Op een avond zitten we bij Paul en Marianne in hun camper. Het wordt tijd dat we onze route gaan uitstippelen. Zij willen naar Volos in Griekenland. Logisch, daar staat hun schip op de wal geparkeerd.
Wij willen naar Turkije, we zijn immers landrotten geworden.
Telmachines en navigatie apparatuur ratelen tot diep in de nacht. "Via de Oostblok landen, daar is de brandstof veel goedkoper," suggereert Paul. "Ja, dat is dan wel zo, maar we rijden dan veel meer kilometers," antwoordt Hans. "Met de boot van Ancona naar Igoumenitsa, dat is niet duur, veel minder kilometers en veel veiliger. En je kunt op de boot in je camper slapen."

We kiezen uiteindelijk gezamelijk voor de boot.
En, natuurlijk moeten we ook een beetje de toerist uit hangen. Dus in plaats van direct naar Ancona te rijden kiezen we er voor om langs de West kust van Italie naar het zuiden af te zakken. Naar Pisa! Daar is het nu een mooie tijd voor, immers eind april en begin mei is nu niet direct een drukke tijd bij die toren.

En scheef dat ie staat! We lopen door de mooie stad, het is heerlijk weer. Marianne (talenwonder) vraagt de weg en ineens zien we de toren in de verte staan. Leuk om hier te zijn!

We wandelen langs Nederlanders die denken dat wij hier wonen. En langs Japanners die de meest moeilijke toeren uit halen om een foto te maken. (Waarop ze staan terwijl ze de toren tegen houden.)

We trakteren ons zelf op een echt Italiaans ijsje en in de avond eten we een heerlijke Pizza in Pisa! De tocht door de Appennijnen naar de Oost kust van Italie is betoverend mooi. Veel hellingen, ontelbare bochten, spierpijn in nek en schouders maar zeer de moeite waard.
We komen in Ancona aan waar we de tickets voor de ferry kopen. Voor minder dan 300 Euro zijn we aan de overkant. Er is zelfs walstroom aan boord!
En weer zijn we een paar dagen verder, we staan op een parkeer terrein langs de grote weg. Nog 24 kilometer te gaan, dan zijn we in het oude centrum van die mooie stad. De tocht verliep voorspoedig, in een half uurtje hadden we de grens geklaard.

Nog 24 kilometer te gaan, maar eigenlijk rijden we al door de buitenwijken. Grote hoge kantoorgebouwen en nieuwe woonwijken. We zijn benieuwd naar wat er komen gaat. We hebben een waypointje van een plek waar we de doos kunnen parkeren. Vlak bij de Blauwe Moskee en het water van de Bospurus.............. "Oh ja, vergeten te schrijven, maar het is hier KOUD!"
Al weer een paar weken onderweg en hebben nog niets aan onze web site gedaan. "Shame on us?" "Wel nee, we hebben nog niet zo veel meegemaakt," zullen we maar zeggen.
In Volos aangekomen blijven we nog een paar dagen bij Paul en Marianne.

Voor de eerste keer loopt de wasmachine en ondanks het klamme weer droogt alles in een paar uur.

Maar het gaat kriebelen bij ons. Paul en Marianne hebben ons niet nodig, het is immers niet de eerste keer dat hun schip het water in gaat. En wij willen verder. Na een paar leuke weken nemen we afscheid van elkaar en we rijden weer verder. "Op naar "Istanbul!"
We komen door de mooiste dorpjes en zien prachtige vergezichten.
Halverwege voegen Paul en Marianne zich bij ons en samen gaan we verder naar het zuiden. Zij met hun pas aangeschafte Ford Transit camperbus en wij met onze doos.

Voor onze doos is het een testrit. Kijken of ie doet wat ie moet doen en of we er fijn in kunnen leven. Dat leven in de doos bevalt prima. Groot genoeg voor comfort en klein genoeg om overal te komen.

Nou ja, overal komen? We hebben een paar keer ruzie gehad met ons Garmin navigatie systeem. Die had nog al eens een ander reisplan dan dat wij wilde rijden. Gevolg? We kwamen op de meest vreemde en mooie plekken, totdat we op een paadje uit kwamen wat uitmondde in een doodlopende helling van een graad of 20. Met een grote zwarte rookpluim viel het doosje stil en zat Hans hevig teleurgesteld achter het stuur..................

Goed, nu weten we tenminste wat een Iveco met weinig PK's en veel gewicht niet kan. We hadden dat pad gewoon niet in moeten rijden, maar soms denken we dat we nog steeds in een Landrover rond rijden. Maar verder zijn we er dik tevreden mee.
We zijn via luxemburg, Dijon, Lyon afgezakt naar de Route Napoleon.

Dit is de weg van Grenoble naar Cannes. Genoemd naar Napoleon, da's duidelijk, maar of die weg nu gebruikt werd door hem op zijn triomf tocht of op zijn vlucht is ons niet helemaal duidelijk.

In elk geval heeft hij zijn manschappen een prachtige tocht door een mooi gebied aangeboden. En ons dus ook.
En ja, ook hier in Istanbul is het koud. Komt niet boven de 18 graden. Geeft niet, we hebben kleren genoeg bij ons en de zomer zal er echt nog wel achteraan komen.

We hebben de laatste 24 kilometer in een uurtje afgelegd, door een verkeers chaos in het begin, maar naarmate je verder de stad in komt wordt het allemaal wat rustiger.

Ons waypointje klopt precies. We staan onder de radar toren, aan het water van de Bosporus en een paar honderd meter verder staat de Blauwe Moskee.
13 mei 2012. Positie Noord 41 00,082  Oost 028 58,642  Camperplek Istanbul.
Best een mooie camper plek. Uiteraard geen voorzieningen, maar dat moet je niet verwachten.

We staan midden in "The Place to be!" Wat wens je dus nog meer. Wel veel lawaai en nogal rommelig. En er lopen veel Turken te venten met alles wat je zou willen kopen. En die verkopers zien er in onze westerse ogen best onguur uit. Oude kleren, niet geschoren en ga zo maar verder, maar dat maakt ze voor ons niets minder waard.

De plek kost 28 Turkse lira per 24 uur, zeg maar rond de 12 Euro. Er schijnt nog een plek te zijn, maar die is verder van de stad en twee keer zo duur. Maar daar lopen geen Turken te venten, en dus lijkt het daar veel veiliger. Er zijn nogal wat campertjes die hier vertrekken en daar naar toe verhuizen. Schijnveiligheid..............
"Ja, en wat gaan we hier nu doen?" "Wat elke toerist hier komt doen natuurlijk! Allereerst de sfeer proeven, de geuren, de kleuren. Natuurlijk ook de mooiste moskee van de wereld en misschien nog een paar andere gebouwen bekijken. En we gaan uit zoeken wat we hierna gaan doen. Een korte toeristische route langs de highlights of een echte reis naar plekken met bijna geen toeristen?"
Zij die ons kennen weten al dat er geen cultureel verhaal met de complete geschiedenis van Turkije en haar monumenten komen gaat. We willen ons verhaal een beetje boeiend houden.

Dus: "Voor meer informatie en veel mooiere foto's dan wij kunnen maken? Loop bij uw dichtsbijzijnde reisburo binnen.

Links de Aya Sofia met een geschiedenis van bijna duizend jaren.
Maar het mooie van het gebouw zit aan de binnenkant. Bladgoud, grote en kleine tegeltjes, mooie wand en plafond beschilderingen en heerlijk koel.

Een plaatje vanaf de balustrade genomen, op een rustige dag. Dus een zonder cruise schip.

We zitten pas half mei, het toeristen seizoen moet nog beginnen. Rondom de gebouwen en op de pleinen worden haastig mooie bloemperkjes geplant. De fontein wordt gerestaureerd en de gazons worden van nieuw gras voorzien. Meters bestrating wordt vervangen.

Want van de zomer zijn er weer miljoenen toeristen in Istanbul en komen er dagelijks een paar duizend bezoekers alleen al voor deze mooie Aya Sofia.
Ja, cijfers. Nog een paar...........

Er wonen ruim 17,000,000 mensen in Istanbul. Maar dat kunnen er ook een paar miljoen meer zijn, niemand weet het precies.

Elk jaar komen er 1000 straten bij. En een veelvoud van flatgebouwen. Hans vroeg zich vandaag nog af waar ze al het afval laten. Ze maken immers meer afval dan in heel Nederland, en bij ons is dat een probleem.

Op de balustrade boven in de Aya Sofia zitten een paar ramen. Als je nu helemaal op je tenen gaat staan kun je deze foto links maken.
Juist, de Sultan Ahmet moskee.
Of voor ons Nederlanders: de Blauwe Moskee. Wedden dat je deze niet in de folder bij het reisbureau vindt?
De Turkse mensen zijn niet lui en vinden altijd wel een manier om de kost te verdienen.

De ene verkoopt koeken op straat bij de Moskee, weer een ander staat kastanjes te roosteren op het parkeer terrein aan de Bosporus.
Maar vanmiddag wandelend door de straten van het oude stadsdeel van Istanbul kwamen we dit tegen.

Een hond die met zijn kop zielig op de schouder van zijn baas ligt. Met zonnebril, helaas geen muts op. En ja hoor, er zijn mensen die betalen om een foto te mogen nemen. Binnenkort in Nederland op de Dam misschien?
Oh ja, we zouden er over na denken wat de reisplannen gaan worden. De Turkse Highlights of een echte rondreis door Turkije. We hebben voor de laatste optie gekozen en gaan die grotendeels rijden via waypoints waar anderen ons al voor geweest zijn. We kunnen nu eenmaal niet overal het eerste in zijn.

Op www.camperreizen.nl, een clubje van reizigers die wat verder weg gaan, staat een mooie track van een reis die ze een paar jaar geleden gereden hebben. Een track is een GPS spoor wat je op een landkaart achter kunt laten. Dit is in plaats van de broodkruimels van Roodkapje gekomen. Nu zijn wij toevallig lid van die club en kunnen we dus ook de gegevens gebruiken.
Het plan is de paarse route ongeveer te gaan rijden. Omdat we in de maand mei zitten zakken we eerst naar het zuiden af.

Vanwege de politieke situatie in Syrie zullen we het stukje bij die grens wat noordelijker gaan rijden.

En omdat we niet weten hoe het met de Koerden in oost Turkije gaat, bestaat de kans ook dat we wat meer westelijk blijven en daardoor wat verder uit hun gebied weg blijven.
Met andere woorden: "We zien wel."  Plannen kunnen altijd gewijzigd worden, de geschiedenis niet. Morgen verlaten we Istanbul en gaan op weg naar Bursa.
18 mei 2012.   Positie  Noodr 40 15,311  Oost 029 03,771     Bursa voor de deur van de Burger King.

"On the road again!" We hebben er zin in en trouwens de accu's zijn bijna leeg, we hebben weer stroom nodig. Met het kleine beetje zon dat we hebben geven onze panelen maar amper 5 ampere.

Vandaag naar Bursa toe. Heeft niets te bieden voor ons, buiten dat we er wel ergens een slaap plekje kunnen vinden. Rond 10 uur rijden we aan. Onze "regelturk" komt nog even afscheid nemen en dan storten we ons in de ochtend drukte. De lucht is alweer grijs, het begint te wennen. Jammer want we kunnen geen mooie foto's maken met dit licht.
Vandaag rijden we Azie binnen! Een half uurtje na vertrek komen we in de file op de Ataturk brug die Europa met Azie verbindt. Beneden zien we de vrachtschepen in de nevel onder ons door varen. Aan de overkant houdt Istanbul nog lang niet op. Er gaan zeker 30 kilometers voorbij voordat de flatgebouwen lager worden en we uiteindelijk op het plattere land terecht komen.
We rijden de eerste 60 km over de tolweg, daarna gaan we verder over de normale wegen. Een groot stuk blijft gewoon 4 baans, alleen het wegdek is wat slechter en het verkeer gaat ook langzamer. Maar we hebben de tijd.

Uiteraard weer veel stoplichten, maar hier zijn ze in ontwikkeling wel wat verder dan in Nederland.
Boven het stoplicht hangt een digitaal tellertje wat nauwkeurig aan geeft hoe lang het licht nog rood blijft. En als het licht groen is geeft hij aan hoe lang het nog groen blijft. Simpel, maar het verkeer stroomt wel lekker door op deze manier.
Over door stromen gesproken. niet veel later komen we in een bui terecht, dat wil je niet weten.

Een gigantische bak met water valt naar beneden. Zo veel dat het niet meer op valt dat we onze vuil watertanks ook maar even leeg laten lopen.

200 kg lichter rijden we weer verder, maar het weer blijft slecht en de bui blijft ons volgen.
Uiteindelijk komen we in de buurt van Bursa, niks niet Azie. Het eerste wat we tegen komen is een grote Ikea! Dan nog een Mc Donalds en nu staan we dus voor de Burger King.

En dat wordt dus heerlijk buiten de deur dineren! Nee, niet wat hier naast staat afgebeeld. Dat aten we in Istanbul in een tent waar we goedkoop uit dachten te zijn. Was wel heel lekker, maar bijna een Nederlandse prijs en niet eens een biertje er bij.

Dat wordt dus een gewoon Hamburger menu, maar nu dan voor de helft van de prijs als in Nederland. En ja, Nederlanders blijven we!

Oh ja, vandaag hebben we de teller op 3500 km gezet.
Sinds dat we in Italie dat hellinkje niet op konden en de doos met een grote zwarte rookpluim stil viel heeft Hans niet meer zo'n lol in het rijden in deze doos. Tijdens het rijden, telkens als er weer een helling op doemt, krijgt hij klamme handen en droomt hij langzaam weg. Een andere auto onder onze doos. Die droom komt steeds vaker terug, telkens als we op de langere hellingen worden ingehaald door oude rokende vrachtwagens. Een Daf of een Mercedes, desnoods een Mitsubishi, dat past allemaal.

"Dit is toch te zot voor woorden," denkt ie dan. "Alles heb ik uitgerekend, luchtweerstand, gewicht, overbrengingen en banden diameters, dat met het vaste gegeven van het aantal pk's dat we hebben." Nou hebben we relatief weinig motor vermogen, maar meer dan voldoende voor ons gebruik. Allemaal theorie natuurlijk.

Vanavond zit Anja uit te rekenen hoeveel brandstof we getankt hebben tijdens deze reis.
"Weet je dat we met deze auto net 1 op 6 rijden?" merkt ze op. "Als dat waar is koop ik een ander auto onder de doos," roept Hans verontwaardigd, "dat kan niet waar zijn, we moeten zeker 1 op 9 of beter rijden!"

Anje rekent het nog eens na, maar ze komt op ongeer hetzelfde uit dan ze al berekend had.

Ondanks dat het heel rustig bij de Burger King voor de deur was kon Hans de slaap niet vatten. Uiteindelijk viet hij in slaap met het vaste plan de volgende morgen de koudstart inrichting van de brandstopinspuitpomp af te slopen. "Dat is echt het enige wat ik kan verzinnen", dacht hij toen hij weer wakker werd.

Anja wordt wakker en maakt een kopje koffie. "Ik ga kijken of er hier in de buurt een supermarkt is." "En ik ga met de koudstart van de brandstof pomp aan de gang. Volgens mij spuit hij veel te vroeg zijn diesel in." Anja loopt aan en Hans opent de motorkap en maakt de trekstang van de koud start vervroeger los. Start de motor en ohhhhhhhhhhh wat loopt ie nu mooi! Anja komt terug. "Kom we gaan rijden, kijken of ie nu beter gaat."