en dat is weer snel de auto uit. Controleren hoeft niet, de koelkast hoeft niet eens open. Hij wil er uit. Maar dat wordt dus een sprong van bijna een meter hoogte. Hij twijfelt in de deuropening en springt naar beneden. Met een plof staat hij weer beneden op de vaste grond. Wij bedanken hem voor de moeite en hij loopt tevreden terug naar zijn kantoor. Maar nu ontdekt hij dat zijn bril verdwenen is.
12 november 2013.

We rijden bijtijds aan, want we willen aan het einde van de middag graag nog de grens over gaan naar Argentinie. Of het begin van de avond is ook goed, hoe dichter bij sluitingstijd hoe beter. We hebben 175 kilometer te gaan over alleen Ripio, daar zijn we wel een paar uur mee bezig. Met de luchpauze er bij schatten wij het op een uur of zes.
Na elke bocht zien we weer iets nieuws, het ene nog mooier dan het andere. Jammer dat het weer niet mee werkt. Grijze luchten boven binnen meren maken de kleur van het water somber.

En inderdaad, we komen aan het einde van de dag bij de grens. De Chileense kant Chili Chico, is binnen een kwartierje gepiept. Stempel in het paspoort en we kunnen gaan. Een stukje niemandsland en dan komen we weer bij de Argentijnse grenspost aan. Een forse man heet ons welkom en laat ons binnen. We moeten weer allerlei papieren invullen. We vragen om hulp en vriendelijk helpt de man ons met het invullen. Ook hier weer het verhaal over eten, groente, fruit, vlees en pitten. Dus geven we aan dat we gecontroleerd willen worden.
Onze papieren blijken in orde en onze helper roept een collega en samen lopen ze mee naar buiten. Hans opent de deur van ons huisje en Anja klapt het opstapje uit. En met een atletische sprong staat ze binnen.
Verward loopt hij terug naar onze Doos en vraagt Anja of zijn bril misschien binnen ligt. Anja kijkt op de vloer maar er ligt geen bril. "Nou ja, laat dan maar," moppert hij en loopt weer naar het kantoor. Hans kijkt ook nog eens in de auto en ziet de bril aan het vliegengordijn hangen. "Ja, als je zo dik bent is onze deur misschien wel een beetje smal," lacht Anja. Hans loopt de man achterna en geeft hem zijn bril. "Mucho gracias!" Met een "de nada" gaat Hans achter het stuur zitten. De man haalt de ketting weg en met een "Buenos viajas!" zwaait hij ons na. De zon begint te schijnen en alles ziet er vrolijk uit. We rijden nog 75 kilometer verder, tot in Perito Moreno (stad). Dit stuk is namelelijk mooi asfalt en dat is puur genieten na al die Ripio's. We kunnen normaal praten en de radio kan aan. Heerlijk.
"Wat zit je nou te lachen joh?" vraagt Anja. "Ja, nu kan ik dat doen. Niet toen die dikke uit de auto sprong. Mens dat was een plof, ik dacht dat ie in elkaar zou zakken. Dat had je moeten zien!"
Een uurtje later rijden we de Stad Perito Moreno binnen. We zien een pompstation waar weer een rij met auto's staat te wachten. Ze staan er zelfs met vaten van 200 liter achter in de bak. Laten we maar aansluiten, als ik het zo in schat zijn morgen alle pompen weer leeg." We gooien de tank vol en parkeren een stukje verder aan de rand van het terrein. Auto's blijven af en aan rijden. "Ik kan me niet voorstellen dat het hier altijd zo druk is," mijmert Hans. We zijn moe, willen eigenlijk alleen nog slapen.
13 november 2013.

We gaan naar El Calefate. Althans dat is ons volgende reisdoel. Het is een leuk toeristen stadje met veel reisburo's en restaurants. Bij die reis buro's kun je de meest fantastische 4x4 tours boeken die je kunt verzinnen. Het stelt allemaal niets voor want uiteindelijk staan al die grote trucks en Land Rovers naast de dubbeldeks bussen op hetzelfde parkeerterrein. En dat is nog niet alles, ze rijden ook nog eens allemaal dezelfde weg! Dus daarvoor hoeven wij niet naar El Calafate toe, we hebben onze eigen 4WD niet waar? Die restaurants, die trekken ons natuurlijk wel. Er gaat niets boven een grote Argentijnse biefstuk!
El Calafate heeft een groot vliegveld, is dus toegankelijk voor de grote hoop toeristen.
Maar wat het belangrijkste is? Het is de uitvals plaats naar de Gletsjer van Perito Mureno, het Fitzroi gebergte en het nationaal park Torres del Paine. En dat zijn DE highlights van Zuid Amerika. En daar willen wij natuurlijk ook naar toe! Maar dan moeten we wel eerst een dikke 800 kilometer rijden, waarvan weer een fors deel over de Ripio's en de Ruta 40. Je weet wel, die befaamde Ruta 40. Dit gebied in Zuid Amerika noemen ze Patagonie.
Perito Moreno (stad)
Bajo Caracoles
GobernadorGregores
El Calafate
Perito Mureno Gletsjer
Grens met Chili
Hierboven even een kaartje van de omgeving, dan weet je waar we zijn. Uit leggen hoeven we niet meer he?l
Onze eerste stop is in Bajo Caracoles een gehucht met een hotel, een gesloten camping en een benzine pomp. Verder helemaal niets, midden in niets. Zo ver je kunt kijken alleen maar Pampa, geen huis, zelfs geen kerk, helemaal niets.

Het stof en zand stuift in het rond, moeilijk om je ogen open te houden.
Door ervaring wijs geworden gooien we eerst de tank weer vol, je weet immers
nooit in Argentinie. Bij de pomp komt een buis uit de grond omhoog met een kraantje er op. Hans draait vol verwachting de kraan open en er gebeurt niets. "Verdomme, alweer een kraan die het niet doet."
De man van de pomp ziet het en vertelt in voor ons onverstaanbaar Spaans dat hij een oplossing heeft. "Wacht maar even," zegt hij nog. En dat laatste begrijpen we dan weer wel. Even later gooit hij zijn tuinslang over de schutting. Er komt een straaltje water uit. En een half uur later zitten de tanks weer vol. Een klein stukje verder parkeren we voor de nacht. De Doos staat weer flink te wiebelen op de Patagonische wind. Bijna altijd windkracht 7 of meer en dan liefst nog met flinke windstoten er bij. Van tijd tot tijd geven ze het ook op borden langs de weg aan. Alsof je het zou vergeten.................

Overigens, vandaag hadden we de hele weg asfalt! Vol met sprink-hanen, dat dan weer wel. 20 kilometer alleen maar plat gereden sprinkhanen. En wij hebben dus ook bijgedragen aan deze moordpartij.
14 november 2013.

Onze volgende stop is Gobernador Gregores. "Weer zo'n stoffig dorp in de Pampa?" "Nee hoor, een echt stoffig stadje midden in het niets. Maar er is wel veel, komt omdat er een legerplaats bij is." Ook hier is de eerste taak de tank vullen! Een klein pompstationnetje met een oude pompbediende. Mens wat moet hij hard werken! Ook hier een rij aan de pomp, jerrycans en olievaten, alles moet vol en hij moet het in zijn eentje regelen. Maar ja, morgen zal alles wel op zijn en dan kan hij weer rusten.
227 kilometer waarvan 200 mooie asfalt. Ja, die Ruta 40, hij wordt steeds makkelijker en minder avontuurlijk ook. Ze noemen dat vooruitgang en dat kun je niet tegen houden.
15 november 2013.
"Een dikke 300 kilometer te gaan, en ruim de helft over Ripio. Dat gaan we vandaag wel halen he?" Hans is enthousiast, ziet die dikke biefstuk al voor zich op zijn bord!

In het kader van de vooruitgang wordt er op dit stuk bijna overal gewerkt aan een nieuwe, mooie asfaltweg. Maar het zal nog wel even duren voordat het allemaal klaar is.
Waar we ook zijn, of het nu in Argentinie of in Chili is, telkens denken we aan Nederland. Wat wil je met telkens een andere afbeelding van Maxima langs de weg?

Het wordt een mooie tocht, bijna de hele dag een stralende zon aan een strakblauwe hemel. En als die hemel dan strakblauw is, dan is die dat ook. Hier zie je geen dampstrepen van vliegtuigen. Toch anders dan in Europa. Alleen die wind, hoe meer zon, hoe meer wind lijkt het wel. Omdat we veel op Ripio's rijden hebben we onze bandenspannig flink verlaagd. Minder hobbelen en rammelen is het voordeel. Veel beter voor ons en de Doos. Maar als nadeel hebben we veel meer last van de zijwind. Uiteindelijk krijgen we als toegift de wind van achter. "Fijn," zou je kunnen zeggen. Maar niets is minder waar, we worden ingehaald door onze eigen stofwolken!
Ja, wat wil je. Je rijdt met een gangetje van 50 kilometer per uur. Maar de wind waait met 8o kilometer per uur achter tegen je kont. Nou, dan rij je dus in je eigen stofwolk.

El Calafate blijkt inderdaad een leuk stadje, met veel reisburo's en restaurants. Dat gaat het helemaal worden! En na 4 weken gaan we weer voor het eerst op een camping staan. "Kan onze wasmachine draaien en hebben we ruimte om waslijnen te spannen," denkt Anja. "En we hebben internet, echte WiFi op de camping." juicht Hans. Voor de was hebben we geen camping nodig natuurlijk. Die wasmachine doet het overal. Maar om nu ergens langs de weg een waslijn te gaan spannen is weer iets anders. We kunnen de was ook binnen ophangen, maar dat is niet zo gezellig. Wel snel droog als we de kachel hoog zetten.

Nou en die Hans had beter even kunnen wachten met dat juichen over de WiFi. Mens wat een drama. Met moeite verzenden we een paar e-mailtjes. En deze website uploaden? Nou, vergeet het maar. Maar OHHH dat heerlijke vlees! Biefstukken van 400 gram..........We gaan niet een keer maar twee keer uit eten!!!!
Voor eventuele volgers: Camping El Ovejero kun je beter vergeten, tenzij je geen internet wilt natuurlijk.

En dan die reisburo's. Overal hangen de speciale aanbiedingen om naar al dat moois hier in de omgeving te gaan. "Fijn dat we hier met onze eigen doos zijn en niet met zo'n tour mee hoeven te gaan," zegt Anja. "Ja, want als je al die aanbiedingen nu eens gaat optellen! reageert Hans. "Dan ben je dus een vermogen kwijt!" We blijven er een paar dagen en dan vertrekken we naar de gletsjers van Perito Moreno.
18 november 2013.

"Het regent weer emmers dus om hier nu in de stad te blijven is ook geen optie," klaagt Hans. "Zullen we maar aan rijden?" "Je kunt nu inderdaad beter gaan rijden. Morgen is het weer wel weer beter." valt Anja bij. We vullen de watertanks nog even en gaan op pad.

"Varen daar nu bootjes in de verte?" vraagt Anja. "Ja, ik heb het ook gezien, maar wat moeten die bootjes dan hier doen? Zoveel vis zal hier niet zwemmen." Het worden er steeds meer en uiteindelijk blijken het grote ijsblokken te zijn. Enthousiast schieten we weer een heel rolletje foto's die uiteraard allemaal de prullebak in zullen gaan. Fijn als je dat al tevoren weet. "Dat blok ijs is wel groter dan onze Doos he?"
We komen bij het park aan en betalen onze entree. 5 Dollar per persoon, dat betalen we graag. Als je ziet wat ze er hier allemaal voor doen! "We moeten nog ruim twintig kilometer rijden om bij de gletsjer te komen," merkt Anja op. Het is een mooie asfalt kronkelweg met steile hellinkjes en scherpe bochten. We parkeren de Doos en lopen het pad op. En daar, in de stromende regen, daar is de gletsjer.

We zijn beiden teleurgesteld. "Hij zal zo wel snel smelten met die regen!" "Het gaat al donker worden, laten we maar naar huis gaan. (Zo noemen we tegenwoordig onze Doos.)
Nadat we een vlak plekje gevonden hebben op het "beneden parkeerterrein" maakt Anja een van haar heerlijke maaltijden. Uiteraard brandt ons kacheltje en met een goed boek op de E-reader kan de avond niet meer stuk. "Morgen zien we wel weer verder."

Ja, en zo wordt "morgen" weer vandaag! En vadaag is alles ook grijs en grauw en koud en wind en triest. Maar omdat wij geen tour voor veel geld geboekt hebben, maakt het ons niet zo veel uit. "Blijven we gewoon nog een dagje langer, toch?"
20 november 2013.

Ja, heel soms komt het voor. Hans vroeg in de ochtend naast zijn bed. Vandaag is zo'n dag. Hij wordt wakker, kijkt uit het raam en ziet een cristal blauwe hemel met een opkomende zon. "Dit gaat het worden," denkt hij en klimt zachtjes uit bed. Anja slaapt rustig verder. Water op de pit, koffie in het filter, opschenken en de nieuwe dag kan beginnen!
"Anja, wordt eens wakker,de zon schijnt!" Versuft kijkt ze op en glimlacht. "Kom op, de koffie is klaar, we gaan naar de gletsjer.
Die is helemaal voor ons alleen want er is nog niemand!" We lopen het pad af en dan ineens...... "Ohhhhh, da's mooi!!!!!"
Ja, en dit is dus echt mooi! het overtreft je stoutste verwachtingen!
Volkomen stilte, je hoort geen enkel geluid. Alleen af en toe een harde klap. Dat is als er een stuk ijs verschuift of naar beneden valt. Meestal hoor je de klap en zie je het ijs niet vallen. Dat valt meestal in de gletsjer zelf. Maar het blijft natuurlijk een uitdaging om een fote te kunnen maken van vallend ijs. Zo vaak gebeurt dat niet op een dag, en dan moet je ook je camera nog bij de hand hebben.
Wij hopen dus, maar gaan er vanuit dat dat niet gaat lukken.
Dus zul je het moeten doen met een paar gewone mooie plaatjes. Een selctie uit honderden foto's.
"Mooi, dat blauw tussen het ijs. Eigenlijk moet ik als ik aan gletsjers denk, altijd aan die gladde ijsmassa's denken die grauw en vuil zijn aan de bovenkant. Heb jij dat niet, Anja? Ik heb al zo vaak foto's gezien, maar altijd vuil van boven. Hier is dat helemaal anders!"
Het loopt al tegen vieren als we besluiten naar huis te gaan.
"Je wordt er moe van en die klap die gaan wij toch niet mee maken," zegt Hans vertwijfeld. Anja is het met hem eens en samen lopen we terug.

En dan ineens een harde klap, en echo's tussen de bergen. We kijken om en wat gebeurt??? Juist, er breekt een stuk af en daar zijn wij bij!!!!!! En we hebben de camera ook nog niet in de tas zitten!!!!!! Je moet je proberen voor te stellen, die wand van die gletsjer is 60 meter hoog. Je ziet dus een golf van 30 meter, kun je na gaan hoe groot het afgebroken stuk is!!
Helemaal tevreden lopen we weer verder naar de Doos. We ruimen onze spullen op en rijden aan. "Mooier kan het niet meer worden, Hans," zegt Anja zachtjes.
We rijden het park uit en vinden een stuk verder een mooie plek voor de nacht.

"Hee die Anja, Dat pakken ze ons nooit meer af meid!!!!"
Terug naar de home page
Je bent op pagina: November 2013 Argentinie. El Calafate, Gletsjer Perito Moreno.