Terug naar de home page


Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
Via een smal haarspeldbocht weggetje klimt de Doos hijgend de berg op. Als we boven zijn staan we met drie campertjes op een rij. Twee Nederlanders en een Franse familie. Een heel stuk minder stoer klimmen wij de rest van de berg op. "Dit is zwaar Anja, ik hoop dat het de moeite is daarboven." We kopen onze kaartjes, 50.000 Rial, = Euro 1,30.
Puffend komen we boven ( Hans puft harder dan Anja.) en inderdaad, daar zijn de drie vlammetjes! En omdat het hier al eeuwen water lekt, staan er ook een paar teiltjes om het op te vangen. De bewoners hebben hier altijd feest, zo lijkt het. Maar het is mooi en gezellig en dik de moeite van de klim waard.
Maar dan na een stukje onvervalste Offroad komen we in een rivierbedding tot rust. In de verte zien we nog een zandstorm, maar die blijft in de verte.
Rond de klok van negen rijden we weer aan. "Niet echt ons tijdstip van vertrek, meer ons tijdstip om op te staan met een bakje koffie," kreunt Hans als hij de motor start. De Doos kreunt net zo hard. "Nou alweer op pad? Die klote Mercedes ook! Waar zijn jullie aan begonnen?" knipperen de lampjes op het dashbord. ( De Doos kan natuurlijk niet praten, maar Hans kan uit de lampjes en metertjes opmaken wat hij bedoelt. Komt omdat Hans verstand van auto's heeft.) "Ja," valt Anja in. "Je moet er wat voor over hebben als je met andere mensen samen wilt optrekken." "Ja, maar nu al op stap?" Onze Doos blijft met z'n lampjes knipperen...................

We  gaan verder naar de Oase van Garmeh, een palmbomen bos. Mooi dat dat zomaar in een woestijn kan ontstaan. De Palmen staan erg dicht tegen elkaar en we kunnen er niet tussen parkeren, dus staan we in de brandende zon. Er is een kleine bron met visjes die aan je tenen knabbelen, maar daar hebben we het niet zo op. We maken de Doos stofvrij en kloppen de lakens uit. Lekker fris voor de komende nacht. Vandaag de eerste dag boven de 40 graden Celcius, mens dat is warm. De wind verkoelt niet meer, de wind brandt op je huid omdat die warmer is dan je lichaamstemperatuur. Geen frisse wind dus en heel veel drinken! Het is een uur of 7 en we zitten buiten naast de Doos in de schaduw. Alles wat open kan staat wagenwijd open. De lucht verkleurt en ineens buldert de wind langs ons. Met een enorme lading zand natuurlijk. Het zand waait aan de ene kant naar binnen en aan de andere kant van de Doos komt veel minder zand naar  buiten waaien. De rest blijft in de Doos en we kunnen weer aan de gang. Snel alle ramen dicht maar het leed is alweer geschied. Een uurtje later genieten we van een stoffige Doos maar wel van een mooie roodbruine zonsondergang.

21 mei 2016.

Het went. 's-Avonds wat vroeger naar bed. We rijden dus mooi om 9 uur aan. Zelfs de Doos moppert niet meer. We moeten een beetje opschieten. Wij hebben nog dagen genoeg, maar onze medereizigers hebben een beetje haast. Zij moeten op 28 mei de grens met Turkmenistan over, dan gaat hun visum voor 5 dagen in. Ons visum gaat pas op 2 juni in, dus wij hebben een dag of vier meer tijd.
Vandaag gaan we naar de stuw en waterval van Tabas. Een dikke 100 kilometer asfalt en dan nog 25 kilometer offroad en dan zijn we er. De piste is mooi door en langs een droge rivierbedding. "Nou Anja, de stuw valt een beetje tegen, hoe kunnen ze zo'n lelijk ding maken in zo'n mooie omgeving? Vooruitgang zullen we maar denken."
Een lelijk stuk vooruitgang in een ontstellend mooi berglandschap.            Af en toe een plaatje van de Doos, houdt hem tevreden.

Er komt weer een zandstorm gevaarlijk dicht in de buurt, maar we blijven schoon. "Morgen uitslapen Anja! We hoeven niet te rijden want dan gaan we op ons gemak naar de waterval, heerlijk. Rust."
"Krijg nou wat!" Hans kijkt slaperig op de klok. "Hebben we de wekker niet gezet en word ik toch nog om 8 uur wakker. En we hoeven niet eens te rijden vandaag. Anja, laten we maar op staan, dan hoeven we vandaag niet op het heetst van de dag op pad. Zal ik de koffie maken?" "Hmmmmmm," antwoordt ze.  Een uur later klauteren we door de vallei.
We halen halsbrekende toeren uit om bij het moois te komen.
In Iran ben je nooit alleen, dus ook hier niet. Dan moeten we echt vroeger op staan! De vrouw geeft ons heerlijke frisse komkommertjes. En uiteraard komt dan de vraag: "Mag ik een foto van jullie maken?" En natuurlijk hebben we daar geen bezwaar tegen, er zijn al honderden foto's van ons gemaakt. Alsof we van een andere planeet komen, maar "we komen uit Holland, Nederland." "Ohh," is dan meestal het antwoord. "Welcome to Iran!". Soms worden we met voetballers om de oren geslagen. "Marco van Barsten?"
"He Magriet, mooie plek hier he? Zullen we nog een nacht blijven staan? Straks komt de volle maan op en dat zal wel mooi zijn hier zo tussen de bergen." Ze is het er meteen mee eens. 

Anja maakt weer iets heerlijks klaar wat we lekker buiten onder onze buitenlamp opeten. Nog een kopje thee voor haar en een koffie voor Hans en de avond kan niet meer stuk. En dan wordt het lichter. Achter de berg komt de maan tevoorschijn. Eerst een klein stukje, maar al snel is de hele maan in beeld. "Leuk joh, en die ster rechts van de maan? Dat is Venus." "Dat is geen ster, dat is een planeet," hoor ik in de verte. "Poehh, alsof ik dat niet wist," reageert Hans.
Maandag 23 mei 2016.

De wekker hebben we niet meer nodig. Lekker koffie buiten in de zon. Akita, de hond van Be en Magriet is oud en ziek. Vannacht weer een epileptische aanval gehad. Het gaat snel achteruit met die lieve hond. We zien het somber in. Misschien dat de arts in Nederland een suggestie kan doen? Zodat we hier medicijnen kunnen kopen? Magriet zal de dierenarts bellen.

We rijden die mooie offroad piste weer terug naar de asfaltweg waar we vandaan kwamen.
Vol goede moed stuift onze Doos over het gravel weggetje. "Kijk Hans, hier voel ik me thuis. Net Zuid Amerika, Bolivia!" Totdat.......... we bij de hoofdweg uit komen. Daar heeft een graafmachine een diepe geul gegraven. "Daar zal wel een of andere buis doorheen moeten." Be loopt naar de machinist en vraagt of hij even een stukje van de geul dicht wil gooien. De man weigert dat te doen en dan heb je dus een patstelling.
Anja ziet de bui al hangen en gaat te voet in de hitte en de brandende zon op zoek naar een andere mogelijkheid om op de weg te komen. Ondertussen graaft de machine rustig verder. "Verdomme," zegt Be. "Als we een kwartier eerder geweest waren dan konden we er nog door." "Komt zeker omdat wij zo laat wakker worden? Bedoelt ie dat?" vraagt Hans zich af.
Achter de graafmachine is nog een stuk talud naar de weg. "Daar kunnen we wel omhoog," suggereert Hans. "Ik vraag wel of die machinist een paadje voor ons maakt." Be loopt naar de machinist en die doet wat hem wordt gevraagd. Maar er is haast geboden, de kraan rijdt verder en we hebben maar een paar minuten tijd. Anja komt weer aan lopen. "Hans, ik heb een mooie oprit gevonden. Daar is een stuk van de geul dicht gegooid en er zijn een paar personenauto's over gereden."  "We kunnen nu toch niet ergens anders uit rijden, die man heeft net die oprit voor ons gemaakt," zegt Be en hij stapt in zijn Mercedes 4X4. Schuivend rijdt hij omhoog en onze Doos gaat er achter aan. "Moet je niet eerst de banden half leeg laten lopen?"knipperen de lampjes Hans toe. "Geen tijd voor!" roept Hans terug, we hebben haast. "En mijn opritje dan? Ik ben toch niet voor niets aan het zoeken geweest?" Hans geeft een dot gas. En de Doos weigert omhoog te rijden. In plaats daarvan graaft hij zich vast. "Zie je nou wel, ik heb je gewaarschuwd!" knipperen de lampjes Hans toe. "Sufferd, laat nu de banden maar half leeg lopen of rij achteruit naar Anja's opritje. Niet ik maar jij staat hier voor Joker Hans!" En ja, zo voelt Hans het ook.
We rijden verder. Even later springen de alarmknipperlichten aan. "Stommeling, stommeling, stommeling, stommeling," knippert het.
"Ja lieve Doos van ons, je hebt gelijk. Het moest allemaal zo vlug, ik heb me weer laten beinvloeden. Sorry!" De knipperlichten knipogen terug. "Het is al goed joh!" Hans grijnst en is zijn chagrijnige bui alweer vergeten. "It's all part of the adventure," glimlacht hij.

Het is een warme dag vandaag. Als we net boven de 42 graden zitten stopt Be langs de weg. Hij is in een stuk metaal gereden en de rechtervoorband staat te sissen. Na drie kwartier, een hoop zweet en drie flessen water kunnen we weer verder. "Blij dat wij niet van die grote wielen hebben........."
Zo, het is weer tijd voor een plaatje van oude auto's. Deze Mack's reden hier 40 jaar geleden al en je komt ze nog dagelijks hier tegen. Een ding is zeker, bouwjaar voor 1979, het jaar dat de Sjah vertrok. Ze hebben trouwens ook best grote wielen!

Rond een uur of vier weet Be meestal wel een leuk plaatsje te vinden voor de nacht. Hij heeft daar duidelijk een neus voor. Hans ziet ze ook wel, maar dan als we er al voorbij zijn en dan is het vaak niet mogelijk om terug te gaan. Het is gezellig zo met z'n vieren, we lopen de deur niet bij elkaar plat en missen alle vier ons biertje en ons wijntje. Jammer dat Akita niet echt beter wordt. We hebben medicijnen bij een apotheek gekocht en die slaan wel aan, maar ze wordt met de dag zwakker, zakt soms wel eens door haar achterpoten.
De volgende morgen worden we al voor de wekker wakker. De herder komt met zijn schapen en geiten het terrein op lopen. De beestjes verrekken van de dorst en vallen het waterbassin aan en wij staan vreselijk in de weg. Hans start snel de Doos en zet hem een stukje verder. De herder zwaait vriendelijk terwijl hij zijn ogen uit kijkt. Overlanders op mijn terrein!

We komen langzamerhand dichter in de buurt van Mashhad. De tweede religieuze stad van Iran. Vrouwen worden steeds meer binnen gehouden en zijn zwarter dan ooit gekleed. Kun je je voorstellen als zo'n groepje Chadors in het donker de straat oversteken? Ze vertrouwen op Allah, die zal hen leiden. Dat brengt ons in een moeilijke positie want wij hebben niemand om te vertrouwen, wij moeten het zelf doen.


Soms laat Allah ook een steekje vallen en dan is het oh zo mooie Peugeotje ineens veranderd in een onherkenbaar wrak.
Dan heb je als inzittende natuurlijk wel een probleem. Temeer omdat de auto's hier helemaal geen airbags of zo hebben, en gordels worden, als ze er al in zitten, ook niet gedragen. Heb je ook niet nodig, "Allah leidt en helpt ons."

Maar blijkbaar hebben de Ayatolla's toch niet zo'n goed vertrouwen in Allah, of misschien gebruiken ze gewoon hun hersens die Hij hen gegeven heeft. Zij zorgen er voor dat de mooie wrakken langs de autoweg geparkeerd worden. Niet dat het iets uit maakt. "In die auto zal wel een ongelovige gereden hebben................"
En zo komen we uiteindelijk met z'n vieren in Mashhad aan. Aan de rand van de stad, vlak bij het vliegveld is een groot park. Bomen en veel schaduw. De plek voor de mensen uit deze grote stad om hun vrije dag door te brengen. Iraniers picknicken graag en op vrijdag, hun vrije dag, komen ze met een paar duizend man het park in. Met z'n vieren op de brommer of met z'n achten in de Peugeot 405. Kleedje en kussens op de grond, vuurtje er bij en smullen maar. Heel gezellig en we hebben aanspraak genoeg. "Where are you from? Oh Holland, welcome to Iran. May I take a picture of you?" Er worden meloenen, appels en complete warme maaltijden bij ons afgegeven. Leuk die gastvrijheid, maar ook een beetje beklemmend.

We worden de volgende ochtend wakker, maken een bakje koffie en Hans gaat naar buiten. Be zit al onder een boom in de schaduw. Hij loopt naar Hans toe. "De kogel is door de Kerk, Hans," zegt hij. "Door de Moskee bedoel je." "Nee, serieus. En we willen geen commentaar en al helemaal niet dat je je best gaat doen ons op een ander idee te brengen." "Wow, wat krijgen we nu?" vraagt Hans. "We hebben samen besloten om terug naar Nederland te gaan. Dit gaat niet lukken met onze Akita." "Je hoeft jezelf niet te verdedigen en ons uit te leggen waarom, Be. Als je er genoeg van hebt of het niet meer ziet zitten is dat jullie beslissing. Die respecteren we. Maar ik vind het helemaal geen leuk idee van je!"

Geschrokken stapt Hans weer in de Doos. "Wat is er aan de hand?" vraagt Anja. "Ze gaan terug naar Nederland, voor de hond zegt Be." "Terug naar Nederland?" Anja's mond valt open. "Het zat er al aan te komen, maar toch schrik ik er van, Anja. Ik ben toch een beetje bang dat de hond gebruikt wordt als excuus." "Ben ik ook bang voor. Jammer dat die mooie reis naar Mongolie hier stuk loopt. Magriet is zeker een half jaar bezig geweest met de voorbereidingen, dit was haar droomreis. Maar ja, het is hun beslissing, ik ga daar niet tegen in." Anja loopt naar buiten en Be vertelt het verhaal nog eens.
Hans zijn dag is kompleet naar z'n gort. Zonder verder te spreken drinkt hij zijn koffie. Stoeltjes naar buiten onder de boom. In de schaduw kijkt hij teleurgesteld voor zich uit. Magriet komt en legt alles nog eens uit. "Lieverd, je moet doen wat je vindt dat je moet doen. Je hoeft ons niets uit te leggen en je hoeft je ook geen zorgen over ons te maken. Wij redden het wel. Wij hebben dezelfde voorbereiding gemaakt als jij, dezelfde dingen uitgezocht. We gaan dat gewoon doen, spannend, onbekend, eng of niet. Ik vind het heel jammer voor je en ik hoop dat je het volgend jaar nog eens probeert." "Natuurlijk, ik heb mijn huiswerk al klaar!" glimlacht ze. "Hoor ik hier twijfel?" denkt Hans.
De Doos zijn tanks moeten gevuld worden met water, de wasmachiene moet aan. We rijden naar de waterkraantjes en vullen de tanks. Hans is er met zijn gedachten helemaal niet bij. Het lukt allemaal niet met de slang en de kraan en de rest. Als de tanks vol zitten en het water in het rond rond spuit hangt hij de slang aan een reservewiel en gooit de zijdeur van de bergruimte onder het bed dicht. Onze garage noemen we die. We rijden terug naar onze plek en in de bocht naar links klapt de deur open, tegen een geparkeerde auto van iemand die ijsblokken komt brengen. Een hoop geroep en Hans stopt. Hij loopt terug en kijkt vragend naar de eigenaar en het groepje mensen wat er al snel bij staat. "Heb ik dat gedaan?" "Ja," knikken ze met een glimlach. "Hmm, ze vinden het niet zo erg, is ook al een oude bak," denkt Hans nog. Hans loopt terug naar de Doos. "Grote schade?" vraagt Anja. "In Nederland  zou die Total Loss zijn, we moeten een copie van de verzekeringspolis maken. Die zullen we wel nodig hebben."
"Ben ik blij dat we de Doos verzekerd hebben!" antwoordt Anja en pakt de printer uit de kast. Een paar minuten later loopt Hans terug naar het groepje Mannen. De chauffeur is druk aan het telefoneren en straalt. Zijn dag kan niet meer kapot. Een toerist nog wel, dat brengt geld in het laadje," denkt hij nog.
Er is een Engels sprekende man bij gekomen. Hans geeft de copie van zijn verzekeringspolis aan hem. "Dit zijn zijn Iraanse verzekeringspapieren," zegt hij. "Ze hebben hun auto hier verzekerd." De glimlach van de chauffeur verdwijnt als sneeuw voor de Iraanse hitte. Hij is er helemaal niet blij mee. Een van de parkwachten komt er bij staan en glimlacht ook. "No problem Mister!" 

De parkwachter stelt nog voor om gewoon te betalen want dat gaat veel sneller en het ijs in de auto ligt te smelten en dat kost ook nog geld. Maar Hans houdt voet bij stuk. "Ik heb een hoop geld voor deze verzekering betaald, ik ga nu niet nog eens betalen!" Boos loopt hij weer terug naar de Doos. De parkman loopt achter hem aan. "Weet je zeker dat je niet liever wat betaalt? Met de verzekering geeft het veel ellende en dat kan dan heel lang gaan duren. Misschien dat je hier dagen moet blijven wachten." Hans kijkt de man boos aan. "No sir!" Hans heeft het er helemaal mee gehad en hij loopt verder. "Oke," zegt de man, "dan ga ik de politie bellen." Niet geschrokken haalt Hans zijn schouders op. "Zoek het maar uit."

Een uur later komt met luide sirene de politiewagen aanstuiven. Hij wil het origineel van de polis hebben, maakt een schadeformulier op en na een half uur is alles rond. Handen schuddend loopt Hans terug naar de Doos. "Wat een klote dag!"

Vrijdag 27 mei 2016.

We nemen afscheid van Magriet en Be. Zwaaiend rijden ze het terrein af en wij blijven achter. Het is leuk om onderweg mensen te leren kennen, alleen het afscheid..........

Constant komen er brommners volgeladen met mensen en spullen. Later staan de auto's in de file om het park binnen te komen. Overal worden kleedjes neergelegd en spullen uitgestald. Onder elke boom zit wel een groepje. We spelen weer als fotomodel en het wordt een leuke dag. Gezellig met zo veel mensen. "Van deze misschien wel duizend mensen zijn wij de enigen die op een stoel zitten, valt je dat niet op?" vraagt Anja. "Nou je het zegt." Even later zit er een peuter op Anja's schoot. Voor de foto!

Rond de klok van zeven is iedereen weer verdwenen, alleen de Doos en wij staan er nog. "En nergens geen rommel. Alles nemen ze in plastic zakjes mee." "Nou, dat is wel even anders dan in Turkije, daar zou het een rotzooitje zijn." We ruimen onze stoeltjes op en gaan naar binnen. Morgen gaan we langzaam richting grens. Naar Turkmenistan!
Iran Deel III

19 mei 2016.

En na een heerlijke rustige nacht: "Goedemorgen, zal ik de koffie maken?" Hans heeft een vrolijke bui. Er is geen extra zand binnen gekomen. "Vandaag naar Chak Chak. Daar is op de berg een klooster waar al eeuwen drie vlammetjes branden." "Was dat niet voor geloof, hoop en liefde?" vraagt Anja. "Ik dacht ook zo iets, het is een speciaal geloof wat deze mensen aanhangen en toeristen mogen komen kijken.
Woensdag 01 juni 2016.

"Anja, van harte gefeliciteerd met je trouwdag! Koffie?" De laatste paar dagen hebben we op een mooi plekje bij een Turkse T.I.R. parking gestaan. We waren een beetje te vroeg aan de grens, maar met het kortlopende visum van Turkmenistan kunnen we het ons niet veroorloven om een dag te laat te komen. En een dagje pech of een ongelukje zit in een klein hoekje.

We staan nu in Bajgiran, een minuscuul klein uitgestorven dorpje vlak aan de grens met Turkmenistan. Bliksemschichten rondom en de donder galmt tussen de bergen door. En hagelstenen zo groot als dobbelstenen. Iran heeft er moeite mee dat we het gaan verlaten.

Donderdag 02 juni 2016.

In nog geen half uur is alles afgewerkt, carnet afgestempeld, paspoorten afgestempeld. "Did you have a good time in Iran?" vraagt de man bij het laatste loketje. "Oh yes!" antwoordt Hans enthousiast. "You will not like Turkmenistan." "Why not?" "Turkmenistan is a very bad country."
"Nou, daar kunnen we mee vooruit," denkt Hans. "Op naar Turkmenistan!!!!"

We hebben een grandioze tijd gehad in het land van de Ayatolla's. En die Iranieers? Heerlijke mensen, maar je moet er mee opletten. Ze komen naar je toe met een doos koekjes, stappen daarna in hun auto en rijden met een stralend gezicht de voeten van je benen af. Geef ze een auto en zelfs Allah heeft moeite om ze bij te houden. We hebben het gered in het vreselijke verkeer, slechts een klein ongelukje. Dus voor ongelovigen doen we het niet slecht. Dit land is een aanrader, hoewel Anja wel blij is dat ze haar hoofddoekje en lange broek niet meer aan hoeft. We willen nog wel eens terug komen.