Terug naar de home page


Turkmenistan.

02 Juni 2016.

Ja, dan is Turkmenistan toch wel anders. We rijden een grenspost binnen waar alles wit is van het Marmer. Omdat er wat constructie fouten in het gebouw zijn moeten we tussen een lantaarnpaal en de paleistrap door rijden. Er hangt een stroomkabel tussen het mooie witte gebouw en de lantaarnpaal. Hans stopt, niet van zins om de kabel kapot te rijden.
Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
Stadspoort Asjchabad.
"Door rijden!" roepen een paar dunne pubers in een soldatenpakje. "Zouden ze al 16 zijn, Anja?" De groene cowboy hoed die ze dragen past er wel bij, maar ook dat boezemt bij Anja en Hans geen gezag in. Hans blijft staan en gebaart dat we niet onder de kabel door kunnen. "Door rijden!" Roepen ze weer. Althans, dat begrijpen wij er uit, we verstaan er uiteraard geen bal van. Hans zet de motor van de Doos uit. "Zo, nu snappen ze het wel." Maar de pubers houden voet bij stuk, regel is regel en order is order nietwaar. Anja stapt uit om de jongens op hun vergissing te wijzen. Ze loopt die mooie Marmeren trap op en paniek breekt los. "De trap af!" roepen de pubers. Een van hen rent naar boven om haar naar beneden te trekken. Anja wijst nog, maar dat heeft weinig zin. "Doorrijden!" Hans stapt ook uit en wijst dat de kabel te laag hangt en dat we er niet onderdoor kunnen. Een van de pubers komt in aktie en springt lenig op de bumper, dan op de motorkap om op het dak te klimmen. Hans trekt hem in een razendsnelle reactie naar beneden. "Hier klimt niemand op ons dak!" Hoewel ze onze taal niet spreken weten ze blijkbaar goed wat Hans bedoelt.

Maar zoals overal op deze aardbol, komt ook hier het verstand met de jaren. Er komt een wat oudere douanebeambte aan lopen. Hij suggereert dat de pubers misschien iets kunnen pakken om de kabel omhoog te duwen? Even later komt er een met een grote inspectie spiegel aan lopen en hij tilt de kabel omhoog. Hoe simpel kan het zijn?

We moeten naar de paspoortcontrole, maar helaas, het is twee minuten voor twaalf. Lunchpauze...... Een uur later gaat het loketje open en twee uur later hebben we onze visa in de paspoorten zitten. Anja is nu klaar, maar voor Hans gaat het feest nu beginnen. Van het kastje naar de muur want er moet betaald worden en stempels gezet. Voor de verzekering, de dieseltoeslag, het desinfecteren van de Doos, (wel betalen maar niet doen) en meer van dat soort dingen. Een van de mannen zit serieus onze permit in te vullen. Hij tekent de letters precies in de vakjes. Die heeft hier duidelijk op geoefend. Duurt een kwartiertje maar dan ziet het er ook mooi uit, en stempels........... daar zijn ze dol op.
We zijn dik driehonderd Dollar armer als we klaar zijn. We moeten een aangegeven route rijden welke op de permit staat ingetekend en mogen daar ook niet van afwijken. "En foto's maken in de hoofdstad Asjchabad? No Way!!!!"
Welkom in Turkmenistan of zoiets staat er boven de acht baansweg welke de stad in loopt.
We rijden de stad in, ligt maar 40 kilometer van de grens en onze monden vallen werkelijk open van verbazing. Dit is werkelijk te zot voor woorden! De vorige machthebber is er mee begonnen en zijn opvolger weet van geen ophouden. Alles wat je ziet is Marmer, spierwit en allemaal geimporteerd uit Italie. Gelukkig is het een beetje bewolkt, anders zouden we echt verblind worden.
De Presidenten hebben duidelijk iets met palen. Nog nooit zo'n mooie collectie lantaarnpalen in een stad gezien. Wit Marmer bushokjes met een binnenruimte met airco.
Nog meer lantaarnpalen en gepolijst roestvrij stalen verkeerslichten.
En zoiets moois moet onderhouden worden. Overal zie je mensen lopen te poetsen. De straten worden met de veger geveegd, de leuningen van de bruggen worden met een lapje gepoetst. En de stoplichten natuurlijk ook. Waar je ook in de plantsoenen kijkt, je ziet overal vrouwen met harkjes en schepjes onkruid wieden. Dit land is na Noord Korea het meest communistische land ter wereld. Je wordt hier geen straatveger of poetser, je wordt te werk gesteld.

Toegegeven, het ziet er allemaal wel gelikt uit hoor! We gaan naar een shopping Mall en kopen de supermarkt leeg. Eten heerlijke kipjes in een restaurantje.
En als we ook nog een mooi plekje voor de nacht vinden bij een sportcomplex, kan onze dag niet meer stuk.
We hebben een transit visum van 5 dagen en we mogen niet van de aangegeven route afwijken. "Waarom geven ze ons een transit visum voor 5 dagen als de hele weg door het land maar krap 700 kilometer lang is?" vraagt Hans zich af. "Dat rij je toch in twee dagen? Moet je kijken wat een prachtige wegen ze hebben aangelegd."

Het is een warme nacht en uiteindelijk vallen we in een zachte bries van onze ventilatoren in slaap. Niet voor lang, om 6 uur in de ochtend komen de eerste sporters weer aan rijden. Ze lopen om de auto heen en vertellen tegen alkaar hoe spannend het moet zijn om met zo'n auto helemaal uit Nederland te komen rijden. Waar zouden ze naartoe gaan? "Naar China," moppert Hans, "mag ik nu weer gaan slapen?"

Een paar uur later zitten we aan de koffie. "Zullen we eerst nog even de kannen vullen met diesel?" stelt Anja voor, "en waar gaan we ze laten?" "Er kan er nog een in de garage als we het trapje binnen op bed leggen. De andere kan in de cabine tussen de voorstoelen. Ik wil ze eigenlijk niet achterop het fietsenrek hebben. Allemaal gewicht te ver achter de achteras en dan ook nog de vraag of dat fietsenrek 60 kilo kan hebben over slechte wegen.."
Hans hevelt de dieselolie uit de reserve tank van de Doos. Ze vullen hier aan de pomp geen plastic kannen. Daarna naar de pomp om de reserve tank weer te vullen. Er zijn hier in Turkmenistan voldoende pompstations, elke twee honderd kilometer kom je er wel een tegen. De Dieselolie welke we hamsteren is voor ons volgende land, Uzbekistan. Daar is geen Dieselolie te koop aan de pompstations, alleen Benzine en Gas. Je kunt het kopen, als het al lukt, op de zwarte markt. Voor een Dollar per liter of duurder. Hier kost het 16 cent per liter.

Via een mooie en later iets minder mooie weg komen we bij de gaskraters. Foute gasboringen welke vol met water of modder staan. De mooiste is die van Darvaza, dat is een brandende krater. In de vorige eeuw is daar iets met het boren fout gegaan, een explosie volgde en vanaf dat moment blies aardgas door honderden gaten in de krater. Dat was niet meer af te dichten, dus uiteindelijk hebben ze het gas aangestoken. Met het idee dat dat na een paar jaar weer uit zou gaan. Maar niets is minder waar, het brandt nog steeds als honderden fakkel
Wij gaan niet zonder voorbereiding op wereldreis. Veel info halen we dan ook van websites van anderen die ons voor gegaan zijn. Dan hoeven we niet zelf het wiel nog eens uit te vinden. Nederlanders die hier twee jaar geleden waren schreven dat je hier alleen maar met een 4X4 kunt rijden. Duitsers die hier vorig jaar waren schreven zelfs dat ze met hun Toyota
in de lage gearing moesten! Nou nemen wij dit soort verhalen meestal met een grote korrel zout. Het klinkt natuurlijk heel stoer als je schrijft dat je zelfs met je 4X4 in de lage gearing moet om er te komen.
Nu weten wij dat we geen 4X4 hebben, die hebben we bewust ook niet gekocht. Niet nodig, zonde van je geld en weer iets wat kapot kan. Maar telkens als we dit soort stoere verhalen lezen wordt Hans toch een beetje zenuwachtig. Want we willen natuurlijk WEL naar die mooie plekken toe!
We stoppen onder aan de helling. Anja zet koffie en ondertussen laat Hans de banden half leeg lopen. "Ik zal me toch niet nog een keer laten pakken. Er is geen grote Mercedes Truck om me hier uit te trekken, die is al weer op weg naar Nederland. Banden op 3 Bar en het moet lukken............" denkt hij.
"Ben je zenuwachtig, Hans? Weet je zeker dat je dit moet doen?" vraagt Anja. "Meent ze dat nou?" vraagt Hans zich af. "Heeft zo zo weinig vertrouwen in mij? Maar stel je voor dat die Toyota rijders gelijk hebben? En ik me hier in de shit vast ga rijden? Wat moeten we dan doen? Dan heb ik Anja daar mee opgescheept." denkt Hans nog.

"Ach Anja, zijn we niet vaker gewaarschuwd? Toen we de gevaarlijke Oceaan met onze zeilboot over gingen steken? Toen we naar dat gevaarlijke Zuid Amerika gingen?" "Je weet het, een gewaarschuwd mens telt voor twee." antwoordt ze. "Geen angst is groter dan de angst welke u vreest! Kom, we gaan. Er wacht ons iets heel moois aan de andere kant van het pad!"
Langzaam brommen we de eerste helling op. "In z'n tweede versnelling houden en boven 2000 toeren." De Doos geeft geen krimp. "Dit lijkt een beetje op de duinen in Marokko en op de Laguna Route in Bolivia." vindt je niet Anja? We genieten van het uitzicht boven aan de heuvel. We komen bij het stuk waar de Duitser over schreef. "Naar beneden is geen probleem, dat blijkt wel. En omhoog zien we morgen wel. Hoe ver is het eigenlijk?" "Ik dacht iets van 9 kilometer," antwoordt Anja. "Shit, da's nog een eind."
We rijden langs de krater. "Ziet er niet zo bijzonder uit he?" merkt Hans een beetje teleurgesteld op. "Het wordt pas mooi als het donker wordt. Zullen we hier bij de krater parkeren of rijden we een stukje verder?" "Nou, eigenlijk vind ik dat je er niet te dicht bij moet gaan staan, ik weet niet waarom, gewoon mijn gevoel. Voor je het weet worden we vannacht uitgegast." Vlak bij de krater is een bergje, we parkeren de Doos er achter. "Hier staan we zeker safe!"
"Even pauze en dan koffie," roept Anja naar Hans die buiten de banden controleert." "Goed plan. An!"
Een half uur later zitten we op onze stoeltjes boven op de berg. "Is er verdomme een auto bij de krater gaan staan!" "Ja, dat zal wel zo'n tourman zijn. Die wil zijn gasten natuurlijk vlak bij dit wonder hebben. Hij laadt zijn stoeltjes al uit," antwoordt Anja. "Dan hadden we net zo goed onze Doos daar ook neer kunnen zetten, die ziet er mooier uit dan die bak." Een beetje teleurgesteld kijkt Hans in het rond. De tourguide komt naar onze plek achter de berg. Hij haalt de stukken hout op die bij een vuurplaats liggen. Misschien heeft hij die een andere keer hier achter gelaten. Hij vraagt of we hier blijven slapen. "Ja, mooie plek!" antwoordt Hans. "Later this evening I will drive back to the city. My guests have to catch their plane to France." En zo loopt hij met zijn hout terug naar de krater.
Er komen nog meer auto's. Maar die parkeren gelukkig een stuk verder. Er worden tentjes opgezet.

Langzaam valt de duisternis. "Zullen we eens naar beneden lopen, Hans?" Anja pakt haar statief en de camera. Hans neemt de iPods mee, hier kan niets meer fout gaan. En we schieten foto's, ontelbaar veel foto's. "Wat heeft de mens het toch makkelijk nu camera's digitaal zijn en we geen Kodak rolletjes meer mee hoeven te nemen. Nu kunnen we meteen zien of de foto een teleurstelling is, daar hoeven we dan geen week meer op te wachten. En zo'n SD kaartje, daar kunnen wel 1000 foto's op. En op zo'n Kodak rolletje konden er maar liefst 32 op. Dat is nou vooruitgang!" Hans zwaait naar Anja. "Maak maar foto's schat, die kaart krijg je vanavond niet vol." glimlacht Hans
Nadat in een windvlaag de haren van Hans zijn arm zijn geschroeid wordt het tijd om weer op de berg te klimmen. Met haar camera op het statief schiet Anja nog een paar honderd foto's met allerlei verschillende instellingen. Je weet wel, ASA, belichtings tijd, en diafragma.  "Joh Anja, hoeveel heb je er nu al?" "Geen flauw idee, maar ik vind het gewoon leuk om te doen."

Even later komt er een zaklampje de berg op. "We krijgen gasten. We kunnen onze krukjes aanbieden." Het blijkt ook een tourman te zijn, met twee Japanse gasten. Zij puft even uit op ons krukje voordat ze de laatste 20 meter naar de top klimmen. Ze blijven daar zeker een half uur en komen dan terug. De zaklamp van de gids is leeg en met de hulp van het lampje in haar telefoon klauteren ze naar beneden. Hans licht ze bij met zijn lamp. "Je zal uit Japan hier komen en dan met zo'n gids de berg op moeten?" "Ja, maar een slimme echte vrouw heeft haar spullen op orde, dat zie je wel he?"

Zachtjes ruist de vuurkrater is de verte. Het geluid waait door onze open ramen over onze kussens. "Kijk, wij zijn toch maar mooi hier! Hadden we naar de Toyota mensen geluisterd dan waren we dit misgelopen. Je zou haast denken dat ze dat soort onzin expres schrijven. zo van: Dit is alleen voor ons, wij toere 4X4 rijders." "Hou nou onderhand eens op over dat Toyota volk. Het is iedereen nu wel duidelijk dat ze niet van jouw bloedgroep zijn." "Jawel, we zijn wel degelijk van dezelfde bloedgroep, we zijn allemaal onderweg om onze dromen na te jagen, zij op vier wielen en wij op zes!"

Midden in de nacht wordt Hans bezweet wakker. "Wat is er?" "Ik droomde dat ik zand moest scheppen, bergen zand..............." Na een ietwat onrustige nacht zit hij aan de koffie. "Ik ga onze Dashcam weer monteren. Maken we een film van onze weg terug straks. Dan hebben we op de film dat we wel degelijk de berg in het mulle zand omhoog komen. Zet ik ooit op YouTube!"

En ja, we hebben een filmpje van ruim 19 minuten, non stop in kleur, geluid en breedbeeld. Gelukkig dat de tijd van Kodak voorbij is!
De vierbaansweg verandert in een tweebaans. Daarin zitten zo'n grote gaten dat het onverantwoord is om er op te rijden als je sneller dan 50 wilt. Dus gaan we op de piste rijden die er naast ligt. Dat moet ooit een mooie nieuwe weg worden, maar er is een crisis in dit Olieland. De olieprijs is gehalveerd, de inkomsten dus ook. En alles moet klaar zijn in de hoofdstad omdat daar in 2017 de Aziatische spelen gehouden worden. En dan moet alles er uit zien als in Riad of Oman. En dat kost geld, veel geld. Dus blijft de bevolking op het platte land aan modderen over bijna onbegaanbare wegen.
Bij elk dorp is een politiepost, met grote STOP borden en camera's. En telkens willen ze onze mooie permit zien en dan mogen we weer verder. Er is slechts een keer om geld gevraagd. "NO dus!"
Over een stuk van twee honderd kilometer rijden we meer dan vijf uur. "Anja, ik heb het helemaal gehad, ik ben echt helemaal kapot. Nu snap ik ook waarom we vijf dagen de tijd krijgen om door dit land te komen!"

06 juni 2016.

We rijden de grenspost binnen. Staat er een puber met cowboyhoed. "Good morning, can I have your passports please?" De jongen kijkt goed want met een "Happy birthday mister!" geeft hij de paspoorten terug. We zijn binnen een half uur het land uit maar dan Uzbekistan binnen komen....................................... 
Tot de volgende keer, fijn dat jullie met ons meereizen!