Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
Tadjikistan Deel I
11 juni 2016.
Vandaag een fijne grensdag. "Het heeft dus wel degelijk zin om laat in de avond bij de grens aan te komen. De voetbalwedstrijden op de TV zijn veel interessanter dan wij," glimlacht Anja. "Hier krijg ik goede zin van. Uzbekistan uit in een half uurtje en drie kwartier later zijn we in Tadjikistan."
Rond elf uur passeren we de laatste slagboom en rijden een stikdonker Tadjikistan binnen. "Als we nu nog een plekje moeten zoeken kan dat wel even duren. We weten hier van niets." We besluiten om naar Dushanbe door te rijden. "Dat is maar 68 kilometer."
11 juni 2016.
Vandaag een fijne grensdag. "Het heeft dus wel degelijk zin om laat in de avond bij de grens aan te komen. De voetbalwedstrijden op de TV zijn veel interessanter dan wij," glimlacht Anja. "Hier krijg ik goede zin van. Uzbekistan uit in een half uurtje en drie kwartier later zijn we in Tadjikistan."
Rond elf uur passeren we de laatste slagboom en rijden een stikdonker Tadjikistan binnen. "Als we nu nog een plekje moeten zoeken kan dat wel even duren. We weten hier van niets." We besluiten om naar Dushanbe door te rijden. "Dat is maar 68 kilometer."
Over perfect verlichte vierbaanswegen rijden we er in drie kwartier naar toe. "Heerlijk om de Doos even op de staart te trappen." Hans geniet er van.
We parkeren ergens in de stad aan de kant van een brede rustige straat, bijna geen verkeer dus rust. Toch nog even een Yoghurtje, een behoorlijke maaltijd is er vandaag bij ingeschoten.
Rond de klok van een is het bedtijd en we slapen als twee jonge hondjes in een mandje met een lattenbodem.
Zondag 12 juni 2016.
De ochtend begint voor de inwoners van Dushanbe vroeger dan we dachten. "Anja, het is toch zondag vandaag? Moeten die mensen niet uitslapen?" "Weet ik niet," antwoordt ze suf, "dit is toch weer een Moslim land? Die hebben op vrijdag vrij."
We parkeren ergens in de stad aan de kant van een brede rustige straat, bijna geen verkeer dus rust. Toch nog even een Yoghurtje, een behoorlijke maaltijd is er vandaag bij ingeschoten.
Rond de klok van een is het bedtijd en we slapen als twee jonge hondjes in een mandje met een lattenbodem.
Zondag 12 juni 2016.
De ochtend begint voor de inwoners van Dushanbe vroeger dan we dachten. "Anja, het is toch zondag vandaag? Moeten die mensen niet uitslapen?" "Weet ik niet," antwoordt ze suf, "dit is toch weer een Moslim land? Die hebben op vrijdag vrij."
Vlaggemast van meer dan 60 meter hoog.
"Nou, laat ik dan maar koffie maken, ik ben nu toch wakker en dan kunnen we voor het heetst van de dag een beetje door de stad kijken." "Ja, en we moeten op pad voor geld. Telkens weer een andere valuta en telkens weer uitzoeken waar we het kunnen halen en wisselen." "We kunnen hier gewoon pinnen hoor, zelfs US dollars. Dat moet geen probleem zijn, alleen even uitzoeken waar."
Dushanbe is een mooie stad. Veel brede straten, de meeste vier of zesbaans. Rustig rijdend verkeer, op de taxibusjes na natuurlijk!
En alles is groen, overal gootjes met water voor de bomen en sproeiers op de gazonnen en bloemperken. Wel even opletten, hier rijden trollybussen en die hoor je niet aankomen. Je breekt je nek over de dikke Toyota's en Range Rovers. En natuurlijk overal grote posters van de man die dit allemaal mogelijk maakt.
Hij woont in een inmens groot paleis met een grote gouden koepel. We proberen foto's te maken maar worden overal door veiligheidsmannen weggestuurd. Dus alleen een plaatje van de triomfboog en de vlaggemast in zijn tuin. We vinden een paar pinautomaten, de meeste naast grote dure hotels. Dat zijn ook de automaten waar we US Dollars kunnen pinnen.
En alles is groen, overal gootjes met water voor de bomen en sproeiers op de gazonnen en bloemperken. Wel even opletten, hier rijden trollybussen en die hoor je niet aankomen. Je breekt je nek over de dikke Toyota's en Range Rovers. En natuurlijk overal grote posters van de man die dit allemaal mogelijk maakt.
Hij woont in een inmens groot paleis met een grote gouden koepel. We proberen foto's te maken maar worden overal door veiligheidsmannen weggestuurd. Dus alleen een plaatje van de triomfboog en de vlaggemast in zijn tuin. We vinden een paar pinautomaten, de meeste naast grote dure hotels. Dat zijn ook de automaten waar we US Dollars kunnen pinnen.
We pinnen Dollars want in Iran kun je geen geld pinnen, daar kun je alleen met contante Dollars op pad. Dus nu is ons potje weer aangevuld. We proberen ook lokale valuta te pinnen, maar geen automaat die iets aan ons kwijt wil.
Als we goed kijken zien we twee Nederlanders bij een andere pinautomaat staan. We kennen hen al uit Khiva in Uzbekistan. Ze zijn met zijn vieren, twee met elk een KTM motorfiets, de anderen in in oude Land-Rover Discovery. (Met airco!!) Leuke lui, hebben we in Khiva veel plezier mee beleefd. "We krijgen geen geld uit de automaat, hoe doen jullie dat?" klinkt het. Anja legt uit dat we Dollars gepind hebben en dat we daar een deel van willen wisselen op straat of in een hotel. "Waar hebben jullie dat dan gedaan?" "Nou, een eind verder is een duur hotel en daar stond een uur geleden jullie auto voor de deur. Daarnaast is een pinautomaat met Dollars." "Zo dicht bij? Vlak bij ons hotel is een leuke kroeg, ze noemen het de Irish Pub. Zullen we daar dadelijk een biertje drinken?" "Dat lijkt ons een heel goed plan," Anja kijkt Hans aan. "Zullen we mee gaan?"
Een half uur later zitten we met z'n vieren aan een groot glas koud bier. "De twee anderen liggen ziek in bed maar die komen straks ook nog wel. Dit is een goeie tent, gezellig en we hebben hier gisteravond ook gegeten. Was lekker!" Hier hadden bij Hans dus de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Of misschien rinkelden ze wel en heeft hij ze niet gehoord vanwege de harde muziek. (Gisteren hier gegeten en nu de helft ziek in bed?)
We pakken nog een biertje en nog een. "Zullen we chicken wings bestellen? Die waren gisteren ook heel lekker!" En inderdaad, ze zijn lekker. Na een half uur: "Zullen we nog een bordje bestellen?"
De andere twee Nederlanders komen er bij zitten, eten droog brood met thee. "Hoe rijden jullie morgen? Er zijn twee wegen die naar Khorog gaan. De M41 en een weg via het zuiden. Die M41 is de grote doorgaande Pamir Highway. De weg naar het zuiden is wat langer maar veel beter had ik begrepen." "En wat doen jullie?" vraagt Hans. "Wij gaan voor de korte, de M41." Ja, dat waren wij ook van plan, maar weet je dat iedereen zegt dat je beter de zuidroute kunt nemen omdat die weg veel beter en sneller is?"
De avond breekt aan en we sluiten af met een heerlijk diner. "Zullen we naar de toren gaan? Dat is hiernaast. Daar zijn we vanmorgen ook geweest voor een kop koffie en het uitzicht over de stad is grandioos." "Ja leuk," zegt Anja, "anders moeten we in die warme Doos van ons gaan zitten." De twee zieke reizigers gaan weer naar hun hotel en wij gaan mee de toren in. Een chique lift brengt ons naar de 19e etage. De deur schuift open en we staan midden in een nachtclub. Laser lichten flitsen en de muziek schalt ons tegemoet. "Er zijn geen klanten, zeker nog te vroeg?" reageert Hans verbaasd. Een aardig vrouwtje loopt met ons mee naar het buiten terras en het uitzicht is grandioos. "De vlag van het paleis is inderdaad nog veel hoger dan deze toren, er staat zelfs een rood licht op voor de vliegtuigen," mompelt Hans terwijl hij een foto probeert te nemen. "Veel te donker!"
De vrouw, een jaar of 25, zet een tafel neer en komt met koffie, daarna met "Nog een biertje dan?"
Even later komt ze enthousiast aan rennen. "Kom binnen kijken, er is een danseres!" En inderdaad, in een compleet lege nachtclub danst een vrouw met haar buik, borsten en billen. De muziek is grandioos en het ritme zweept haar op. "Wie had dat nu hier verwacht?" "Wel leuk, maar ik vind haar een beetje van de stevige kant." roept Hans boven de muziek uit. Alsof onze gastvrouw het gehoord heeft. Even later staat er een sprinkhaan met haar heupen de draaien. "Als Allah slaapt, dan kan hier alles."
Als we goed kijken zien we twee Nederlanders bij een andere pinautomaat staan. We kennen hen al uit Khiva in Uzbekistan. Ze zijn met zijn vieren, twee met elk een KTM motorfiets, de anderen in in oude Land-Rover Discovery. (Met airco!!) Leuke lui, hebben we in Khiva veel plezier mee beleefd. "We krijgen geen geld uit de automaat, hoe doen jullie dat?" klinkt het. Anja legt uit dat we Dollars gepind hebben en dat we daar een deel van willen wisselen op straat of in een hotel. "Waar hebben jullie dat dan gedaan?" "Nou, een eind verder is een duur hotel en daar stond een uur geleden jullie auto voor de deur. Daarnaast is een pinautomaat met Dollars." "Zo dicht bij? Vlak bij ons hotel is een leuke kroeg, ze noemen het de Irish Pub. Zullen we daar dadelijk een biertje drinken?" "Dat lijkt ons een heel goed plan," Anja kijkt Hans aan. "Zullen we mee gaan?"
Een half uur later zitten we met z'n vieren aan een groot glas koud bier. "De twee anderen liggen ziek in bed maar die komen straks ook nog wel. Dit is een goeie tent, gezellig en we hebben hier gisteravond ook gegeten. Was lekker!" Hier hadden bij Hans dus de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Of misschien rinkelden ze wel en heeft hij ze niet gehoord vanwege de harde muziek. (Gisteren hier gegeten en nu de helft ziek in bed?)
We pakken nog een biertje en nog een. "Zullen we chicken wings bestellen? Die waren gisteren ook heel lekker!" En inderdaad, ze zijn lekker. Na een half uur: "Zullen we nog een bordje bestellen?"
De andere twee Nederlanders komen er bij zitten, eten droog brood met thee. "Hoe rijden jullie morgen? Er zijn twee wegen die naar Khorog gaan. De M41 en een weg via het zuiden. Die M41 is de grote doorgaande Pamir Highway. De weg naar het zuiden is wat langer maar veel beter had ik begrepen." "En wat doen jullie?" vraagt Hans. "Wij gaan voor de korte, de M41." Ja, dat waren wij ook van plan, maar weet je dat iedereen zegt dat je beter de zuidroute kunt nemen omdat die weg veel beter en sneller is?"
De avond breekt aan en we sluiten af met een heerlijk diner. "Zullen we naar de toren gaan? Dat is hiernaast. Daar zijn we vanmorgen ook geweest voor een kop koffie en het uitzicht over de stad is grandioos." "Ja leuk," zegt Anja, "anders moeten we in die warme Doos van ons gaan zitten." De twee zieke reizigers gaan weer naar hun hotel en wij gaan mee de toren in. Een chique lift brengt ons naar de 19e etage. De deur schuift open en we staan midden in een nachtclub. Laser lichten flitsen en de muziek schalt ons tegemoet. "Er zijn geen klanten, zeker nog te vroeg?" reageert Hans verbaasd. Een aardig vrouwtje loopt met ons mee naar het buiten terras en het uitzicht is grandioos. "De vlag van het paleis is inderdaad nog veel hoger dan deze toren, er staat zelfs een rood licht op voor de vliegtuigen," mompelt Hans terwijl hij een foto probeert te nemen. "Veel te donker!"
De vrouw, een jaar of 25, zet een tafel neer en komt met koffie, daarna met "Nog een biertje dan?"
Even later komt ze enthousiast aan rennen. "Kom binnen kijken, er is een danseres!" En inderdaad, in een compleet lege nachtclub danst een vrouw met haar buik, borsten en billen. De muziek is grandioos en het ritme zweept haar op. "Wie had dat nu hier verwacht?" "Wel leuk, maar ik vind haar een beetje van de stevige kant." roept Hans boven de muziek uit. Alsof onze gastvrouw het gehoord heeft. Even later staat er een sprinkhaan met haar heupen de draaien. "Als Allah slaapt, dan kan hier alles."
Maandag, 13 juni 2016.
Het is net acht uur, horen we de Discovery toeterend langs rijden. (Wij staan gratis voor hun hotel geparkeerd, zij betalen 100 Dollar per kamer, hi, hi, en dat met een airco die niet kouder kan dan 30 graden.) Even later horen we de twee KTM motoren langs ploffen. "Die laten er ook geen gras over groeien!" denkt Hans terwijl hij zich duizelig om draait.
Even later staat hij toch naast zijn bed. Een beetje suf loopt hij naar de WC en loopt helemaal leeg. "Verdomme, dat gaat een heerlijke dag worden." "Ja Hans, het is weer de 13e," merkt Anja op. "Schrale troost, maar ik voel me ook niet lekker hoor!" "Tegen beter weten in heerlijk halfgare kip zitten eten en dan ook nog wat biertjes er bij, hoe suf kan je zijn?"
Het is net acht uur, horen we de Discovery toeterend langs rijden. (Wij staan gratis voor hun hotel geparkeerd, zij betalen 100 Dollar per kamer, hi, hi, en dat met een airco die niet kouder kan dan 30 graden.) Even later horen we de twee KTM motoren langs ploffen. "Die laten er ook geen gras over groeien!" denkt Hans terwijl hij zich duizelig om draait.
Even later staat hij toch naast zijn bed. Een beetje suf loopt hij naar de WC en loopt helemaal leeg. "Verdomme, dat gaat een heerlijke dag worden." "Ja Hans, het is weer de 13e," merkt Anja op. "Schrale troost, maar ik voel me ook niet lekker hoor!" "Tegen beter weten in heerlijk halfgare kip zitten eten en dan ook nog wat biertjes er bij, hoe suf kan je zijn?"
We rijden de stad uit en kijken met enige verbazing naar de vrouwen die hier rond lopen. De een blij met een GSM, de ander misschien nog blijer met een hoofddoekje en een baby. Wie zal het zeggen. Gelukkig voor hen leven ze hier en niet in Iran. Hier kun je zelf kiezen, in Iran schrijft de wet het hoofddoekje voor.
Anja ziet ergens een kraantje en voor we het weten hangt er een dikke slang achter in de auto om de beide tanks te vullen. We gaan de Pamir Highway op, dan moet je op alles voorbereid zijn. Regel een: Alle tanks vol!
Anja ziet ergens een kraantje en voor we het weten hangt er een dikke slang achter in de auto om de beide tanks te vullen. We gaan de Pamir Highway op, dan moet je op alles voorbereid zijn. Regel een: Alle tanks vol!
Ja, de Pamir Highway, daarvoor kom je naarTadjikistan. Het is een weg, ooit door de Russen aangelegd, dwars door het bijna ondoordringbare woeste berglandschap van de Pamir en een deel van de oude Zijden Route. De een na hoogste weg ter wereld. Met ook een stel hoge passen, de hoogste is de Akbaytal pass van 4655 meter hoogte.
Was Zuid Amerika mooi met zijn bergen en passen, het Pamir gebergte is veel ruwer en de hoogte verschillen zijn groter. De wegen in de Pamir zijn ook veel slechter omdat ze ooit geasfalteert waren. Kapot gevroren en gereden asfalt is een drama om op te rijden. Een gemiddelde Zuid Amerikaanse offroad piste is veel comfortabeler, voor mens en auto!
Was Zuid Amerika mooi met zijn bergen en passen, het Pamir gebergte is veel ruwer en de hoogte verschillen zijn groter. De wegen in de Pamir zijn ook veel slechter omdat ze ooit geasfalteert waren. Kapot gevroren en gereden asfalt is een drama om op te rijden. Een gemiddelde Zuid Amerikaanse offroad piste is veel comfortabeler, voor mens en auto!
Hoewel het eigenlijk "de Droom" is van bijna elke Overlander, komen er niet zo veel hier. We weten dat er nog drie andere Nederlandse auto's hier rond rijden, plus de twee motorfietsen. Zouden er dit jaar meer dan 50 Nederlanders, Duitsers, Zwitsers en Fransen deze tocht maken?
De eerste stad wordt Khorog, zo'n 525 kilometer hier vandaan. We rijden de korte route over de Pamir Highway.
De eerste stad wordt Khorog, zo'n 525 kilometer hier vandaan. We rijden de korte route over de Pamir Highway.
Hoewel dit de M41 genoemd wordt heeft de M hier niets te betekenen, daar komen we al ras achter. De weg kronkelt met de rivier mee.
Van een weg is al lang geen sprake meer. Veel haarspeldbochten en gaten maken dat we niet harder dan 25 km per uur kunnen rijden. "Nou, op deze manier zijn we al gauw een paar dagen onderweg voordat we in Khorog zijn, Anja." "Halverwege, na Khalaikhum zal het wel beter worden, want daar rijden grotere vrachtwagens."
We genieten van het uitzicht dat na elke bocht weer verandert en nemen een korte pauze voor een bakje koffie. Hans gaat nog eens naar de WC voor een totale leegloop en wast zijn handen in de gootsteen. Hij ziet dat er een boutje losgerammeld is. "Anja, er is werk aan de winkel. De beugels van de waterfilters in het aanrechtkastje zijn afgebroken. Goed dat ik dat nu zie, anders rammelt alles kapot." Gelukkig hebben we een reserve setje beugels in onze kist liggen. Hans heeft er een hekel aan om op zijn kop in het aanrechtkastje te hangen. Zeker met een kater in zijn kop. Die filters moeten zo dicht mogelijk bij de kraan zitten, anders had hij die bij de bouw wel ergens anders gemonteerd. Ze zijn er voor ons "Spa zuivere" drinkwater. Een uur later zijn we weer op pad.
We genieten van het uitzicht dat na elke bocht weer verandert en nemen een korte pauze voor een bakje koffie. Hans gaat nog eens naar de WC voor een totale leegloop en wast zijn handen in de gootsteen. Hij ziet dat er een boutje losgerammeld is. "Anja, er is werk aan de winkel. De beugels van de waterfilters in het aanrechtkastje zijn afgebroken. Goed dat ik dat nu zie, anders rammelt alles kapot." Gelukkig hebben we een reserve setje beugels in onze kist liggen. Hans heeft er een hekel aan om op zijn kop in het aanrechtkastje te hangen. Zeker met een kater in zijn kop. Die filters moeten zo dicht mogelijk bij de kraan zitten, anders had hij die bij de bouw wel ergens anders gemonteerd. Ze zijn er voor ons "Spa zuivere" drinkwater. Een uur later zijn we weer op pad.
We rijden een helling af en onderaan zit de zoveelste haarspeldbocht. In dit soort scherpe bochten gutst het water van de berg af en stroomt over het pad. Het wegdek schuurt hier weg en wordt langzaam vervangen door grote ronde kiezelstenen, soms wel 40 cm diameter. Er staat een Mercedes vrachtwagen vast tot aan zijn assen. Over deze kiezels rijden is vaak een probleem want ze rollen onder je wielen uit en voor je het weet zit je vast als een huis.
We zetten de Doos aan de kant en de motor uit. "Dit gaat nog wel even duren," merkt Anja op. Na een half uurtje: "Zullen we het gewoon proberen? We kunnen niet tot morgen hier blijven staan, toch?" Anja reageert niet, wijs als ze is.
We zetten de Doos aan de kant en de motor uit. "Dit gaat nog wel even duren," merkt Anja op. Na een half uurtje: "Zullen we het gewoon proberen? We kunnen niet tot morgen hier blijven staan, toch?" Anja reageert niet, wijs als ze is.
De Doos begint met al zijn lampjes en metertjes op zijn dashbord te roepen. "Ik kan dat best hoor, als jij maar goed stuurt!"
En zoals vaak in dit soort situaties is Hans degene die de beslissing mag nemen. En als het dan fout gaat is Anja de Joker, die mag dan helpen de problemen op te lossen.
De Lada voor ons krijgt er genoeg van en rijdt de helling af. Hij geeft een enorme berg gas en stuift het water in. Die kiezels vliegen achter hem omhoog. En met een klap komt hij tot stilstand. Mensen genoeg op de been hier en met een man of 10 trekken, duwen en tillen ze hem er uit. Schade? Een band van zijn velg, verder kunnen we niets zien op deze afstand. De eigenaar haalt zijn schouders op en legt zijn reserve wiel er op. "Hij komt wel thuis!"
Er komt een 4X4 van Koreaanse makelij aan rijden. De man kijkt, stapt weer in en rijdt door de stroom naar de andere kant. "Als hij dat kan, kunnen wij dat ook."
Hans start de motor en rijdt van de berg naar beneden. Hij heeft gezien waar de andere auto reed en volgt zijn pad. Totdat............ het linker voorwiel door een dikke kei wordt afgeremd terwijl het rechterachterwiel van een grote kei af valt.
En zoals vaak in dit soort situaties is Hans degene die de beslissing mag nemen. En als het dan fout gaat is Anja de Joker, die mag dan helpen de problemen op te lossen.
De Lada voor ons krijgt er genoeg van en rijdt de helling af. Hij geeft een enorme berg gas en stuift het water in. Die kiezels vliegen achter hem omhoog. En met een klap komt hij tot stilstand. Mensen genoeg op de been hier en met een man of 10 trekken, duwen en tillen ze hem er uit. Schade? Een band van zijn velg, verder kunnen we niets zien op deze afstand. De eigenaar haalt zijn schouders op en legt zijn reserve wiel er op. "Hij komt wel thuis!"
Er komt een 4X4 van Koreaanse makelij aan rijden. De man kijkt, stapt weer in en rijdt door de stroom naar de andere kant. "Als hij dat kan, kunnen wij dat ook."
Hans start de motor en rijdt van de berg naar beneden. Hij heeft gezien waar de andere auto reed en volgt zijn pad. Totdat............ het linker voorwiel door een dikke kei wordt afgeremd terwijl het rechterachterwiel van een grote kei af valt.
Ik heb toch gezegd dat je goed moet sturen, kluns!" knippert het dashbord Hans toe. "Aan jou heb ik ook niks." Hans trekt de handrem strak aan. "Moet er niet aan denken dat ie weg rijdt als ik er onderlig met m'n schep."
"Nou, hier komt dus niemand meer door," merkt Anja op. Hans opent de kist achter op de auto om de schep en de rijplaatjes te pakken. "Wij zijn hier zo weer uit," zegt hij en vol zelfvertrouwen begint hij te scheppen. Volkomen zinloos blijkt al snel. Elke schep kiezels die hij weg schept wordt direct vervangen door nieuwe kiezels. "Het lijken wel vliegen, je kan blijven slaan maar ze blijven komen." roept Hans zuchtend en bezweet. Er komen twee jonge mannen aan lopen en eentje trekt de schep uit Hans zijn handen. "Die doet het wel sneller als ik. Leeftijd gaat dus echt meespelen."
"Nou, hier komt dus niemand meer door," merkt Anja op. Hans opent de kist achter op de auto om de schep en de rijplaatjes te pakken. "Wij zijn hier zo weer uit," zegt hij en vol zelfvertrouwen begint hij te scheppen. Volkomen zinloos blijkt al snel. Elke schep kiezels die hij weg schept wordt direct vervangen door nieuwe kiezels. "Het lijken wel vliegen, je kan blijven slaan maar ze blijven komen." roept Hans zuchtend en bezweet. Er komen twee jonge mannen aan lopen en eentje trekt de schep uit Hans zijn handen. "Die doet het wel sneller als ik. Leeftijd gaat dus echt meespelen."
Het lukt om de rijplaatjes vlak voor en een beetje onder de wielen te krijgen. De helpers kijken tevreden en Hans stapt weer achter het stuur. Hij start de motor, in z'n 1 en rijden. Maar er gebeurt niets, de Doos geeft geen krimp. "Wel verdomme, dit is toch van de zotte," denkt Hans. Hij probeert het nog een keer, en nog een keer. "Ik kan beter ophouden, dat wordt niks zo. Ik maak alleen alles kapot op deze manier."
Totdat er een klein Russisch 4X4 vrachtautootje de bocht door komt. En dan wordt de Joker ingezet. "Anja, gooi al je charmes er in lieverd, die auto's zijn beesten in het terrein, weet je nog dat we in zo'n ding in Rusland gereden hebben?"
En graag komt de man ons helpen. Hans staat al klaar met de sleepkabel en haakt hem aan. Hij stapt weer in en de man trekt met snukken aan de kabel. De vier wielen van het vrachtautootje beginnen te slippen op de gravel. De kop van de Doos wordt een beetje om getrokken. Hans zit verbijsterd achter het stuur als de man de sleepkabel los maakt. "Zijn koppeling stinkt." Hans loopt vertwijfeld achter de man aan. "Nog een keer? Hoeft maar een halve meter te zijn." Hans legt het met handen en voeten uit.
En graag komt de man ons helpen. Hans staat al klaar met de sleepkabel en haakt hem aan. Hij stapt weer in en de man trekt met snukken aan de kabel. De vier wielen van het vrachtautootje beginnen te slippen op de gravel. De kop van de Doos wordt een beetje om getrokken. Hans zit verbijsterd achter het stuur als de man de sleepkabel los maakt. "Zijn koppeling stinkt." Hans loopt vertwijfeld achter de man aan. "Nog een keer? Hoeft maar een halve meter te zijn." Hans legt het met handen en voeten uit.
Blijkbaar wil hij het ook niet over zijn kant laten gaan en rijdt weer omlaag. Hans stapt in en start de motor. De helpers haken de sleepkabel weer aan. En ineens ziet Hans het, in het stof een klein rood lampje op het dashbord. "Verdomme, hij staat op zijn handrem," vliegt het door zijn hoofd. De handrem er af en de russische 4X4 hoeft niet eens te trekken, de Doos doet het zelf. Anja rent gauw de rijplaatjes achterna want ze spoelen in de stroom met de kiezels mee.
We rijden de berg op en stoppen bij de volgende bocht. "Wat is er nou aan de hand? Je zit te kijken alsof de wereld vergaat. Ben je niet blij dat je er uit bent?" "Weet je nog, vorig jaar in Rusland? Dat we in dat vers dicht gegooide gat reden? Wij scheppen, Jeroen scheppen? Toen had ik ook de handrem er op staan. Hoe stom kan een mens zijn?"
Nog een half uurtje verder rijden, Hans houdt zijn mond. Komt niet vaak voor. We vinden een leuk plekje langs de weg voor de eerste nacht langs de Pimir Highway. Een Iveco, je kan ervan denken wat je wil, maar op de handrem staat hij echt als een huis.
We rijden de berg op en stoppen bij de volgende bocht. "Wat is er nou aan de hand? Je zit te kijken alsof de wereld vergaat. Ben je niet blij dat je er uit bent?" "Weet je nog, vorig jaar in Rusland? Dat we in dat vers dicht gegooide gat reden? Wij scheppen, Jeroen scheppen? Toen had ik ook de handrem er op staan. Hoe stom kan een mens zijn?"
Nog een half uurtje verder rijden, Hans houdt zijn mond. Komt niet vaak voor. We vinden een leuk plekje langs de weg voor de eerste nacht langs de Pimir Highway. Een Iveco, je kan ervan denken wat je wil, maar op de handrem staat hij echt als een huis.
14 juni 2016 Pamir Highway Dag 2.
We beginnen de verhalen te geloven, dat je beter de zuidelijke weg naar Kalaikhum kunt nemen in plaats van de rechtstreekse welke wij nu proberen te rijden, Nou ja, terug gaan is ook geen optie, dus gaan met die banaan. Het probleem is dat we bij god niet weten waar we in terecht gaan komen omdat we er geen informatie over hebben.
Nog geen half uur onderweg en de volgende uitdaging ligt weer voor onze bumper. Dat wordt weer rivierbedding rijden, gelukkig geen ronde kiezels. We komen hier dingen tegen die we in heel Zuid-Amerika niet gezien hebben. Maar we worden er steeds handiger in. Van vastlopen en graven is geen sprake meer!
We beginnen de verhalen te geloven, dat je beter de zuidelijke weg naar Kalaikhum kunt nemen in plaats van de rechtstreekse welke wij nu proberen te rijden, Nou ja, terug gaan is ook geen optie, dus gaan met die banaan. Het probleem is dat we bij god niet weten waar we in terecht gaan komen omdat we er geen informatie over hebben.
Nog geen half uur onderweg en de volgende uitdaging ligt weer voor onze bumper. Dat wordt weer rivierbedding rijden, gelukkig geen ronde kiezels. We komen hier dingen tegen die we in heel Zuid-Amerika niet gezien hebben. Maar we worden er steeds handiger in. Van vastlopen en graven is geen sprake meer!
Het ziet er serieus uit en dat is het ook, maar zolang er geen dikke ronde kiezels liggen..... hebben wij en onze Doos er geen problemen meer mee. Bovendien is in de verte een dikke bulldozer met een zwarte rookpluim druk bezig om van deze rommel een weg te maken. Vrij zinloos want volgend voorjaar als de sneeuw weer gaat smelten is alles weer hetzelfde als het nu is. Langzaam maar zeker wordt de omgeving droger, gelukkig geen modderbaden meer! Dus mocht het fout gaan staat de bulldozer paraat.
We rijden op ons zoveelste bruggetje af. "Als er een brug is, is er geen modder en hoeven we ons geen zorgen te maken," lacht Hans, zonder gezien te hebben wat er na het bruggetje komt.
We rijden op ons zoveelste bruggetje af. "Als er een brug is, is er geen modder en hoeven we ons geen zorgen te maken," lacht Hans, zonder gezien te hebben wat er na het bruggetje komt.
"Joh, kijk daar nou! Is de brug in orde, dan spoelt het land weg waar die op aan moet sluiten. Is even gerepareerd met wat balkjes en daar moeten wij over heen?" Verbaasd kijkt Hans voor zich uit. "Die man wenkt dat we kunnen komen, we zullen wel niet de eerste zijn." "Dus ik moet er op vertrouwen dat die man ook blijft staan als wij er doorheen zakken?" Hans geeft een beetje gas en langzaam rijdt de Doos er over heen. "Het kraakt niet eens. Maar Anja, de volgende keer stap je uit en dan geef jij de aanwijzingen, daar heb ik toch meer vertrouwen in!"
Verder lezen? Klik op volgende rechtsonder.
Verder lezen? Klik op volgende rechtsonder.